Manipulime rreth qytetit të shkatërruar të Bakhmutit dhe ndarjes së supozuar të Ukrainës

Një postim në Facebook përshkruan në mënyrë të rreme shkatërrimin e Bahmutit si një dënim të merituar për sjelljen e ukrainasve, të cilët „Perëndimi i përdor për luftë kundër Rusisë“, por ata nuk e sulmuan atë, por ajo i sulmoi ata. Sipas autorit të postimit, Putin dhe Trump do të vendosin për Ukrainën dhe do ta ndajnë atë mes vete, por Trump ka paralajmëruar përfshirjen e Ukrainës në bisedime, jo njohjen e aneksimit rus. Autori bën një paralelizëm mes Maqedonisë në vitin 1913 dhe Ukrainës së sotme, por Ukraina është një shtet i njohur ndërkombëtarisht, ndërsa në vitin 1913 Maqedonia nuk ekzistonte si shtet, që është një situatë krejtësisht ndryshe. Në këtë rast ka edhe një standard të dyfishtë – autori është i zemëruar për ndarjen e Maqedonisë në vitin 1913, por gëzohet për ndarjen e imagjinuar të Ukrainës, shkruan Vërtetmatësi.

“Po recensojmë një postim nga rrjeti social Facebook, i cili është ilustruar me një video dhe që thotë:”

Në video tregohet çfarë ndodh kur një shtet bëhet koloni e Perëndimit.

Po ashtu, postimi thotë:

Ukraina e humbi luftën që as nuk duhej të fillonte, do të ndahet, dhe kjo nuk do të kishte ndodhur nëse populli do të ishte politikisht i ditur, do të dinte që Perëndimi është i keq dhe po e përdor Ukrainën dhe popullin ukrainas për luftë kundër Rusisë.

Videoja bën një krahasim se si qyteti ukrainas Bahmut dukej në vitin 2021 dhe si duket tani; shohim se ai ishte një vend i denjë për jetesë, ndërsa tani është i shkatërruar. Postimi është pro-rus dhe thotë se shkatërrimi është një dënim i merituar për sjelljen e ukrainasve dhe partnerëve të tyre perëndimorë, por kjo nuk qëndron. Nuk kishte asnjë “luftë të Perëndimit kundër Rusisë” në këtë rast. Lufta nuk nisi, për shembull, me NATO-n dhe ukrainasit që sulmuan Moskën, e më pas ajo iu përgjigj.

Problemi filloi në shkurt-mars 2014 kur Rusia kreu agresion ndaj Krimesë, dhe më pas dërgoi agjentë në Donbas si Igor Girkin-Strelkov, të cilët më 07.04.2014 atje krijuan të ashtuquajturën Republikë Popullore të Donjeckut, ndërsa më 12.4.2014 sulmuan qytetin Slovjansk, duke nisur kështu luftën në Donbas. Ka indikacione serioze që në këtë luftë herë pas here dhe fshehurazi u përfshinë forcat e rregullta ruse, të cilat më 24.2.2022 nisën hapur një invazion të gjerë në Ukrainë.

Rusia mori kontrollin e një pjese të Ukrainës (tani mban rreth 20% të saj), por edhe pse Rusia fitoi në disa beteja, nuk fitoi në luftë, e cila ende nuk ka përfunduar. Për të konkluduar se “Ukraina e ka humbur luftën” – siç thotë postimi, autori i tij duhet të provojë që Rusia ka arritur qëllimet e saj të përcaktuara, por ajo nuk i ka arritur. Qëllimet ishin:

• Denazifikimi, që do të thotë marrja e kontrollit të Kievit dhe rrëzimi dhe lustrimi i pushtetit atje, të cilën rusët në mënyrë të pavërtetë e paraqesin si “neo-nazist”;
• Demilitarizimi, që do të thotë shkatërrimi i potencialit ushtarak të Ukrainës.

Por në realitet, Rusia u mund në betejën për Kievin në shkurt-prill 2022, ndërsa Ukraina u militarizua ndjeshëm me armë moderne perëndimore.

Forcat ukrainase liruan një territor të madh, ku spikat Kherson, i vetmi qendër rajoni që Rusia arriti ta pushtojë gjatë pushtimit të plotë, madje hynë në rajonin rus të Kurskut, një pjesë të të cilit e mbajtën për muaj, ndërsa edhe Moska prej kohësh është objekt i dronëve ukrainas.

