SELAMUR (C’est l’amour)
Ma tërhiqte vëmendjen aroma e luleshtrydheve të freskëta në pjatën pranë meje, por s’ishin më të ëmbla se shija e qafës së tij, në fakt ishin diku aty afër. Ishin të njoma, tamam kokrrat e para të sezonit. Pranvera do ikte shpejt, do zhdukeshin shpejt edhe dredhëzat, ndërsa ai, ai ishte zhdukur që moti. E mira ishte se mungesa e tij nuk më linte më kushedi se çfarë përshtypjeje.
As çokollata ‘Lindt Exellence’ me aromë të majme portokalli nuk më ëmbëlsonte dot hidhësinë që ndjeja në gurmaz sa herë që përmendej emri yt padashur nga dikush që nuk e dinte historinë tonë të lënë përgjysmë. Atëherë e ndjeja se si më dhembte emri yt, se si në fakt gjithnjë ishte brenda dhembjes sime.
Mbusha vaskën me ujë të nxehtë valë dhe më pastaj shtova ca pika vaji aromatik sa për ta zbutur monotoninë e së dielës. U futa furishëm në vaskë dhe një sasi e ujit doli çmendurisht jashtë saj për t’i shkumuar ca edhe pllakat e mermerit ngjyrë kajsie që nuk ishin më të ftohta e më të akullta se fjalët e tij në takimin e fundit.
Desha të përmbytesha në atë ujë, që nuk ish më i thellë se malli që më kaplonte të dielave, por jo, vetëm ndeza një cigare, e thitha dhe mbylla sytë. Derisa nikotina satanike rrugëtonte drejt mushkërive te mia unë bija në dashuri me mënyrën se si të mbaja mend ty…, trupin, shpirtin, sytë ah sytë… dhe gjithçka tënden.
Ishe avulluar që moti por nuk kisha arritur të të harroja plotësisht. Mbase harroja se duhet të filloj të të harroj. Mbase nuk doja. Mbase mendoja se do të takoheshim diku krejt rastësisht në qoshen e majtë të bllokut me pallate ngjyrë jargovani, mbase shpresoja edhe përkundër shpresës së humbur se do më lajmëroheshe, por këtë nuk e bëre kurrë. “Eh shpresa, shpresa është gjë e poshtër që të ngatërron mos më keq”:- mendova dhe një buzëqeshje therëse që më filloi në buzë seç u bë pishman dhe ngeli përgjysmë.
Thitha e tymosa për herë të fundit, e shujta cigaren dhe dola nga vaska. “Duhani qe ves i keq që e mësova nga ai”:- mendova dhe një mërrolësi ma kaploi fytyrën e lagur. Nuk i thava flokët por i kapa me zhdërvjelltësi, pastaj vesha fët e fët një fustan ngjyrë karameleje të blerë në udhëtimin e fundit zyrtar në Paris.
Aparati i ekspresit rrinte po në të njëjtin vend, i palëvizur edhe pse unë në fakt nuk pija kafe asnjëherë në shtëpi. Nuk desha ta heq, ai e pinte shumë expresson, e ngaherë më dukej sikur ky aparat ishte gjëja e vetme qe ruante fshehtësinë, heshtjen e diçkaje të bukur dikur.
Në prapavijë buçisnin meloditë plot nuanca afropop, jazz e latine të këngëve të Angelique Kidjo, divës afrikane teksa unë po lexoja gazetën ditore. Janë ca këngë që kur i mbyllni sytë shndërrohen në njerëz, në kujtime, në ndonjë vallëzim të ëmbël të bërë dikur këtu mu në mes të dhomës, në një rrëshqitje gishtash tek flokët e tij, në një puthje të shkëmbyer fare lehtë, në një grindje të kotë, në një valixhe të rëndë, në një përplasje dyersh, në një biletë njëdrejtimëshe, dhe në një krenari të tepruar për mos thënë as edhe një herë –‘Rri! Mos shko!’.
Qyteti seç më dukej i vetmuar, edhe pse ishte plot e përplot me popull. E desha shumë këtë qytet por vetëm dëshiroja që ato gjëra e vende që ma përkujtonin atë të bëheshin thjesht gjëra e vende pa u shoqëruar me kujtime.
Për një çast ndala zërin e muzikës dhe u vura pikën mendimeve që kishim marrë tatëpjetën, kisha një telefonatë.
– “Urdhëro”: – i thashë prerë me një dozë inati sikur për t’ia bërë me dije atij nga
ana tjetër se po më shqetëson në ceremoninë e mëngjesit të së dielës që llogaritet ditë pushimi (jo edhe për mua).
– “Më falni në ju shqetësoj zonja Ministre, në lidhje me takimin e sotshëm, desha
t’ju informoj se delegacioni… “
– “Në rregull” -i thashë duke i’a lënë fjalën përgjysmë, ndërpreva bisedën dhe shkova të bëhem gati.
Edhe kjo e diel do ishte e lodhshme mendova, teksa në dhomën tjetër me nivel të ulët volumi po vazhdonte të dëgjohej kënga “SELAMUR” e divës afrikane, pikërisht këngë kjo që ai dikur e urrente.
12.06.2014 Lira Bojku
