Boş ol! Boş ol! Boş ol!

Natë vjeshte. Vonë. Ai i tha të shoqes tri herë:

“Boş ol! Boş ol! Boş ol”!

Ajo s’e kuptoi. Çfarë ishin këto fjalë të panjohur, vallë?! Deshi  t’i afrohej, ta përqafonte, se këto fjalë, mendoi ajo,  do të jenë formula të ndonjë loje që s’e kishin luajtur bashkë, siç kishin luajtur disa lojëra të traditës. U nis kah ai, mirë u ndesh me duart e tij të shtrira. Ajo u ndal. E shikoi në fytyrë dhe e pa një zvetënim te burri i saj. Pastaj ai i bërtiti si i çmendur:

“Jashtë”! Ik! Mos të t’i shoh më sytë këtu”!

“Malo, xhan”!…

“Të thashë, jashtë! Hup”! ulëriu ai. “Mos të të shoh më këtu”!

Ajo po e shikonte pa fjalë. Në fytyrën e tij i shkëndijat e tërbimit, por dashuria e detyroi që edhe njëherë ta thoshte emrin e tij:

“Maloja im i dashur”! Deshi t’i thotë edhe diçka, ta qetësojë, por ai atëherë kërceu si çakall, ia ngjiti për flokësh, e tërhoqi pa mëshirë me dorën e tij të djathtë, me të majtën e hapi derën dhe me një shqelm e hodhi në oborrin e përbaltur e të errët. Pastaj e mbylli derën me një të përplasur të fortë, ia vuri çelësin dhe e rrotulloi dy herë. Pasoi një heshtje e thellë, një shtemësi. Ajo u ndje si një dërrmi. Jehona e fjalëve të burrit të thëna aq egër: “Jashtë”! Ik! Mos të t’i shoh më sytë këtu”! i dukej se po përplasej në murin e shtëpsië përballë, pastaj kthehej te muri që kishte pas shpine dhe çdo përplasje e përjetonte si shpërthim bombe që ia godiste veshët. Mezi merrte frymë nga tensioni i lartë i gjakut që iu ngrit nga kjo situatë e rëndë, e pashteg dhe aq e papritur. U kruspullua  mbështetur për murin e ftohtë dhe qante me dënesë, prridhazi, që të mos e dëgjonin fëmijët. Kishte dy vajza dhe një djalë, të cilët  po flinin në dhomën e gjumit për fëmijë. Vajza më e madhe, ndërkaq, kishte dëgjuar çdo gjë që kishte ndodhur. Njëherë kishte heshtur nga frika, po më pastaj e kishte tradhtuar instinkti, kështu që me një zë të përvajshëm bërtiti:
“Nënë”! Pastaj u zgjuan edhe fëmijët tjerë dhe ia dhanë vajit. Aty për aty u mblodhën fqinjët e shtëpizave të afërta të lagjes së mjerimit të qytetit, me bateri të ndezura, ngase aty kurrë s’kishte pasur fenerë të rrugës. Por dera e shtëpisë së gruas nuk u hap.

“Çfarë ndodhi kështu, moj bijë”? e pyeti gruan e gjorë një plak mjekrrosh.

Gruaja i fshiu lotët me mëngën e këmishës dhe e përvajshme i tha plakut:

“Im shoq më nxori nga shtëpia duke me bërtitur boçoll, boçoll”…

“Sa herë të tha bosh oll”?

“Tri herë”…

“O burra, nëse burri i paska thënë tri herë bosh oll, paska mbaruar kjo punë. Ai e paska përzënë këtë grua. Këtu nuk bëhet dot gjë”, tha plaku mjekrrosh dhe vazhdoi: “Fjalët e burrit janë ligj, këto janë fjalë nga libri i shenjtë që duan të thonë ik se je e lirë nga unë. Kur thuhen tri herë, kështu si i paska thënë burri kësaj gruaje, atëherë ato fjalë bëhen vendim i shenjtë, i paprekshëm. Hajde moj bijë”, tha plaku mjekrrosh, “bëri çare vetes se në këtë shtëpi ti s’ke vend më për jetë e mot, kurse ju njerëz shpërndajuni nëpër shtëpitë tuaja”…

“Po fëmijët e mi?! A po i dëgjoni si qajnë”?

“Asgjë s’të ndihmon, moj grua! Libri i shenjtë nuk është me ty në këtë rast”!…

Pastaj të gjithë njerëzit u shpërndanë, duke lënë terrin pas vetes, i cili e ngujoi të gjorën grua, të cilën e shoqëronin lotët dhe dhe hija e pasigurisë që i pëshpëriste: çfarë do të bëhet me fëmijët?