Ditar Ramazani 16,17,18,19

Ditar Ramazani-16

Nata është e qetë në vendet ku perëndon dielli. Atje është natë sfilitëse, por e bukur dhe e shndërritshme. Natë e cila të ngjall ndjenjat e ti bart prej njërit nivel e në nivelin tjetër. Natë e sevapit e jo e mëkatit. Ndërsa, njerëzit e perëndimit, detyrimisht netët I kujtojnë në mëkate. Model prej tyre kanë marr edhe një pjesë e rinisë tonë. Mundohen t`I fshihen Zotit për të bërë mëkatin.

Nata është koha e adhurimit. Në qiellin e dynjasë zbret mëshira e Allahut dhe pret prej njerëzve që ta kërkojnë. Intimiteti midis njeriut dhe Zotit shikohet po në ato momente. Nuk mund të maskohesh kur je vet para Zotit e as para një miliard njerëzve. Por, ndoshta para njerëzve e gënjen veten se mund t`I gënjesh njerëzit dhe të paraqitesh në atë mënyrë qysh nuk je.

Nata është një shans I rikthimit tënd në botën e realitetit. Ti mund të pendohesh për mëkatet e panumërta që bën dhe ke bërë gjatë tërë kohës. T`I mund t`I drejtohesh sinqerisht Zotit me lutje për ta ndriçuar jetën. Nata është deti I meditimit e jo I çuarjes së kohës kot.

Jo rastësisht Allahu e ka bërë natën kohë pushimi. Koha kur të çlodhen të gjitha pjesët e trupit, është koha më e mirë për t`iu drejtuar Allahut. Myslimanët e parë e praktikonin edhe namazin e natës për shkak të sevapeve të panumërta që gjenden prapa atij namazi. Sot kanë nisur disa tentime të vogla për ta rikthyer këtë namaz në qendrën e aplikimit. Individualisht disa njerëz veçse e kryejnë atë namaz me rregull.

Kur mendon errësirën e natës, patjetër të shohësh dritën e ditës. Agimin që sinjalizon dritën dhe fillimin e një jete plot gjallëri. Nata e dita janë dy udhëtar në një rrugë të gjatë e pakthim. Ata kanë një mision të caktuar prej Zotit. Njeriu duhet të kuptoj misionin e tyre e jo të keqinterpretoj. Njeriu madje duhet të jetoj në frymën e atij misioni duke mos prekur asgjë për të ndryshuar qasjen ose kahen.

Nata është me bollëk për shpirtin tënd. Ajo ta rikujton urën e siratit, një urë që njeriu duhet patjetër ta kapërcej. Sa I vështirë është kalimi prej njërit skaj të urës e në skajin tjetër, aq e vështirë është edhe jetesa në këtë botë.

Ne duhet të kujdesemi që të jetojmë ndershëm, të punojmë ndershëm, t`I kryejmë obligimet ndaj Krijuesit, e pastaj të shpresojmë në mëshirën dhe shpërblimin e Allahut xh.sh. Përderisa nuk jetojmë ndershëm, nuk ushqehemi me të lejuarën, nuk punojmë ndershëm, keqpërdorim konceptet e të jetuarit në harmoni me Zotin, ne nuk mund të shpresojmë në shpërblimet e Allahut xh.sh.

Natën mund të nis sevapi ose mëkati. Për këtë gjë ti përcaktohesh. Ndërsa në muajin Ramazan mund të nis edhe ndryshimi pozitiv I jetës. T`I troket në derën e Pendimit e nuk I kthehesh jetës së mëparshme asnjëherë.

Sa herë që troket në derën e Pendimit, ka shpresa për ty.

Ditar Ramazani-17

“ O besimtarë! Nëse u bindeni jobesimtarëve, ata do t`ju kthejnë prapa ( në të pafe) e ju do të jeni të humbur.” ( Ali Imran:149).

Meditimi është adhurim në Islam. Besimtarit mysliman po e la të medituari-t e ka lënë një adhurim të madh anash, ndërsa po u kap pas meditimit, ai gjithmonë i ndihmon për të qëndruar fort karshi stuhive të ndryshme që fryjnë herë në të djathtë e herë në të majtë. Meditimi e shtyn besimtarin që të reflektoj rreth fjalëve të Allahut xh.sh. dhe Pejgamberit Muhammed alejhi selam. Ajo e frymëzon për tu rregulluar jeta e tij në përputhshmëri me parimet islame. Meditimi është një gjenerator që e ngjall këtë trup të vdekur.

Ti mund të bësh lehtësisht dallim midis njeriut që e përdor meditimin në përditshmërinë e tij me një njeri që e neglizhon atë. Sa shumë keqkuptime lindin nga ky i dyti. Sa pak bindje gjendet tek ky i dyti. Sa shumë dyshime ekzistojnë te ky i dyti.

