Kur qielli errësohet mbi Lindjen e Mesme

Sërish Lindja e Mesme dridhet, dhe bota mban frymën.

Përplasja më e fundit mes Iranit dhe Izraelit ka ringjallur frikën e një lufte më të gjerë rajonale. Ndërsa titujt e lajmeve debatojnë se kush goditi i pari, për njerëzit e zakonshëm në Iran, në Izrael, në Liban, në Gaza dhe përtej, pyetja nuk është më se si filloi gjithçka. Pyetja është: ku do të na çojë kjo? Sa jetë të tjera do të copëtohen, para se të mbretërojë heshtja e paqes?

Konflikte të tilla shpesh nisin me kalkulime politike, por përfundojnë me tragjedi njerëzore. Familje që strehohen nëpër bodrume. Spitale që luftojnë me mungesën e energjisë. Refugjatë që kalojnë kufijtë edhe një herë. Fëmijë që humbin prindërit, dhe prindër që varrosin fëmijët. Asnjë deklaratë diplomatike nuk mund ta përshkruajë këtë dhimbje. Asnjë sistem mbrojtës nuk mund të mbrojë njerëzit nga pikëllimi i luftës.

Përtej kufijve të kombeve ndërluftuese, valët tronditëse përhapen. Një konflikt mes dy fuqive më të mëdha të rajonit nuk qëndron i izoluar. Ai rrezikon të ndezë qeveri të brishta, të thellojë ndarjet sektare dhe të trazojë një ekonomi globale që tashmë është në buzë të krizës. Lufta mund të fillojë mes dy shteteve, por rrallë përfundon aty.

Në mjegullën e luftës, shpesh na thuhet se ekzistojnë vetëm dy anë. Por gjithmonë ka një të tretë: ajo e njerëzimit. Është ana e atyre që humbin gjithçka pa pasur asnjë rol në vendimmarrje. Është ana që nuk duhet ta harrojmë kurrë.

Komuniteti ndërkombëtar ka një përgjegjësi që shkon përtej deklaratave të “shqetësimit të thellë”. Ai duhet të mobilizohet jo vetëm për të ulur tensionet, por për të kërkuar me ngulm një largim nga hakmarrja e përhershme dhe një kthim drejt diçkaje më të vështirë, më të brishtë, por pafundësisht më të vlefshme: diplomaci konstruktive që kërkon të zgjidhë probleme dhe jo të krijojë të tjera.

Duhet të pyesim veten, si qytetarë të një bote gjithnjë e më të ndikuar nga luftërat: A po bëhemi të pandjeshëm ndaj dhunës? A po e pranojmë se lufta është e pashmangshme, se paqja është një ëndërr naive, se vuajtja larg nesh nuk na përket?

Nuk mund ta lejojmë këtë lloj apatie.

Ajo që po ndodh në Lindjen e Mesme nuk është vetëm një krizë gjeopolitike, është një krizë morale. Dhe në momente të tilla, nuk mjafton të jemi të informuar. Duhet të jemi edhe të angazhuar. Duhet të ngremë zërin, jo për njërën palë apo tjetrën, por për ata që nuk kanë asnjë zë: civilët që jetojnë nën hijen e raketave, që flenë çdo natë me frikën nëse qielli do të bjerë mbi ta.

Le ta kujtojmë: në çdo luftë, armiku i vërtetë nuk është një komb, por ideja se dhuna është gjuha e vetme që na ka mbetur.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.