LEKA DHE RINA

Kam qenë vetëm shtatë vjeç. Shikoja  te dera e mullirit, gurin që duke u rrotulluar bluante drithë dhe, veçmas, më bënte për vete e më mbante vallëzimi i rrakatakes përmbi gur. A kam ndenjur dhjetë a pesëmbëdhjetë minuta i thelluar në mrekullinë e punës së mullirit, kur – një dorë e fuqishme prej katallani ma ngjiti për krahu, më shtrëngoi shumë, më tërhoqi zhargas nga dera e mullirit jashtë, më afroi te përroi që shkonte me shpejtësi marramendëse në shtratin e ngushtë. “A e sheh këtë përrua?!”, më tha. “Të hedh këtu të shkosh ta shohësh nënën tënde”! Ime ëmë kishte kohë që kishte vdekur. Unë u frikësova, siç frikësohet çdo gjallesë nga vdekja. “O Ramçe hajvani, lëshoje djalin sa s’shkova t’i thërras djemtë të ta tregojnë ty nanën e Selmanit! Lëshoje, po të them”! i bërtiti keqas një kalimtare. Nga frika nuk e mora vesh kush ishte ajo grua dhe si në copa jehone të trishtueshme më erdhi emri Ramçe në vesh. Pastaj ai më shtyu drejt rrugës e tha: “Çfarë lype ti kopil këtu?”

Unë mbeta ashtu i humbur dhe drita e mesditës verore më dukej e turbullt. Këto fjalë më vinin si një jehonë nga ëndrrat e këqija. Ngadalë erdha në vete. E ndjeva dhembjen nga shtringimi në krahun e djathtë. Shikova mos ishte ende aty pranë ky njeri i krisur. Nuk ishte, po ndërkohë vazhdonte të më vinte në formë jehone në veshë emri  Ramçeee! E rrotullova kryet për çdo rast të sigurohem a është ende ai njeri aty diku, ai Ramçeja me dorë katallani. Rreth vetes pashë se plot njerëz më kishin rrethuar, të cilët më shikonin sikur të isha ndonjë kafshë e plagosur, kurse ai hajvani, siç e quajti ajo kalimtarja shpëtimtare, kishte thyer qafën. “Sigurisht, ka dashur të vjedhë diçka ky çamarok”, u dëgjua një zë. “Jo, moj, jo, vetëm e ka tërhequr puna e mullirit, kërshëri fëmije… Pastaj mulliri nuk është i atij hajvanit”! “Po lereni, bre”! tha një tenor, “po a se dini ju atë të krisurin, atë Ramçen? Ai kështu u hakmerret të mëdhenjve, ndoshta babait të tij… I kujt je, bre bir”?, më pyeti tenori, një burrë plak. Mua frika ende më mbante shtrënguar për fyti. I prridhur kështu s’më doli asnjë fjalë, ndonëse mundohesha t’i përgjigjem. “Shiko, shiko!” bërtiti një kalimtare, “i paska shpëtuar shurra të shkretit”. Më mbuluan djersë të ftohta nga turpi. “Ec, moj, shiko punën ti”! i tha tenori gruas dhe ajo nisi të ecë, pastaj e kthyeu kryet dhe i tha tenorit: “M’i marrsh të ligat”! Sytë e njerëzve vazhdonin të përqendrohen te unë. Ritmi i zemrës m’u shpejtua.  Deshi zoti fryu pak një erë e lehtë dhe pak u freskova. “Hajde shpërndahuni”! bërtiti tenori. “Nuk luan arusha këtu!” Të gjithë nisën të largohen. Mbeta unë, tenori dhe një grua e përlotur. “Ku e ke shtëpinë, djalosh”?! pyeti tenori. Unë e shikova me frikë dhe nuk fola. Nuk mund t’i tregoja atij njeriu ku e kam shtëpinë se ai do t’i tregonte babait se çfarë kishte ndodhur. Kisha frikë që im atë mos të më rrahë. Isha i sigurt se do të më thoshte: “Ah dreq, paske bërë ndonjë sherr ti”! Dhe, si pasojë do të më jepte dajak”! Por, ndërhyri gruaja e përlotur. E ngrita kryet, e shikova. Flokët të kuqrremta, relativisht të shkurtëra, por të rregulluara bukur, vetullat si hark përmbi sytë që depërtojnë thellë në zemër dhe të bëjnë për vete, me bluzë të kuqe dhe vëthë të rrumbullakët, të mëdhenj, që i shkonin asaj fytyre të bukur dhe përfundimisht ajo buzëqeshja e ëmbël si e Mona Lizës dhe pika e lotit si kokërr margaritari që i kishte mbetur varur në faqe, e bënin atë t’i besoj. Ajo i tha tenorit: “Lerma mua fëmijën!… Unë do ta çoj në shtëpi”.  “Mirë”, tha tenori dhe u largua. E shikova si po largohej dhe u ndjeva më i sigurt me gruan që po ma mbante dorën. Herë pasë herë m’i lëmonte flokët dhe më thoshte: “zogu i vogël”. Pastaj u ndal. “Shikomë”, më tha, “unë quhem Rina”, po ti si e ke emrin?”  “Lekë”, iu përgjigja shumë lehtë dhe u ndjeva shumë mirë që m’u kthye zëri. Pastaj ecëm, kurse ajo më bënte të qesh me kashelashë e batuta. Kur arritëm te dera, ajo trokiti. Mua m’u shtrëngua shtati. Kisha frikë nga babai. Po tash s’kisha kah t’ia mbaj. Pas pak doli babai. Për çudi nuk reagoi si e kishte zanat, por e dëgjoi Rinën si u prezantua: Unë jam Rina.  Pastaj Rina tha: “Edhe nja dy javë  do të jem mësuesja e Lekës. Leka më tha se kishte shtatë vjet. Më kanë pranuar në punë”. Për çudi edhe im atë ia tregoi emrin. “Unë e kam emrin Dyl”, tha. Pastaj, m’u drejtua mua: “Ti, Lekë, shko e silli zonjushës mësuese ndonjë kokërr mollë. Sigurisht e ka pasur qëllimin të më largojë mos ta dëgjoj unë kur Rina do të tregonte sherrin që do ta kem bërë unë. Kur dola me një shportë me mollë, babai më tha: “Biri i babës”… Kurrë s’e kisha dëgjuar të më drejtohej me këto fjalë. Kurse Rina e mori vetëm një kokërr e tha: “Lekë, do të shihemi në shkollë, pas dy javësh, në shtator. Unë do të jem mësuesja jote”. Edhe një herë m’i lëmoi flokët.

I fërkova duart krejt gëzim. Me të larguar të mësueses shkova vrap të gjej një parë tesha, t’i ndërroj. Babai nuk më pyeti se ç’kishte ndodhur, por e dëgjova kur tha nëpër dhëmbë: “He more Lamçe, do të ma paguajsh shtrenjtë…”.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.