VASHA E LAGJES SË ARGJENDARËVE

Ditë maji me shi. Burrat ecnin të veshur me mantela plastmase që i quanin shushurima. Ishin në modë. Gratë me ombrella. Shkonin duke u kujdesur ku shkelnin sepse nga shiu nuk njiheshin hurdhat e mbuluara me ujë. Njerëzit r ngujuar nga shiu nëpër shtëpi, duke i zgjatur kokat mbi saksitë me lule molle të vendosura nëpër parvaze shikonin nga dritaret peizazhin me shi që blerimit i jepte njëfarë pikëllimi.

Një plak i kërrusur, më shumë nga dy strajca që i mbante në të duart ndoshta se nga vitet, me kësulë të bardhë, me shushurimë që thuajse i shkonte zhargas nëpër baltë dhe një vajzë nja gjashtështatëmbëdhjetë vjeç vjeç pranë tij, kaluan para dritares sime dhe ah, çfarë vajze! Një vajzë e hollë dhe e gjatë.

E veshur ishteme një xhemper të kuq dhe me xhinse, që asokohe ishin të rralla, vijat e trupiti kishte si aktoret e brezave të parë të filmave të Holivudit. Ecte me graciozitet. Një të kthyer të kokës së saj kah dritarja ime, pasi e lëvizi pak ombrellën, ia pashë buzëqeshjen që do të mundja ta krahasoj me hënën e re kur del nga reja.

Flokët i kishte të derdhura mbi supe. Sytë – të mëdhenj e të shkruar, vetullat e holla, ballin si shullëri kur i bie dielli. Ishte një magji kjo që më bëri për vete menjëherë. Unë e vesha shpejt shushurimën time dhe mora të dal pas tyre, ta shoh këtë bukuri nga afër, kurse në atë çast po hynte im atë në dhomë.

“Ku po shkon, Art”? më pyeti.

Nuk iu përgjigja.

“Artooo”!

“Artas e kam emrin”! i thashë me nervozë.

“Mirë, mirë… Ku po thyen qafën tash nëpër këtë shi”?

“Po dal pak”, i thashë.

“Në këtë kijamet, a”?

Unë prapë nuk u përgjigja dhe dola. I pashë prej dritares sime njerëzit kah shkonin, mendoj atë plakun me vajzën. I rashë një rrugice, në të premë, thashë t’u dal përpara. Derisa po ngutesha nuk e di se si më erdhi ta përsëris pyetjen e babait “Ku po shkon, Art”? Dhe, vërtetë pse u nisa unë kështu? Njerëzit ishin në hak të vet, në punë të vet dhe çka kam unë me ta, me njerëzit e panjohur, çka më hyn mua në punë halli i tyre që kanë dalë kështu në këtë ditë me shi.

Pastaj, ndoshta vajza është e fejuar e unë dal si llaskuc pas saj. Jaaa, nuk mjafton përshtypja që ma la vajza që unë t’u qepem pas, mendova. Pastaj shtroja dilemën a të kthehem apo të ulem në restorantin Te Mështekna, ku zakonisht ulem për një kafe, kurse këmbët më çonin përpara, pa vajzës e plakut, dhe sahora e kalova këtë rrugë, dola në rrugën tjetër, në tjetrën, pastaj i rashë rreth e më rreth lagjes, por nuk gjeta plak aty pari dhe askush nuk kishte parë një të tillë me një vajzë bashkë të kalonte.

U ktheva në shtëpi me zbrazëtirën në shpirt duke u përpjekur që të mos më hetojë im atë idhnak, i bërë vetëm prej nervave dhe prej egos së madhe, im atë i krisur. Sa e mbylla derën ngadalë e u futa si vjedhurazi në koridorin e shtëpisë sonë përdhese me dy dhoma, njëra e babait, tjetra imja, e me një kuzhinë të vogël. Sado që kujdesesha, babai i dëgjonte hapat e mi dhe nuk e lente pa bërë një koment kur hyja e kur dilja. Edhe kësaj radhe zgjati kokën nga dera e dhomës së tij.

“A erdhe”? më pyeti.

“Po, erdha”.

