PRITJA E KOTË
Xhovani Drogo, te vepra Shkretëtira e tartarëve nga Dino Buzzati, është emëruar si epror në një kështjellë të largët. Aty pret shfaqjen e armikut në kufijtë e shkretëtirës.
Pret ai si personazhet e veprës Duke pritur Godonë nga Beketi.
Pret si të mbledhurit në agora, që shpresojnë në ardhjen e barbarëve, si në poezinë e Kavafisit.
Shpreson se pas mposhtjes së armikut do të mbulohet me lavdi.
Koha kalon dhe askush nuk shfaqet në horizont.
Në këtë atmosferë kafkiane, ku duket se ndodh diçka, por nuk ndodh asgjë, sundon vetëm rutina.
Jeta e Drogos është ndalur. E njëjta ditë përsëritet “me qindra herë, pa bërë një hap përpara”.
Vepra Shkretëtira e tartarëve, e përkthyer nga Dritan Çela, është libër mbi pritjen e kotë dhe (pa)kuptimësinë e jetës, ku, siç thotë Jan Marteli, “erozioni i kohës gërryen ambiciet tona”.
Kjo vepër, që e mahniti sojliun Borges, i cili tha se brezat e ardhshëm nuk do të lejojnë që të harrohet emri i Buzzatit, i flet secilës kohë.
Pritja jonë për një të ardhme të ndritur i ngjan asaj të Xhovani Drogos.
Presim me vite ndryshimin që nuk ndodh.
Thonë se e ardhmja do të jetë e ndritur.
Presim, votojmë dhe koha kalon.
Derisa presim, derisa dëgjojmë rrëfime për lavditë e moçme dhe për të ardhmen e ndritur, kështjella jetësore rrënohet, kurse makina e pamëshirshme e kohës na i gërryen ambiciet.
Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.
