Pasiguria e Lindjes së Mesme dhe faktori joarab

Shkruan: Amir Shabani

Bota sot po përjeton një gjendje pasigurie sepse po jetojmë në një periudhë tranzitore midis rendit botëror ekzistues që nga periudha pas rënies së Murit të Berlinit dhe aleancave të tij mbizotëruese, si dhe një rendi të ri botëror që ka filluar të shfaqet nga Lindja. Kjo periudhë tranzicioni mori shumë në formësimin e natyrës së aleancave dhe formës së rendit të ri botëror pasi disa vende humbën besimin në rolin amerikan në të cilin ishin mbështetur për dekada. Aleancat e reja janë ndërtuar mbi dinamikën e dekonstruksionit dhe ristrukturimit për të rivizatuar hartën e Lindjes së Mesme të re.

Prandaj, periudha e tranzicionit nga një botë në rënie në një botë në rritje është e detyruar të dëshmojë më shumë përplasje gjeopolitike, grindje, dhunë dhe konflikte, në të cilat përballja, midis agjentëve dhe jo lojtarëve origjinalë, është e hapur dhe jo klandestine. Afrika Qendrore dhe Lindore, në zonat ngjitur me kufijtë rusë dhe kinezë do të jenë skena e dhunës politike, ekstremizmit dhe terrorizmit të mbështetur nga vendet që nuk do të kenë frikë ta deklarojnë këtë mbështetje në një mënyrë flagrante për të tharë vendet që kërkojnë të marrin jashtë kryqit të rendit të vjetër botëror në përgatitje për formimin e një mozaiku rajonal dhe global mbi baza fetare dhe sektare më shumë se sa mbizotëron aktualisht, një fillim i luftërave të ardhshme që synojnë likuidimin e shteteve kombëtare në këto rajone.

Vendet arabe nuk duan të hyjnë në një konfrontim sido që të jetë, sepse kanë vuajtur për dekada nga pasojat e luftërave, krizave dhe konflikteve që kanë prekur ekonomitë dhe politikat e tyre. Prodhimi i përgjithshëm i vendeve arabe së bashku është i barabartë me PBB-në e Mbretërisë së Bashkuar. Sipas shifrave të Bankës Botërore, Produkti i Brendshëm Bruto i vendeve arabe arriti në 2.5 trilion dollarë amerikanë në fund të vitit 2020. Këtu, ne përvetësojmë se vendet arabe kanë filluar të kuptojnë se është e pashmangshme të dalin nga cikli global i konflikteve në Lindjen e Mesme, pa u kthyer nga brenda dhe duke bashkëpunuar me njëri-tjetrin për të arritur rritje ekonomike dhe teknologjike që ofron mundësi punësimi për të rinjtë arabë të cilët janë të ngopur me normat e larta të papunësisë lokale dhe kombëtare mes fuqisë së ulët blerëse dhe niveleve të larta të inflacionit.

Pasojat e Pranverës Arabe kanë shkatërruar ekuilibrin e forcave tradicionale në rajon dhe kanë ndryshuar hartën gjeopolitike të akseve strategjike dhe aleancave, si dhe situatën aktuale, e cila është dëmtuar nga një gjendje mosbesimi në rolin amerikan në rajon pas tërheqja nga Afganistani, është e mbushur me polarizim intensiv, midis strategjive dhe kundërstrategjive për të rritur ndikimin dhe për të fituar terren, duke kapërcyer kaosin ideologjik të armatimit, stërvitjes dhe elementëve të tjerë ekstremistë në përgatitje për ndërhyrjen e lojtarëve të rinj në punët e rajonit.

Këto transformime përkonin me ngritjen e fuqive rajonale joarabe, pasi ato u bënë lojtari më i spikatur në këtë tërheqje të luftës pas valës së parë të revolucioneve të Pranverës Arabe. Fuqitë joarabe janë bërë një lojtar kyç në hartën e aleancave të reja rajonale dhe në çështjet e brendshme arabe. Nëse shqyrtojmë hartën e aleancave të fuqive joarabe në Lindjen e Mesme (Turqia, Irani dhe Izraeli), zbulojmë se ato janë harmonike me njëra-tjetrën dhe konsekuente për të mbrojtur së pari interesat e tyre, ndryshe nga aleancat arabe që nuk tërheqin një strategji koherente, efektive dhe dinamike që u mundëson atyre të menaxhojnë konfliktet dhe mosmarrëveshjet e tyre.

Pas dekadash trazirash dhe paqëndrueshmërie, rajoni i Lindjes së Mesme, dhe veçanërisht vendet arabe, po dëshmojnë fillimin e një faze më të rrezikshme dhe më të ndjeshme përsa i përket lindjes së akseve rajonale të vendeve kryesore me interesa jetike dhe ambicie ekonomike në rajoni mes tendencave në rritje të korrupsionit dhe pabarazisë sociale.

Të gjitha indikacionet tregojnë se Lindja e Mesme është ende larg stabilitetit politik dhe ekonomik dhe se gjendja në rritje e kaosit dhe trazirave mund të sjellë konflikte më të rënda dhe të mbajë dyert e rajonit të hapura për ndërhyrje më të rrepta.

Në mes të formimit të boshteve në rajon dhe përfshirjes së më shumë palëve, çështja e rëndësishme që mund të ngrihet është roli i palëve ndërkombëtare, veçanërisht SHBA-së, Rusisë, Kinës dhe Bashkimit Evropian, që pritet të luajnë një rol të rëndësishëm pasi secila prej tyre ka interesa për shkak të vendndodhjes strategjike të Lindjes së Mesme dhe burimeve të saj natyrore.

Është për t’u habitur që shumica e këtyre super vendeve kanë marrëdhënie jetike me shtetet në konflikt të rajonit, përfitojnë nga mosmarrëveshjet e tyre. Fuqi të tilla të mëdha kërkojnë të zgjerohen në kurriz të palëve në konflikt, duke e kthyer Lindjen e Mesme në një arenë më të cenueshme se kurrë, me pritjen e konflikteve më intensive në të ardhmen e afërt, që do të nxiste ndërhyrjet ndërkombëtare.

Kjo mund t’i ekspozojë vendet e rajonit ndaj kolapsit dhe krizave ekonomike të mëtejshme, si dhe mund të çojë në dyndje të masave të mëdha të popullsisë në vende të tjera dhe duke i detyruar ata të migrojnë, pa një fund vendimtar të gjendjes së destabilitetit në rajon, e cila është konsumuar nga luftëra dhe konflikte për shumë dekada.