Pranvera, a gjeti lule?

Festat e këtij viti, ajo e 7 Marsit dhe 8 Marsit, mua më gjetën në shtrat. Xhaxhai im, i cili ka shkelur në dekadën e tetë, vinte më vizitonte, por nuk harronte të bëjë edhe ndonjë shaka: po si nuk më gjeti gripi mua që rri gjithë ditën në një vend, por të zuri ty? Por, të ndenjurit në shtrat, nuk pengonte ta hetoja e ta përjetoja atmosferën e festave. Thanë se nxënësit e lagjes vraponin nga dyqani në dyqan, duke “polemizuar” me prindërit e tyre se çfarë dhurate do t’i blinin mësueses për festën e shenjtë – 7 Marsin, Ditën e Mësuesit, Ditën e shkollës së parë shqipe. Jo vetëm këta të lagjes, por mbesa dhe nipi vinin tek unë në shtëpi sa për të më vizituar, aq edhe për të marrë mendimin tim se çdo t’i blinin mësueses së tyre. Natyrisht që porosia ime ishte se për mësueset mjafton sjellja dhe suksesi i tyre, por ata ngulnin këmbë që me çdo kusht të blen diçka. Atëherë u thash se dhurata tjetër që do t’i kënaqte mësueset do të ishin lulet. Dikush pohonte me kokë, e dikush tjetër mohonte. Po kjo atmosferë dhe këto dilema u shfaqën edhe ditën e dytë, pra të festës së dytë – 8 Marsit, kur fëmijët viheshin para një sprove tjetër: po mamit, po gjysheve, por hallave e tezeve, çfarë do t’u blinin? Sipas shijeve dhe mundësive, ata mbushin duart me dhurata dhe vraponin të lumtur se do t’i gëzonin të dashurat e tyre. Dhe, duke i parë këta fëmijë se si vrapojnë të gëzuar, mendja më shkoi te personazhet e reportazheve të mia modeste të lagjeve të Shkupit tonë, të cilët përballeshin me mjerimin e përditshëm. Më doli Pranvera, nxënësja e klasës së tretë e rrëfimit “Shtëpia e sëmurë” nga lagjja e Gazi Babës. (Këtë titull e kam huazuar nga libri me poezi të shkrimtarit Teki Dervishi, të cilin im atë i ndjerë, pedagog letërsie, e mbante në ballë të vitrinës. Dhe kur ne si fëmijë e pyesnim babin për domethënien e këtij titulli, ai na përgjigjej: Më mirë mos e dini). Dhe, siç thashë, më doli para syve Pranvera e brishtë, e veshur dosido, e cila patjetër që ka pasur dëshirë të madhe t’u dhurojë mësueses të saj, por edhe nënës së saj, nga një lule. Por, por, por… a ka pasur Pranvera aq të holla, kur familja jeton me ndihmë sociale prej 2000 denarë? Pra, a gjeti Pranvera një lule?

Nuk kisha pa festë më të mjerë, më të varfër, më të pashpresë, më depresive, për Pranverën. Pranvera e deformuar nga varfëria. Buzëqeshje e ngrirë e dëshpërimit. A ka ëndrra Pranvera, iluzione, shpresë dhe fuqi apo ky frymëzim është zhdukur? Në kushtet e mjerimit mënjanohet buka, qeshja si duket. Varfëria është sëmundje që nuk e luftojmë apo nuk e mundim dot? Të varfrit e dinë se varfëria nuk shndërrohet. Qoftë edhe në ndonjë ëndërr të ëndërruar. Pranverës i është trashëguar varfëria. Është e vetmja që shpreson e lufton. Në cilën shpresë është kapur ajo? Në ëndrrën e saj. Në buzëqeshjen e zymtë të saj. Pranvera ëndërron si çdo fëmijë. Ajo fle me ëndrrat. Atë ditë në shtëpinë e Pranverës u ndjeva mirë, kur ajo më fali një buzëqeshje, por nuk e di sa do të jetë jetëgjatësia e saj. Në bahçen e shtëpisë të Gazi Babës nuk kishte asnjë lule, dukej shtëpi e sëmurë e zymtë. Vetëm ëndrrat e Pranverës e lulëzonin lagjen e saj. Varfëria kishte hy thellë në vatrën e saj. Varfëria, ky kapitullim i madh i jetës.

Ky shkrimi më herët është botuar në gazetën “Koha” – Shkup, 14 Mars 2015

Shkroi: Delvina KËRLUKU

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button