GRUA!
Grua!…
Po pra, grua!…
Mëlmesë e jetës, a limfë rinimi,
që ua bën të mundur ditëve
shumëzimin edhe shkuarjen
tutje në t’ardhme.
Ajo ç’u lë shenja gjaku
shekujve të pambarimtë
t’dhimbjes e t’gjakut.
Pranvera, nga fillimi n’fund,
e të gjitha stinëve.
Pranvera edhe e dimrave
më t’acartë t’mendimit.
E qorrit, drita je, grua –
formë e shpirt, shpirt e formë – dritë e lagur.
Dritë përthithëse
e shdërrimit më ndijor.
Shprehësì e lakuriquar
e bukurisë hyjore.
Acar e zjarr – grua –
zjarr e acar.
Acar i zjarrit të gjithë zjarreve.
Zjarr i acarit të gjithë acareve.
Kripë e plagës, kripë e bukës.
Frymë, frymë e frymës.
Frymë, përherë e munguar,
edhe kur je
me shumë, shumë frymë.
Frymë që t’deh, t’përthith
deri n’harrime,
deri n’përcëllime…
Grua, pra!
Po pra, dritë – grua lakuriqe!
Më e përkryera sajesë
e dëshirimit
të Zotit n’Tokë!…
Poezi nga Shazim Mehmeti