Koncerti i parë i korit të personave me sindromën Daun kumboi fort në zemër të Shkupit

Lidudu, Jano Mori, Kam lindur me dhimbje, Padrejtësi, Trokit në pemë, Çili Vili janë disa nga këngët që jehuan këtë fundjavë në qendër të Shkupit në koncertin e parë të korit inkluziv të personave me sindromën Daun (Down)shkruan Meta.mk, përcjellë Portalb.mk.

Mario, Stefani, Ena, Matej, Ilina, Oliveri, Matej, Elizabeta, Filipi, Dare dhe Kosta së bashku me dirigjenten e tyre Biljana Dimitrova u përkujdesën t’i përshëndesin të ftuarit me kartolina të bëra nga vizatimet e tyre dhe vargje nga këngët që ishin në repertorin e tyre. Të shoqëruar nga tingujt e kitarës së Joana Risteskës, ata dërguan një mesazh të zëshëm se e duan artin dhe se duan të shoqërohen. Ata treguan se kanë një zemër të madhe për të gjithë dhe se me mbështetjen e prindërve mund të jenë të suksesshëm në shumë fusha.

“Kishim prova dhe bëmë stërvitje. Kam fituar edhe një medalje për vendin e dytë në gara për vallëzim. Shkoj në gara të mëdha dhe në not e fitova vendin e tretë. Por unë e dua edhe futbollin dhe premtoj se nëse shkoj të garoj futboll do ta fitoj vendin e parë. Pres që trajneri Borçe të na çojë në një ndeshje me Serbinë. Kënga Jano Mori që e ka kënduar Toshe jep shpresë dhe krijon një atmosferë shumë të këndshme. Ndërsa, Tosheja ka shumë përralla. E dua edhe Tomen nga Prespav, është shumë qesharak. Marr edhe shumë pesëshe”, tha Ilina e ngazëlluar pas koncertit.

“Një nga këngët që kënduam sonte është Çili Vili. Do të doja shumë të kem mundësi të këndoj me Risto Samarxhiev. Një herë u takuam rastësisht në Ramstore, por do të ishte e mrekullueshme sikur të vinte të këndonte me ne”, flet me ngazëllim Elizabeta, e cila përveç dëshirës për të kënduar, bën punime të bukura dore nga leshi dhe me rruaza.

Ky grup gazmor nga Shoqata e Personave me Sindromën Down Trisomia 21 dhe Kolektiv Veternica dëshmuan se për ta nuk ka pengesa. Ata janë këmbëngulës dhe punojnë me zell për të arritur qëllimet e tyre. Stefani, i cili fitoi medalje ari, argjendi dhe bronzi në Olimpiadën Speciale, përgatiti një surprizë të vërtetë për publikun që nuk qëndroi indiferent.

Ai, duke shikuar në YouTube, vetë ka mësuar t’i bie daulles dhe shpreson se një ditë do të ketë mundësi t’i bie daulles me Tanecin ose në dasmën Galiçnikut. Performanca e tij mjeshtërore shkriu zemrat e të rinjve të Shkupit. Një grup vajzash dhe djemsh pas koncertit shprehën dëshirën që të shoqëroheshin rregullisht me këtë grup të talentuar. Ata sollën pica për të nderuar koristët. Por, për fat të keq, jo çdo qytetar i Shkupit ka zemër të madhe. Njërit prej banorëve të Murit të Qytetit nuk i ka pëlqyer koncerti për të cilin anëtarët e Trisomija 21 dhe Kolektiv Veternica janë përgatitur gjashtë muajsh, nuk i pëlqeu një banori të kësaj lagjeje, prandaj ai u kujdesur që t’i shprehë ndjenjat me zë të lartë.

“Ikni! Incizoni në qendër! Po shqetësoni!”, jehoi një zë i mashkullit nga kullat në Murin e Qytetit.

Këto reagime Biljana Dimitrova i komenton si dukuri negative në shoqëri. Megjithatë, thotë se vizibiliteti i specifikave, i dallimeve rritet me arsimin gjithëpërfshirës. “Me shumë projekte dhe fushata po ngritët dhe po rritet vetëdija se të gjithë janë të bukur. Nuk është në nivelin që ishte para disa viteve”, tha Dimitrova.

“Ne jemi të përkushtuar që ta kemi vendin tonë nën diell, vendin tonë në qytetin e Shkupit dhe në vend, gjegjësisht të theksojmë se këta fëmijë e meritojnë të kenë punësimin e tyre. Ata mund të jenë pjesë e ansambleve profesionale të skenës ose ansambleve amatore dhe kanë mundësi të ushtrojnë të drejtën e tyre për kompensim dhe të kenë mbrojtjes shëndetësore, si dhe të mbulohen me arsimim dhe trajnime. Ajo që kemi tani këtu është për shkak të entuziazmit të prindërve të cilët pa u lodhur i sjellin fëmijët në prova gjatë gjithë këtyre viteve dhe të gjithë e dimë që për të gjitha këto nevojiten fonde. Megjithatë duhen fonde që fëmijët të këndojnë dhe të duken kështu. Prandaj, mesazhi që dua të dërgoj është se nuk është e rëndësishme vetëm dukshmëria, por duhet mbështetje sistemore që këta njerëz të kenë kontributin e tyre që të kujdesen për veten e tyre me ndihmën e të tjerëve”, tha Dimitrova.

Prindërit e këtyre fëmijëve dhe të rinjve shtuan se përveç asaj që theksoi Dimitrova, përkundër vështirësive financiare, sepse në shumicën e rasteve nuk mund të punojnë duke u kujdesur për fëmijët e tyre, dhimbja e tyre prindërore është se vitet kalojnë shpejt. Dhe pas vdekjes së tyre nuk ka një institucion të mirëfilltë ku do të kujdesen personat me sindromën Down.

“Fëmijët tanë përfundojnë në shtëpi pleqsh. Pas vdekjes sonë shteti merr pronën dhe fëmijët lihen në institucione që nuk janë të përshtatshme për nevojat e tyre”, ankohen prindërit.