Në boshllëkun e trungut
Poezi nga Lindita Ahmeti
Me vite një zot e di sa
Unë jam në boshllëkun e trungut
Të drurit qindvjeçar
Një dru i nxirë nga korbat që rrinë në degët e tij
E rreth të cilit sillen ujqit e uritur
Një dru të cilin kanë harruar ta presin ushtritë e huaja
kah kanë bredhur nëpër dheun e shkelur
Rri aty unë
I dëgjoj krimbat si e brejnë drurin
Shikoj nga bira që e ka bërë me kamë ndonjë ushtar
I cili ka dalë prej rreshti nga lodhja
Dhe ka vënë ndonjë shenjë sa për ta kaluar kohën
Rri shtang aty
E pres ndonjë yll të bjerë
Ndonjë zog të ndalet
Ta shoh ndonjë bukël
A ndonjë kaproll duke kullotur
Ndonjë lule ta ngrejë kokën e të shfaqet
Në perspektivën e birës së drurit të rrethuar me injorim
Ta shoh ndonjë pikë lashte në fijet e barit
E mbi to fluturat që vallëzojnë
Dhe ta dëgjoj ndonjë trishtil
A ndonjë qukapikth
Ta dëgjoj nimfën si i bie lirës
Dhe si këndon pranë burimit
Kur bie terri lutem
Që të pushojnë britmat e satrapit nga fshati i djegur
Nga altari i rrënuar
Se kur arrijnë edhe këtu
Rreth drurit
Këto virrma nuk janë më fjalë
Po flakë jeshile që e rrezikojnë drurin
Dhe mua në boshllëkun e tij
Ndonjëherë shfaqet një siluetë
Në këndvështrimin tim
Qëndron në cep të shkëmbit të murrmë
Të cilin ma rrok shikimi
Bien në sy dylbitë që i mban ajo
Në drejtim të pyllit të shenjtë
Pastaj nëpër ajrin plot vrugtësi
Nëpër shi
Duken njerëzit si kthehen dhiareve të malit
Nga hadi i vendosur diku në verilindje
Vijnë me shpresë se do ta ngrenë kullën e katragjyshit
Të bardhë e krenare
Unë e hetoj se plagët më shtohen
Nga kandrat parazite
Nga ngushtica brenda në trungun e drurit
Nga dhembjet e këmbëve që m’i ka kafshuar gjarpri
Atëherë më vjen të bërtas
Më vjen të vrapoj
Të shkoj fluturimthi shtegut të malit
Që zana e stolis gjithmonë
Në të dy anët
Me lule
Iris illyrica
Do të kisha dashur ta jap kushtrimin nga vetmia
Ta tregoj përrallën e kuqe përrallën e vrugtë
Përrallën e mashtrimit me kalin
Po kush do të më nxjerrë mua
Nga ky boshllëk i namatisur
Fjala nga vargu e thënë nga boshllëku i drurit s’ka peshë
Po çmohet kur thuhet nga kolltuku i avokatit të errësirës
Këtu ku jam unë edhe erosi të harron
Jo më dikush tjetër
O zot
Më duket se po shndërrohem
Në një ndërgjegje që s’bren
Në një flutur të mbetur në xhepin e errët të ngushticës së drurit
Ku nuk të vëren kush përveç merimangave
Që përgjojnë në cerimangat e tyre
Pos thneglave që ma kanë vërshuar shtatin thuajse të shpenzuar
Që jam bërë pjesë e drurit
Të cilit vazhdimisht dikush i matet me sëpatë