BABAI

I mbledh fijet e barit në livadh pas kositësit – argat që e ka marrë në treg ku mblidhen fatkëqijtë e rrallë, bën “haj-haj”, i habitur dhe i mallëngjyer që erdhi koha mos të mundet të vallëzojë kosa në duart e tij dikur të forta kur i shfrytëzonte pushimet vjetore. Herën tjetër rri në ballkon, parmakëve të të cilit u ka rënë ngjyra, pasi me vite nuk janë lyer, i kujtohesh ti si vrapoje pas zogjve kur ishe i vogël. Kudo që është, madje edhe kur ecën duke e ngrehur këmbën zvarë nga shkaku i ishijasit të mallkuar, ose kur rri në oborr dhe e mat me sy hapësirën e cila tash duket aq e zbrazur pa ty, ai mendon për ty, për djalin e babës të cilin e ka rritur duke hequr të zitë e ullirit në punë të mundimshme nëpër kantiere anë e mbanë Jugosllavisë së dikurshme, në ato kohë kur për shqiptarë nuk kishte punë nëpër institucionet shtetërore, nëpër spitale, nëpër komuna, aty pranë vatrës stërgjyshore.

I kujtohesh sa ëmbël i shqiptoje fjalët e para shqipe, kur me vështirësi i thoshe r-në dhe rr-në, kur s-në dhe sh-në i bëje th-ja dhe z-jat dhe zh-jat të dilnin si dh-ja. Atëherë ai qesh, sepse fytyra jote fëmijërore i del aq e qartë para sysh. Dhe, dora vetvetiu i lëviz në ajër butë, sepse mendon që po të përkëdhel, se po t’i lëmon flokët. Duket i rraskapitur, i rrudhur, po fakti që ti je diku, ani se je larg, babait i jep forcë dhe në çast bëhet më i fortë se shkëmbi.

Ai është yt atë.

I cili krenohet që të ka djalë, krenohet që ti je ai i cili duhet ta përcjellë fjalën shqipe më tutje te fëmijët e tu, pra te nipat e mbesat e tij, krenohet se mendon që ti atje ku je, në Zvicër, në Gjermani, në Suedi, në Turqi, në Greqi, ndër arbëreshët e Italisë nuk heq dorë nga Skënderbeu, nga Naimi, nga De Rada, nga Buzuku. Sa herë që rasti e qet në ndonjë ndenjë në farefis a ndër miq e dashamirë, babai i zgjedh fjalët më të mira ta shprehë kënaqësinë me kujdesin që tregon ti për nënën tënde, për të, pra për babanë tënd, për shtëpinë e vjetër që të pret. Pastaj kthehet në shtëpinë e vjetër i mbushur me frymëzim që të ka ty. Mbështetet në dhomë, e shikon fotografinë tënde të madhe që e ka vendosur në kornizë të shtrenjtë dhe buzët vetvetiu i lëvizin kur i del me krenari sintagma

Biri im!

Ai është yt atë.

Po ti moti s’ke ardhur. Vazhdimisht të ka ndalur një hall, një punë, një pengesë. Pa marrë parasysh shtegun e gjatë me ferra që ka kaluar, yt atë s’i heq mendtë prej teje. Vazhdimisht për ty mendon: si do të kthehesh triumfalisht me fëmijët e rritur dhe do ta hijeshosh shtëpinë që e ka trashëguar nga i ati, pra nga gjyshi yt. Ty të ka shpresë, të të ka gjithçka…

Kur babai i moçëm del verës e shkon në bankë, në qytet, ta marrë atë pensionin e mjerë që e merr nga puna dyzetveçare e kaluar nëpër kantieret e vështira të ish Jugosllavisë dhe kur i sheh dhe kur i dëgjon fëmijët e të rinjtë e ardhur nga vendet e perëndimit që rrinë nëpër kafene e restorante duke folur anglisht, gjermanisht, frëngjisht, suedisht e italisht, shpresa e tij e madhe zvogëlohet, shpresa e tij e fortë thyhet. Atij atëherë nis t’i rrahë zemra fuqishëm nga shqetësimi, nga kjo e papritur dhe e mbërthen droja e dyshimi: a thua edhe mbesat dhe nipat e mi kështu flasin, a thua edhe ata e kanë braktisur gjuhën e nënës sime, gjuhën time të cilën ia kemi lënë amanet djalit tonë? Pikëllohet shumë dhe don të të pyesë ty: pse vallë mbesat e nipat asnjëherë nuk e kërkojnë në telefon gjyshin e tyre i cili aq shumë i do!

Njëherë mendon të të flasë me ton të ngritur, mendon të të qortojë, të të thotë: s’po vjen se s’po vjen vetë me vite, po pse vallë mbesat e nipat s’i çove një herë ta përqafojnë gjyshin e tyre, t’i marrin erë barit të kositur të livadhit, luleve të kurtinave rreth lagjes, ta dëgjojnë gurgullimën e lumit malor që kalon nëpër fshat, ta shohin kthjelltësinë e lumit, ta shijojnë bukën e atdheut dhe ta dëgjojnë melodinë e bukur të gjuhës së të parëve. Dhe këngën e zogjve të vendlindjes. Nëse s’munden të vijnë, atëherë së paku le të paraqiten në telefon fëmijët që gjyshi t’ua dëgjojë zërin, t’i dëgjojë si i thonë: o gjyshi im, më ka marrë malli për ty! Kështu mendon, por zerma e butë e prindit nuk e lejon të ta thotë asnjë fjalë të keqe, sepse të do pafundësisht. Sepse ty të ka djalë. Ti je drita e syve të tij.

Prej teje nuk pret as thesare, as bukë. Pret vetëm diçka: ta ruash identitetin për të mirën tënde dhe për të mirën e nipave dhe të mbesave që s’i ka parë e që i do si dritën e diellit, si jetën. Natyrisht ai nuk ka dëshirë t’i mbyllë sytë pa i parë mbesat e nipat dhe pa i dëgjuar si luajnë në oborr duke kënduar shqip.

Ai e do kurorën e tij prindërore që e ka merituar.

Yt atë.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button