Rrafshnalta e sundimtarit të pakuptimësisë
Dera e oborrit të sojliut rri e mbyllur gjithë ditën, thotë poeti i lashtë kinez Wang Wei (699 – 759).
Ky poet, i cili një pjesë të madhe të jetës e kaloi në mal, i “rrethuar përjetësisht me këtë bukuri dhe i dhënë pas largësisë së pafundme”, ku “çdo paqartësi qartësohet”, shkruan për njëfarë rrafshnalte të sundimtarit të pakuptimësisë ku rrojnë njerëzit e vetmuar, të cilët nuk kërkojnë strehë, nuk shqetësohen se çfarë stine është dhe as ku i bie lindja apo perëndimi.
Aty gjërat janë të përkryera në thjeshtësinë e tyre.
Aty vetmitari jeton me shkëlqimin e rrezeve të dritës.
Aty e gjen paqen me vetveten.
Aty e dëgjon zërin e brendshëm.
Rrafshnalta është gjendje shpirtërore.
Poezia e Wang Wei-t është himn për njeriun e zhveshur nga detyrimi shoqëror, publik ose shtetëror, i cili gjen gjithçka që i duhet brenda kasolles së thjeshtë.
Poeti besonte se njeriu është endacaku në botën kalimtare, i cili udhëton dhe kthehet në fillim.
Vetmitari, të cilin “askush nuk e kujton dhe as e përmend”, jeton në “heshtjen e izolimit që thellohet vazhdimisht”.
Ai jeton, siç thotë ky poet, “i vetmuar në malin e shkretë dhe i shoqëruar vetëm me retë e bardha”.
Në këtë botë meditimi, njeriu nuk jeton për sytë e të tjerëve.
“Identiteti nuk është gjë tjetër, veçse roli që e luajmë në shoqëri”.
I tërhequr nga zhurma e përditshmërisë, nga detyrimet publike dhe nga dalldia e turmës, poeti jetoi për poezinë dhe pikturën.
Ai nuk u imponua me pushtet, me reklama apo veshje.
Ai jetoi larg turmës dhe nuk e njihte luftën për prestigj.
Ai mund të njihej vetëm nëpërmjet mendimeve të tij.
“Si ta njohim të urtin dhe vetmitarin? Me siguri jo nga pamja dalëmode”.
Kjo është zgjedhja e tij, zgjedhja për të qenë vetvetja.
Ata që jetojnë për artin, kthehen në Jasna Polanën e tyre për të shpëtuar nga zhurma, rrëmeti dhe nga turma.
Ata mund të jenë edhe autsajderë në kohën e tyre, por kujtohen kur shumëçka tjetër të jetë harruar.
Që të kujtohesh duhet të banosh në rrafshnaltën e sundimtarit të pakuptimësisë.
Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.