Flaka e ndjenjave
Edhe njëherë
iu ktheve
Diellit të ëndërrave tona
kur i rash
pash më pash
lumit të thellë të ndarjes.
E kuptove
se i pate trembur zogjtë
me një curil të ftohtë
nga degët
kur pritnin ngohtësi
e u larguan
me përpëlitje
përtej qiellit të kaltër
të dëshirave…
Ja pse të thashë
me gojën e pafajsisë
në atë ëndërr
në atë zgjëndërr
ndonëse largë
qe hapisëra-
shkumb i bëri
flaka e ndjenjave!