Për shkak të mos arritjes së objektivave të përcaktuara, Vladimir Putin kaloi në përcaktim retroaktiv të tyre, duke thënë si në përrallën për dhelprën dhe rrushin e thartë se pushtimi i Kievit nuk ishte qëllimi i tij, por ai i Donbasit, megjithatë as aty Putin nuk fitoi.

Një pjesë e madhe e Donbasit ende nuk është nën kontrollin rus (qytete si Sloviansk, Kramatorsk etj.), edhe pse Rusia aneksoi të gjithë rajonin, por vetëm formalisht, në letër. E njëjta gjë vlen edhe për rajonin e Khersonit dhe Zaporizhzhias, që Rusia i konsideron të sajat, por nuk i kontrollon plotësisht.

Rusia kryesisht fiton në vende të vogla dhe të panjohura si Kurakhovo, Avdiivka apo Bakhmut-i i përmendur, dhe mbetet pyetja nëse kjo është fitore, nëse Rusia shkatërron këto qytete që i konsideron të sajat dhe nëse është fitore të vrasësh banorët e tyre, që gjithashtu i konsideron të vetët.

Pushtimi rus i këtyre vendeve zakonisht zgjat shumë dhe me shumë viktima, kështu që këto janë fitore Pirro. Forcat ruse nuk bëjnë paradë fitoreje në rrugët e Kievit, dhe ky nuk ka firmosur kapitullimin, ndaj pretendimi në postim se ka humbur luftën është i pabazuar.

Më tej, postimi thotë:

Negociatat Trump-Putin për Ukrainën janë pikërisht ajo që i ndodhi Maqedonisë në vitin 1913, kur Maqedonia, në vend që të ishte subjekt, u bë objekt i negociatave dhe u nda.

Postimi këtu përhap propagandën e njohur ruse se „Ukraina nuk ka çfarë të thotë“ dhe se për të do të vendosin „politikanë seriozë“ si Putini dhe Donald Trump, të cilët, sipas pretendimeve, do ta ndajnë mes vete, por sipas të gjitha njohurive kjo është një pohim i pabazuar.

Edhe pse negociatat filluan vetëm mes Putin dhe Trump, i dyti deklaroi se më pas Ukraina do të përfshihet në proces. Dhe, megjithëse Trump mendon se Ukraina duhet të bëjë koncesione territoriale, ai thotë se vetë Ukraina do të vendosë për këtë dhe nuk kërkon njohjen de jure të aneksimit rus. Plani është që territoret e pushtuara nga Rusia të jenë vetëm de facto nën kontrollin e saj, gjë që lë mundësinë që Ukraina t’i rimarrë ato në një të ardhme më të favorshme.

Duke gjykuar nga postimet e tjera të autorit, ai e konsideron ndarjen e Maqedonisë në vitin 1913 si të padrejtë, por nuk e shqetëson që Ukraina të ndahet, duke treguar kështu standarde të dyfishta. Autori bën një paralelizëm mes Maqedonisë në vitin 1913 dhe Ukrainës së sotme, por jo në kuptimin që ndjen solidaritet me Ukrainën, por në kuptimin që edhe për të do të vendosin të huajt, por kjo paralelizëm është i papërshtatshëm.

Sa e dhimbshme që është ndarja e Maqedonisë për shumë prej nesh, në vitin 1913 shteti maqedonas nuk ekzistonte dhe nuk ishte subjekt i së drejtës ndërkombëtare. Maqedonia atëherë konsiderohej vetëm një rajon i diskutueshëm. Ukraina, nga ana tjetër, ekziston tani si një shtet i njohur ndërkombëtarisht dhe ka shumë mbështetës në botën perëndimore të zhvilluar, ushtrinë e vet, diplomacinë etj., prandaj një copëtim si ai i Maqedonisë në vitin 1913 është shumë i pamundur.

Kjo i ka ndodhur Ukrainës në të kaluarën e largët, kur ajo ishte ndarë midis Rusisë, Polonisë apo shteteve të tjera fqinje (lexoni për Marrëveshjen e Andrusovosë të vitit 1667 dhe Marrëveshjen e Rigës të vitit 1921), por situata tani është ndryshe. Është iluzuib të mendohet se Ukraina dhe mbështetësit e saj do të qëndrojnë pasivë dhe nuk do të reagojnë ndaj vendimeve të marra pa pëlqimin e saj.

Duke marrë parasysh të gjitha këto, postimi vlerësohet si manipulues dhe i pavërtetë.