Besimtarët që përdorin meditimin në jetën e tyre janë njerëz pozitiv, që reflekton vetëm pozitivisht në shoqëri. Ata nuk rëndojnë asnjë krijesë të Zotit me fjalë ose me forma tjera. Jetojnë në harmoni të plotë me njerëzit tjerë, duke i mirëkuptuar ato, duke i shërbyer atyre dhe duke i dal në ndihmë gjithmonë kur ka nevojë për ndihmën e tij.

Besimtari që përdor meditimin është një mysliman optimal. Ai nuk jeton në iluzione dhe fantazi të ndryshme, por në realitet dhe optimizëm. Të jesh optimist nuk d.m.th të jesh njeri fluturues. Ani pse dikush optimizmin e interpreton si fluturim.

Kjo botë ka të bëjë me bindjen dhe mos bindjen. Njeriu i bindet Krijuesit, jo nga frika, po nga dashuria që ka për të. E largon bindjen ndaj Krijuesit, jo nga trimëria, po nga mashtrimet dhe premtimet boshe të djallit të mallkuar, të dynjasë së gënjeshtër etj. Ti nuk mund të jesh trim nëse nuk i bindesh Allahut. Në fakt, ti je frikacaku më i madh në rruzullin tokësor. I frikësohesh furnizimit, i frikësohesh fatkeqësive të kësaj bote, i frikësohesh jetës, futesh në dyshime dhe bëhesh rob i djallit të mallkuar. E në momente të këtilla shumë lehtë i bindesh edhe jobesimtarëve dhe kalon një jetë të humbur.

Ti thyen urdhrat e Zotit ngaqë je një krijesë shumë e dobët. Madje je dobësuar aq shumë sa nuk mund ta vëresh vetveten se në çfarë niveli ke rënë. Paramendo, fshihesh prej krijesës në ditë Ramazani për shkak të mos agjërimit tënd, ndërsa mendon se mund të fshihesh prej Zotit. I frikësohesh ashpërsisë ose fjalës së njeriut, ndërsa harron urdhrin e fjalën e Zotit në Kur`an për agjërimin.

Shpresat e njeriut duhet të vendosen tek Zoti. Ai nuk guxon që të shpresoj tek njerëzit. Kjo botë dhe gjithçka që ka në të është në dorën e Allahut. Po ashtu edhe bota tjetër dhe gjithçka ka në të është në dorën e Allahut e askujt tjetër. Dënimin dhe shpërblimin e jep vetëm Allahu xh.sh. dhe askush tjetër. Edhe pas gjithë kësaj, t`i prapë i ke vendosur shpresat diku tjetër? I bindesh jobesimtarëve dhe ke zgjedhur rrugën e humbjes?!!!

Ditar Ramazani-18

“ Dhe Allahu u dhuroi atyre shpërblimin e kësaj bote dhe shpërblimin më të mirë të jetës tjetër. Allahu i do punëmirët.” ( Ali Imran:148).

Të bërit mirë sidomos gjatë muajit të Ramazanit është njëra prej veprave më të dashura tek Allahu xh.sh. Shpërblimet gjatë këtij muaji shumëfishohen, ndërsa mëkatet minimizohen deri në fshirjen e tyre përfundimtarë, e gjithë kjo gjë varësisht prej mëkatit. Të bërit mirë është e urdhëruar me Kur`an dhe Sunnet të Pejgamberit alejhi selam.

Ai njeri që bën mirë, jetën e ka të lumtur, në krahasim me njeriun i cili mendon për të bërë vetëm keq. Nëse i hip në qaf një njeriu pa arsye ose me arsye dhe e nxjerr jashtë kontrollit është një vepër e shëmtuar që nuk e pëlqen Allahu xh.sh. e as robërit e Tij.

Ka thënë Pejgamberi alejhi selam :” Edhe një buzëqeshje në fytyrën e besimtarit është sadaka”. Buzëqeshja është e lidhur me sadakanë. Ajo nuk të takon ty, por duhet t`ia dhurosh të tjerëve? E ne sa buzëqeshmi për hir të Allahut dhe sa i bëjmë të tjerët të buzëqeshin?

Buzëqeshja nuk është pronë e jote private, po dhuratë e dhënë nga Zoti për shkëmbim midis besimtarëve.

Ti duhesh ta bësh dallimin midis buzëqeshjes dhe nënçmimin. Ka një lloj i njerëzve të cilët në emër të buzëqeshjes, luajnë me ndjenjat e njerëzve duke ia thyer ato për të mos pasur asnjëherë mundësi riparimi.

Buzëqeshja është shpirti i besimtarëve. A mund që trupi të jetoj pa shpirt? Aq edhe besimtari mund të jetoj pa buzëqeshje. Njeriut i buzëqesh zemra dhe shpirti. Kjo gjë domosdoshmërish reflekton në zemrën dhe shpirtin e tjetrit. Nëse nuk reflekton, dije se nuk është buzëqeshje po maskim.

