Në kërkim të lumturisë, njeriu mund të gabojë. Por, a është ky gabim një mëkat? Çështja e lumturisë ka qenë gjithmonë një temë e diskutimeve të thella filozofike dhe psikologjike. Nuk ka një përkufizim të saktë për të. A është lumturia një gjendje e plotë apo vetëm një përzierje momentesh të vogla, apo thërrimesh? Dhe çfarë është e kundërta e saj: mungesa, dhimbja, vetmia, boshllëku apo edhe indiferenca?
Jemi me dikë sepse e duam, apo sepse kemi frikë nga vetmia? Martohemi për të përmbushur pritshmëritë shoqërore, apo ndoshta sepse nuk kemi forcë të qëndrojmë vetëm? Këto pyetje kanë qenë pjesë e debateve të pafundme dhe kanë sfiduar mendjen e njeriut që nga lashtësia deri në ditët e sotme, pa një përgjigje përfundimtare.
A ju ka ndodhur ndonjëherë të ndiheni të penduar sepse nuk e keni bërë zemrën gur? Nuk keni folur hapur dhe në kohë me njeriun që dashuroni? A ju ndjek ndërgjegjja për të gjitha ato fjalë që nuk i keni thënë kurrë? A keni imagjinuar ndonjëherë një bisedë të vonuar, të mbushur me “pse”-të e pafundme? Pse nuk luftuam për dashurinë tonë? Pse heshtëm, kur mund të flisnim? Pse lejuam që krenaria të na ndante?
Një histori e tillë ndodhi me dy të dashuruar, të cilët, si në të gjitha dashuritë e mëdha, nuk arritën të përfundojnë së bashku. Pas një dekade, ata u takuan rastësisht, në perëndim të diellit, në një restorant të qytetit. Tryeza e tyre, ndonëse të dy ishin në nxitim, u shndërrua në një “Darkë të Thërrimeve” – një përzierje fajesh, dhimbjeje dhe pendese. Asnjëri nuk ishte i pafajshëm, por asnjëri nuk mund të fajësohej plotësisht.
Dialogu i tyre:
Ajo: Cila ka qenë ambicia jote më e madhe?
Ai: Të martohem me ty.
Ajo: Emërtoni tri gjërat që ju motivojnë më shumë.
Ai: Respekti, mirënjohja, sinqeriteti.
Ajo: Si do të të përshkruanin ata që të njohin?
Ai: I sinqertë, mirënjohës, i brishtë.
Ajo: Çfarë keni mësuar nga gabimet tuaja?
Ai: Shumë. Kur kujtoj për to, më duket se nuk kam pasur asgjë të mirë në jetë përveç tyre.
Ajo: Cili ka qenë vendimi më i dhimbshëm që ke marrë?
Ai: Nuk dua të flas për këtë.
Ajo: A do të ndryshoje diçka nga jeta jote deri tani?
Ai: Po, shumë.
Ajo: Si e sheh jetën pas dhjetë vitesh?
Ai: Si një version më i ri i vetes.
Në fund, biseda u mbyll me fjalë që lanë më shumë dhimbje se ngushëllim:
Ajo: Më vjen keq për ne. Të kam dashur gjithmonë. Të kam dashur edhe para se të të takoja. Ti ishe pjesa që më mungonte.
Ai: Edhe mua më vjen shumë keq. Gatishmëria jote për të luftuar për dashurinë tonë më trembi. Më pas, të humba ty. Dhe humba veten.
Shkrim nga Agim Ibrahimi
(Frymëzuar nga shfaqja “Darka e Thërrimeve.”)
Të drejtat e publikimit i përkasin vetëm autorit dhe publikuesit me lejen e tij.