Kush jam unë?

Sa e pa qartë!
Nuk e di, po mesa kam kuptuar ajo qe m’kishte munduar aq shumë mos ishte ndoshta heshtja qe më mbante, e mundohesha ta thyej heshtjen, e nisesha me shpresën se do mundesha ta gjeja vetën diku qe as vetë ndonjeherë s’mundja ti dilja vetes Zot, e shpesh herë me neperkëmbenin lartë e poshtë, sikur te isha ndonjë pendël qe zvarritej lehtas e lehtas, e kush donte tia dinte se ?
Ti them vetës e pa aftë, jo! Jo, sepse ai egoizmi qe pak sa ishte pjesë e pa ndashme e imja, se lejonte kurrsesi! Edhe pse nuk doja! Po ç’te bëje?
Ndoshta isha vetem nje cope mishi i zymtë, më mirë ta quajmë “kufomë e gjallë”, qe kerkoja medoemos meshirën dhe shpëtimin e te vetmit t’madh Zot!
Perëndi, ma lehtëso durimin!