Në buzëqeshje është pajtimi midis zemrave të besimtarëve, ndërsa në mungesën e buzëqeshjes mund të dyshojmë në hidhërimin e tyre. E besimtarët nuk guxojnë që ndërmjet veti të janë të hidhëruar.

Të bërit mirë është amanet në veti. Besimtarët mysliman kur marrin amanetet ata detyrohen që t`i mbajnë deri në realizim. Ai nuk guxon që të marr amanet diçka e pastaj të mos e realizoj. Nuk guxon që të nëpërkëmb ndjenjat e besimtarëve tjerë.

Njerëzit nuk janë lodra që të luajmë me to. Nëse vendosim që t`i bëjmë mirë, këtë gjë do ta bëjmë me çdo kusht. Nëse nuk mundemi t`i bëjmë mirë në një formë, do t`i bëjmë mirë në forma tjera. Po detyrat dhe obligimet i marrim me seriozitetin më të madh.

Ata që punuan mirë, Allahu i shpërbleu në këtë botë, po edhe në botën tjetër. Nuk ka dyshim se shpërblimi i botës tjetër është shpërblim shumë më i mirë dhe i pakrahasueshëm me atë të kësaj bote.

Ditar Ramazani-19

“ Kurse ata që mohojnë Shpalljet Tona, do t`i godasë dënimi për shkak të mohimit.” ( El- En’am, 49).

Sa ka në mesin e myslimanëve që mohojnë shpalljet e Allahut? Duke u bazuar në ideologjinë komuniste ata mohojnë haptas nëpër ndeja dhe vende të ndryshme shpalljet e Allahut. Qeshin me to, i përbuzin dhe flasin fjalë më të shëmtuara që mund të thotë goja e njeriut për këtë gjë. Ndërsa tek ne, duke u bazuar në traditat e mirëpritjes, këto njerëz nderohen dhe qëndrojnë në vende kyçe nëpër oda.

Ky mohim reflekton edhe në të gjitha sferat tjera të jetës. Mohim që ngërthehet edhe me mosnjohje të identitetit islam, përbuzje të atij identiteti, shtypje të njerëzve që identifikohen me atë identitet. Njerëzit të cilët mohojnë shpalljet e Allahut, fatkeqësisht janë njerëz që po prijnë me popullin tonë. Ata ndoshta edhe shtrojnë iftare për ta mashtruar popullatën se janë me ndjenjat e tyre, por në fakt ato iftare i shtrojnë për t`i nënshtruar besimtarët mysliman.

Mohuesit e shpalljeve të Allahut i kemi edhe në mediat tona. Ata nuk respektojnë asnjë rregull islam dhe nxjerrin lakuriqësitë e tyre si në Ramazan si jashtë Ramazanit. Përmes lakuriqësisë shpresojnë në shikueshmëri e shitje më të mëdha, ndërsa harrojnë se përmes atij akti e prishin rininë e një populli.

Muzika e shfrenuar veçse është gjellë kryesore në tryezën e tyre. Ata nuk njohin parime përpos tyreve që kanë të bëjnë me interesin material. Janë në gjendje që për para të shesin edhe identitetin e tyre kombëtar dhe fetar.

Si është e mundur që në mes të Ramazanit, në fshatrat myslimane, kafenetë të janë plot me të rinj? A nuk tregon kjo gjë për pozitën e fuqishme të mohuesve të shpalljeve të Allahut? A nuk tregon kjo gjë dobësinë dhe gjumin tonë? A nuk ka ardhur koha që përfundimisht të zgjohemi prej gjumit?

Detyra e mjekimit të popullatës prej sëmundjeve shpirtërore është një detyrë e shenjtë. Besimtari mysliman e merr atë detyrë qysh prej futjes në bylyk e deri në përfundim të jetës. Ti nuk mund të dalësh në pension asnjëherë.

Mohuesit e shpalljeve të Allahut duhet që të luftohen me fjalën e mirë, duke i izoluar tërësisht nga shoqëria. Atyre nuk duhet që t`i jepet hapësirë askund. Ata nuk guxojnë që të bëhen bashkë asnjëherë. Ata duhet që të luftohen duke u përballur me argumente, por jo duke i nënçmuar dhe mos njohur ato. Nëse vërehet vetëm një moment i vogël nënçmimi, duhet injoruar.

Nuk guxon askush që të nënçmoj argumentet e besimit islam. Nuk guxon askush që të nëpërkëmb nderin e besimtarëve mysliman. Nuk guxon askush që të flas për Muhammedin alejhi selam, ashtu siç flasin për të nëpër oda tona.

Ne nuk guxojmë që të egërsohemi përballë tyre, ose të dalim jashtë kontrollit. Por butësisht dhe me argumente të flasim e të mundohemi t`i bindim për atë që duhet bindur. Nëse vazhdojnë me mohimin e tyre, duhet që të largohemi prej atyre vendeve duke i injoruar tërësisht.