LETËR MOTRËS SIME XHIJES NGA LUBLANA

E dashur motra ime Xhije në pyetsh për mua unë jam shëndosh e mirë i lutem zotit që edhe ti të jesh mirë si unë mirë jam moj motra ime të ha e të pi kam sa ma do shpirti merre me mend plot ëmbëlsira çdo ditë bukë furre e akullore sa të  më mundem dhe mos të harroj kam blerë këpucë të reja numër 39 janë shumë të bukura por më duhet edhe ndonjë ditë të mësohen këmbët e mia me këpucët sepse këto këmbë për herë të parë dalin nga batat e futen në këpuca  po Babai më tha se shpejt do të mësohen këmbët sepse janë këpucë lëkure këto epo Xhije krejt të mirat i kam këtu tash desha të të tregoj ndonjë fjalë për Lublanën..

Dëgjo qyteti është shumë i bukur duket si në përralla me ato pallate të mrekullueshme kur shikoj thom mos kam dalë këtu me ndonjë magji në mbrëmje lahet në dritat elektrike të vendosura në dy anët e rrugës kah kalojnë vetura e trolejbusë para ëmbëltores e kemi afër një udhëkryq janë semaforat a ke parë ti Xhije ndonjëherë semafora ata janë si tre sy katallani të vendosur në udhëkryq maje një strumbullari të hekurt ata sy i ndërrojnë ngjyrat herë njëri bëhet i kuq tjetri pastaj i portokalltë dhe i fundit i gjelbër kur ndizet syri i kuq veturat ndalen bëhet vargu i gjatë me vetura sa prej shtëpisë sonë deri te kroi në mes të fshatit dhe e presin të ndizet syri i portokalltë atëherë shoferët bëhen gati dhe në fund ndizet syri i gjelbër e kolona e veturave niset si një gjarpër i gjatë shumë i gjatë pastaj kur del përsëri syri i  kuq mblidhet përsëri kolona tjetër atëherë i shoh shoferët e midis tyre ka  gra që u grahin veturave a të besohet Xhije dhe pa të sjellë këtu njëherë ty nuk e lë dua edhe ti të shohësh  me sytë e tu sa e çuditshme sa e  madhe është bota dhe sa u bukur është Lublana mos të harroj pa të kallëzuar Xhije moj motër ambëltoren e ka hapur Babai si e ka hapur s’e di vetëm e di se është ëmbëltorja jonë se shkruan aty mbi derë Slaščičárna  TANUSHA…

Me Babain s’kam folur si dhe pse vetëm e kam pyetur për emrin e ëmbëltores Tanusha pse Tanushë Babai më tha se ia ka vën emrin e asaj Tanushës së kralit të cilin e ka marrë Sokol Halili e di nga ato këngët që i këndojnë te ne e mos të harroj të të them se mua po ma thotë mendja si duket Babai i ka gjetur ato lirat e stërgjyshit që ka punuar me furrë në Shkodër  e që i ka mbajtur fshehur po që vdeka e ka marrë aty për aty e plaku s’ka mundur ta tregojë ku janë lirat a të kujtohen ato lirat që i kërkonte njerka e Babait gjithandej e ulërinte eh ato lira si duket i ka gjetur Babai dhe i ka marrë si hise sepse arat e pyjet ti e di i kanë mbetur asaj haxhuzes e po thom me ato lira do ta ketë hapur ëmbëltoren në Lublanë nejse mos ta zgjas po të tregoj se në ambëltore punon një njeri nga malësia jonë që quhet Cil  ndoshta nuk e ka emrin ashtu por Babai gjithmonë e thërret kështu unë ende s’e kam dëgjuar të flasë gjatë këtë Cilin gjithmonë i bie shkurt mirë ani tash po dhe shpesh e thotë një fjalë sllovene seveda kur i flasin diçka këtë fjalë sllovene që e kam dëgjuar prej gojës së tij ende s’e di se çfarë do të thotë Cili me Babain ndonjëherë pëshpërisin ngadalë e qeshin pastaj me zë një zot e di se çfarë flasin kaq eh ky Cili i bën ëmbëlsirat me një vajzë sllovene që e ka emrin Urshka dhe e cila verës punon në ëmbëltore e pastaj shkon në shkollë kurse Babai ka punë të tjera vjen në dyqan herë pas here rri pak e del këtu punon një grua që quhet Dora punon si shitëse e unë i ndihmoj asaj t’i laj enët dhe ta pastrojmë ambëltoren..

Ajo më mëson si t’i mbush kaushët me akullore dhe si t’u flas sllovenisht myshterinjve fjalët e para që i kam mësuar janë nasvidenie dhe prosim Xhije tash desha të të shkruaj pak për Urshkën Urshka është  mosha jote ndoshta do t’i ketë nja gjashtë-shtatëmbëdhjetë vjet, por është një vajzë shtathedhur emri i saj të duket i çuditshëm po për bukuri e për mirësi s’e ka shoqen i ka sytë e kaltër si filxhan jo si filxhan po si sahati i hoxhës dhe kur qesh i shpalon ata dhëmbët e bardhë si inxhi që i ka e mua goja e saj  më duket sikur trëndafili i kuq kur çel në kopshtin tonë në mëngjes herët kur del dielli mbi mal më pëlqen kjo vajzë e di pse Xhije sepse vazhdimisht më thërret aq ëmbël Baaard e kur afrohem unë ajo më buzëqesh dhe gjithmonë më flet sllovenisht Dora tha edhe unë të flas sllovenisht me Urshkën dhe unë përpiqem t’i mbaj në mend fjalët që m’i thotë Urshka po ndonjë e mbaj në mend ndonjë jo  një ditë Dora më thirri Bard më tha sot dilni  shëtitni bashkë me Urshkën nëpër qytet ta shohë ti Lublanën tha dhe mua më erdh marre të dal me Urshkën por kur e pashë Urshkën të buzëqeshur dhe me dorë të zgjatur kah unë drejt të të kallëzoj mua m’u bë sikur po më thërret zana e malit e m’i mori mendët dhe unë ia shtriva dorën si i magjepsur dhe dola me Urshkën që më mbante për dore me atë dorën e saj të butë e të ngrohtë…

