DLIRIUM

I thyer,
i errët,
i vrertë,
qëndroj, dritëlëshoj,
mjaltë rrjedh nga vrujet e mia.

I thyer në pikën më të dobët,
të të mbeturit vetëm,
që askujt s’i sjell dëm,
por mua më mbaron
prej dhimbjesh
që kullojnë ëmbëlsi
gjaku të shtypur
në vetmi.

Oh, gjeniale është kjo gjendje,
kur ndërsa kuptoj që gjithshka kam humbur,
lumturinë e pafundme ndjej,
të qenies sime
që e kam në dorë,
atë s’mund të ma dhurojë
asnjë lavdi, kurorë.

Lavdi…ç’është kjo fialë?
Nga mbërriti tek unë,
si ka dalë?
Shpikje!
(Me siguri
ndonië ambicion i dobët.
i panatyrë)

Poezi nga Mimoza Ahmeti