Kulla
E vë martinën në frëngji nën dritëz të hënës
E pres e pres me gisht në këmbëz të vjetër
E ndjek siluetën vetëtimës së gjirit të nënës
E ndiej vetmi kohës së vajtur në hi të fjetur
Do ta vras veten apo historinë e tretur
Jashtë frëngjisë gjakut të lidhjes figurë me keze
Ja ende lëviz diçka në mua apo është tjetër
I mbështjellë nën krisma vetëtimës nën beze
Kush kënd e vrau të marr gjak ka vjet të fjetur
Rrëzohem nga drita e verbër në të dy sytë
Kroi i gurit e derdh ujin e pijshëm e të etur
Lart qiellit ndërmjet shqerrash ja fikën yjtë
Qajnë gurtë në varre qajnë nënat qajnë fëmijët
Varrin tim nga e hapin në zjarrin e vjetër
Poezi nga Nexhat Halimi