Koha kur çelin kumbullat

Ishte ditë pranvere. Ajo kishte marrë fshesën elektrike dhe po kalonte dhomën me të. E kërrusur.  Zhurma e bezdisshme për të tjerët asaj i pëlqente për shkak se i siguronte kohë të jetë pakëz vetëm. Se ajo e kishte të ndaluar të jetë vetë ndonjë çast e t’i shfletojë hallet e saj që ishin bërë një përmbledhje bukur e madhe. Vjehrri i rraskapitur nga mosha, vjehrra me  demencë, tre fëmijët e saj, burri – të gjithë e prisnin atë, dorën e saj. Ajo i përgjigjej çdo thirrjeje të tyre, ajo i vishte e i mbathte, ajo u gatuante, u shtronte sofrat, u bënte të gjitha shërbimet. I vetmi komunikim me njerëzit ishte shërbimi që u bënte pa fjalë. Për vete  i mbeteshin vetëm ato minuta kur e fshinte dhomën me fshesën elektrike. Kohë tjetër për veten s’kishte përveç këtyre pak çasteve kur fshinte. Midis gjithë atyre njerëzve zbrazëtira e mbante të hapur gojën e saj të madhe dhe i tregonte dhëmbët dhe e kërcënonte

Uuuuuu-uuuuuu! bënte makina, kurse ajo i shkonte prapa me kokën lëvarur. Zhurmë e bezdisshme për të tjerët, por jo edhe për Atë, sepse kjo zhurmë ishte një shteg përmes të cilit ajo dilte në hapësirat e vetmisë dhe kështu e ndiqte fijen e mendimeve, të cilat e kthenin prapa, shumë prapa, njëzet vjet, pesëmbëdhjetë, dhjetë… Dhe kur vinte te dhjetëshi, te dhjetë vjetët para kësaj kohe kur po fshinte, i dridhej zemra. Rrafsh dhjetë vjet kishin kaluar prej asaj dite kur ajo ishte martuar. Rrafsh dhjetë vjet kishte rruga e saj e çuditshme, të cilën e kishte bërë. Kishte ardhur e re fare, thuajse fëmijë, të bëhet nusja e atij i cili e shqetësonte saherë që ajo kalonte pranë derës së tij. Ishte një djalë shtathedhur, gjithmonë i veshur me shije. Ai, me një fytyrë të pashme, me një buzëqeshje diskrete e cila krijonte përshtypjen se ke të bësh me një djalë të matur e serioz. “Më fal” i kishte thënë Ai, atëherë moti, para dhjetë vjetësh, “desha…” dhe pa e përfunduar fjalën Ajo ishte ndalur dhe e kishte pritur fjalën e tij, krejt e kuqe, e kuqe në fytyrë prej turpit. Ai e kishte parë shqetësimin e saj dhe kishte pritur pakëz. “Më fal”, i kishte thënë përsëri Ai, “a je ti Fjolla”?”

“Po, Fjollë më quajnë”, pëshpëriti Ajo, me një shqiptim i cili më shumë i ngjante cicërimës së dallëndyshes . Dhe, aq. Ajo kishte dëshirë të thoshte edhe diçka, mirëpo nuk i dilte zë goje. Iu bë një lëmsh në fyt. Po e gulçonte dhe po ia çonte djersët palë-palë.

“Unë jam Hili”, tha Ai. Dhe aq. Pastaj ndenjën që të dytë nja pesë a dhjetë minuta në këmbë e nuk folën fare. Përpiqeshin ta shikojnë njëri-tjetrin në sy, por këtë e bënin disi padiktueshëm. Dikur ajo e ndërpreu heshtjen:

“Ditën e mirë”, tha Ajo. “Shkova, se po më pret nëna. Kam frikë se vonohem.” Këtij i pëlqyen këto fjalë që shprehnin përgjegjësi e frikë. Frikë.

Pastaj takoheshin shpesh në të njëjtin vend. Ajo kthehej nga shkolla, kurse Ai dilte para dyqanit se e dinte orarin e saj. Një ditë Ai i tha:

“E di Fjollë, desha të të pyes: a po martohesh me mua”?

Ajo u skuq dhe nuk mundi t’i përgjigjet. Po buzëqeshja që ia fali ishte një shenjë pozitive që i dha të kuptonte atij se iniciativa që kishte ndërmarrë do të jepte fryt. Ditën tjetër Ai përsëriti kërkesën e tij. Kësaj radhe mori përgjigje pozitive. “Po”, i tha Ajo. Sa ta mbaroj maturën.

Edhe atëherë kur Ajo vendosi të lidhej me këtë djalë kishte qenë pranverë. Sapo kishin çelur kumbullat. Përgjatë rrugës ku kalonte Ajo, prej shtëpie për në shkollë e anasjelltas dominonte ngjyra e bardhë: lulet e kumbullës, muret e shtëpive, lulet që i mbillnin gratë, që të gjitha ishin të bardha, prandaj edhe ajo kishte dëshirë të vishej me të bardha që të shkrihet në botën e pranverës.

Kur dilte ashtu e bardhë dhe e bukur siç ishte, shtathedhur, me vetulla të zeza dhe me një kaçurrel i cili i lëvarej përmbi syrin e shkruar, e tërhiqte vëmendjen e djemve. Dhe ata të gjithë e shikonin, ia hidhnin ndonjë fjalë, ndonjëri kështu, tjetri ashtu e ndonjë fjalë edhe pa shije, kurse ajo thuajse të gjithëve ua kthente me një buzëqeshje. Pastaj ikte në shtëpi duke lënë pas vetes një plotni rinore e cila i nxiste djemtë ta bëjnë gjatë e gjatë fjalën e saj. Ajo i kuptonte djemtë, mirëpo vetëm një ëndërr e kishte, një ëndërr të madhe – Hilin. Rreth tij e rreth saj kishte me mijëra imazhe që renditeshin asisoj që donin të thoshin – lumturi e pafund. Dhe, Ajo ishte e lumtur. Atij ia kishte dhënë fjalën. Me të do të martohej. Me të do ta bënte kështjellën e lumturisë dhe të dashurisë.

Dhe u martua. Dhe,  ja kaluan dhjetë vjet.

Kurse tash rreth saj i sheh stina të lodhshme të vitit, shira, stuhi, të mbështjella me një zymtësi e mjegull të dendur nga e cila s’i sheh më as kumbullat kur çelin.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.