“URIME, ZOTNI PRONAR”

Më lejo ta filloj këtë ditë me një përkulje ironike. Jo nga respekti, por sepse kurrizi im është mësuar të përkulet nga pesha e thesit, nga ora që s’ndalet, nga heshtja ime që ushqen arrogancën tënde; që më përshëndet kur jam i nevojshëm, e më harron kur jam i lënduar.

E di kush jam unë?
Unë jam ai që ti nuk e sheh, po që të mban në këmbë çdo ditë. Jam ai që çdo mëngjes të hap portën, që sheh orën dhe nuk ka kohë për fëmijët e tij. Jam ai që s’mund të sëmurem, se s’ka mjek për mua; që s’mund të ankohem, se s’ka avokat për mua. Jam ai që nuk më zë gjumi, kur ti fle rehat; jam krahu që ngre mallra, ndërsa ti ngre gota shampanje.

Gjaku i krahëve të lodhur, shputa e djegur në asfalt, djersa ime që nuk u pagua kurrë janë themelet e pallateve ku ju jetoni. Unë s’kam zyrë. S’kam pushim. S’kam të drejtë. Kam vetëm detyra dhe heshtje.

Mos më uro 1 Majin, zotni!
Mos ma shtrëngo dorën me një buzëqeshje plastike, kur e njëjta dorë më nënshkruan skllavërinë me orar. Mos më dërgo mesazh motivues, kur të vetmin motivim që më jep është frika nga shkarkimi!

Unë nuk i gëzoj tre tetëshet që i kërkova para 139 vitesh: punë, pushim, jetë. Atëherë më vrave me plumba, ndërsa sot po më vret me 12 orë punë, 6 orë lodhje, 6 orë pagjumësi dhe asnjë orë jetë. Në mungesë. Në borxh. Në vonesë. Por ke të drejtë, sepse e harrova sakrificën e djeshme dhe e pranova padrejtësinë e sotme.

Ti sot i numëron përfitimet e tua mbi rrëzimet e mia, me të cilin bën ndonjë selfie në prapaskenë, ndërsa unë s’kam luks as për ta kujtuar, sepse përfundoj statistikë në fund të vitit. Ti bën marrëveshje, unë bëj llogari me qindarka. Ti i ngroh duart në djegien time. Ti pushon, sepse unë s’guxoj të ndalem. As pastrimi i zyrës tënde nuk ndodh vetë, ndonëse më thua: “Jeni të zëvendësueshëm.”

Po, zotni pronar, e di që më shikon si vegël. E di që mendon se po heshta, po pranoj. Por le ta sqarojmë diçka: pa mua, ti nuk je askush. Pa duart e mia, godina jote nuk do kishte dyer. Pa djersën time, kompania jote do ishte tabelë bosh. Pa mua, buka nuk piqet, dritat nuk ndizen, makinat nuk ecin, muret nuk ngrihen, toka nuk lëviz.

Ju flisni për “ekonomi që rritet”.
Po unë që bie nga skela pa sigurim? Po unë që dergjem në spital dhe s’kam sigurim shëndetësor? Po unë që pres 45 ditë rrogën e vetme që më mban gjallë? Me “nesër”, me “s’ka tani”, me “na falë, kemi krizë”. Me premtime që digjen në ajër si letra pa adresë. Kërkoni produktivitet? Sa jetë keni djegur për këtë fjalë?

Urime, zotni pronar!
Urime që je rehatuar me mundin tim.
Urime që djersa ime të shijon më shumë se mua vetë buka.

Bëj kujdes, zotni: djersa ime nuk avullon, ajo ndizet. Një ditë do të bëhet zjarr! Zjarri që digjet nga të pasurit që nuk ngopen, nga pronarët që harrojnë, se para se të ndërtohej vila e tyre, duhej të rraskapitesha unë.

Por kjo s’do të zgjasë përgjithmonë.
Sepse historia nuk i mban mend emrat e atyre që shtypën, por zërat që guxuan të flasin.

Unë flas sot.
Në emrin e të gjithë atyre që nuk guxojnë. Në emrin e atyre që u flakën nga puna si leckë, që ndërruan jetë në turnin e tretë, me urinë në stomak dhe shtrëngim në zemër.
Për çdo punëtor që u shkërrmoq në heshtje. Për çdo nënë që punon në tri vende dhe s’ushqen dot fëmijët. Për çdo ndërtues që bie nga lartësia dhe bie në harresë. Për bukën që mungonte, orët që s’mbaronin, zërin që s’dëgjohej, deri kur heshtja i vrau më shumë se uria!

Unë flas sot.
Dhe kur flas, toka dridhet. Mos u gëzo kur s’flas, sepse heshtja ime është flluska që fryhet. Dhe kur të shpërthejë, do të të thyejë kornizat e rehatisë. Do të shembë kështjellat që i ndërtove mbi shpinën time.

Ti ke frikë kur unë flas.
Por akoma më shumë duhet të trembesh nga dita kur nuk do të kërkoj më të më dëgjosh. Një ditë, do të të bërtas aq fort, sa do t’i dridhësh muret e zyrës tënde të qetë. Sepse edhe durimi e ka një fund, dhe fundi i tij është fillimi i fundit tuaj.

Deri atëherë, urime edhe një herë, zotni pronar. Tani shijo frytin e punës sime.
Por dije: fara që e mbolla me mund, një ditë do të rritet si grusht, jo si lule.

Shkruan: Hasan Hoxha