Xhije e di këtu nuk është si te ne që vajzat nuk dalin me djem këtu krejt shkojnë  dy nga dy një vajzë e një djalë kështu shëtisin kështu dola edhe unë dhe u ndalëm buzë lumit që quhet Lublanica Urshka s’ma lëshonte dorën fare dhe më tha se morash nauçiti slovenski që domethënë doemos duhet ta mësosh sllovenishten jas te bom nauçila  tha që do të thotë unë do të ta mësoj gjuhën ty dhe qeshi po mua kur më shkonte mendja te ti më zbehej krejt kjo bukuri pastaj Urshka për të më gëzuar ma tha një vjershë të cilën po ta çoj me këtë letër po ta çoj shihe njiherë e kur ta mësoj sllovenishten do ta përkthej shqip ashtu si ma ka mësuar Urshka po ta shkruaj se mua më duket shumë interesant e mos ta harroj se ty dua gjithçka të të tregoj Xhije dhe kurrë nuk do të fsheh asgjë prej teje dhe shihe shkrimi nuk është imi po me dorë të vet e ka shkruar Urshka se unë i thashë të shkruajë diçka që ti ta shohësh si duket sllovenishtja ja shikoje këtë vjershë:

Od nékdej lepé so Ljubljanke slovele,

al lepši od Urške bilo ni nobene,

nobene očem bilo bolj zaželene

ob času nje cvetja dekleta ne žene. –

Ko nárbolj iz zvezd je danica svetla,

narlepši iz deklic je Urška bila.

po shkurt po ta tregoj si fillon vjersha e si thotë Prej moti vajzat e Lublanës kanë qenë në zë për bukuri por më e bukur se Urshka s’ka qenë asnjëra e sheh Xhije jam si kokla në dhjamë këtu Babai sillet mirë me mua Dora asnjëherë s’më qorton kurse për Urshkën të tregova por megjithatë është një krimb që më bren e s’më le të qetë e ky krimb është malli që më ka marrë për ty motra ime nuk më vjen mirë Xhije unë të jem këtu i veshur me tesha të reja e me këpucë fringo në të cilat e shoh fytyrën nga shkëlqimi që kanë  kurse ti të rrish e vetmuar te dajat atje ku s’të lënë as te kroi i fshatit të dalësh të takohesh me shoqet…

Besomë Xhije se shpesh të shoh ëndërr mbështetur për parmakët e çardakut tonë të mallkuar si rri e përlotur dhe e vetmuar duke më thërritur  o Bardh pse u vonove o vëlla pastaj  më kaplon mallëngjimi kur zgjohem ndjehem keq ndjehem fajtor pse nuk i thashë Babait nuk vij pa Xhijen por ja që ndodhi nejse ku e pata fjalën u kthyem ne me Urshkën e Urshka i tha Dorës diçka sllovenisht kurse Dora m’u kthye mua si gjithmonë me të mirë pse Bard po mërzit ti mos ki dert  këtu verës ka punë kur vjen vjeshta ti shkon shkollë në gjimnaz në Kranj është shumë bukur Kranj unë e pyeta ku është Kranji Dora më tha se është shumë afër…

Unë kam folur me babain pyr ty shkolla tha Dora po Xhija e pyeta unë pastaj e ia nisa të qaj dhe thashë me vete s’do ta lë kurrë motrën time vetëm pastaj Dora m’i lëmoi flokët se e kuptoi që diçka po më brente se diçka s’m[ lente rehat sigurisht e dinte se më digjte malli për ty dhe për vendlindjen se Babai i kish treguar që nëna na ka vdekur se unë të kam motër ty Xhije se të kam gjithçka e po të them vetëm për këtë shkak jam i mërzitur shumë jam i mërzitur për ty e do të shkruaj edhe herën tjetër se gati se u mbushën dy faqet e letrës dhe në fund desha të të kallëzoj se Babai nuk më thërret me emër po gjithmonë më thotë kalavesh hajde kalavesh ngutu kalavesh si po të duket Lublana kalavesh e mua nuk më vjen mirë pse më thërret ashtu vetëm kaq se asnjëherë s’më bërtet Xhije po të baj të fala sa ka mali gjeth dhe dije se s’të harroj kurrë motra ime ma e mira në botë prit s’e harrova kur të më shkruash letër tregomë a mos e di ti pse më thërret baba kalavesh dhe si mendon ti për at shkollën e Kranjit dhe pyet krejt çka të duash por edhe më trego a je rehat atje te dajat tregomë se çka ka në atë vendin tonë atë vend për të cilin ti e kishe mësuar njëherë një vjershë e cila thoshte se atje është balta më e ëmbël se mjalta dhe tregomë a të ka marrë malli për mua se u bë një muaj që kam ardhur këtu e më duket se me vjet s’të kam parë Xhije hë se harrova ja po ta çoj edhe një ftotgrafi të Lublanës dhe banu të fala shumë dajave prej meje Bardhit.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button