“Mirë. Nuk dilet tash! Shiko çfarë rrebeshi është jashtë. As gishtin para hunde s’e sheh dot “. Duke hyrë në dhomën e vet dhe duke e mbyllur derën shtoi: “Kastravec”!

Unë u futa në dhomën time të vogël me dritaren e madhe me shikim kah rruga ku e kaloja kohën duke përgatitur provimet, pa i folur. E lëshova një kasetë të Parashqevi Simakut dhe e hapa një libër të lexoj. Kaseta u krye, kurse unë nuk munda as një faqeje t’i dal në fund. Mendët i kisha te ajo vajza me plakun që kaluan pranë dritares sime.

Pastaj ra heshtja në dhomë dhe nëpër mbretërinë e përhitur të saj u shfaq një jehonë, një zë i bukur femre. E kisha pak si të njohur këtë zë, por nuk më kujtohej i kujt ishte. Të thuash se ishte zëri i Parashqevisë – jo, jo… “Hej, o Art, Art ooo”, më thërriste ajo dhe zëri pastaj sikur të ishte një vetëtimë tretej nëpër dhomë thuajse s’ka qenë fare. Unë atëherë përpiqesha që nga notat e ëmbla të zërit femëror që m’i kishte ruajtur kujtesa ta bëj mozaikun dhe ta zbuloj prej nga më vjen dhe pse më vjen ky zë.

 

Kaluan dy vjet të mira kështu. Unë u bëra absolvent. Ajo jehona rrallë e më rrallë paraqitej, por s’e lente pa ma bërë ndonjë “vizitë”. Me kohë, jo vetëm që u mësova me të, por për çudi, ajo nisi të m’i hapë të gjitha arkat e frymëzimit: “Hej, o Art, Art ooo”. Ishte zë i bukur femre, që do të kisha dashur ta kem pranë.

Në aso rastesh më vinte të shkruaj vargje. Tërë muskujt e shtatit më mblidheshin si lëmsh, kurse gjaku më kalonte nëpër dejt e qafës sikur të më kalonin lumenj malorë nëpë ta. Pastaj më renditeshin para sysh gjithfarë figurash. I  kisha të tërat të derdhura para meje, mirëpo me gjithë energjinë e madhe që po shpenzoja, nuk ia dilja ta thur vjershën. Kot zjarrmia që më mundonte. Nuk isha unë i lindur për këtë punë!

I vetmuar siç ndjehesha në shtëpi kisha nevojë për ndonjë shok a mik, ta pi ndonjë kafe dhe ta bëj dert me të hallin që më mundonte, t’ia them të vërtetën, t’i tregoj si me shfaqet si jehonë ai zë i ëmbël femre. Dhe si shoku shokun ta pyes në mos kam rrëshqitur, helbete. Ta bëja dert me babain, ai nuk do të më kuptonte. Mirëpo halli i madh se shokë nuk ka në këto kohë kur të gjithë janë lëshuar pas parasë.

Ata më së shpeshti janë demagogë dhe i shikojnë interesat e veta, ndërsa për buzëqeshjet që t’i falin, ato e kanë bishtin prapa. Po bëre ndonjë dert me ta, pas ndonjë dite të vijnë te dera të kërkojnë para e po u pate ndonjë borxh të vogël, mos e dhashtë zoti, të del punë me ta.  Shokët e rrallë që mund t’i kesh kanë dalë jashtë vendit.

Unë megjithatë duhej ta gjej dikë për ta biseduar çështjen e jehonës. Tjetër nuk kishte. Vetë nuk e përballoja dot këtë presion. Dhe e gjeta. Jo shok, por e gjeta një shoqe. Një vajzë nga Lagjja e Argjendarëve”, një lagje me emër në qytetin tonë..

“Dritë”, i thashë, “po i bie shkurt”! Ishim ulur në kafene.

“Fol, Art, fol”.

Unë ia tregova në hollësi hallin tim me jehonën.

“Po më ndjek diçka nga fshehtësitë metafizike”!  e vura buzën në gaz, i tregova fije për pe çka kam dhe prita ajo të ma kthejë me shaka.

“Art”, më tha ajo “ti je i lodhur. Ka kohë që po e shoh se diçka të mundon… E di, ti je i fortë dhe do ta përballosh edhe këtë hall. Po të më dëgjosh mua, unë po të them se ilaçin do ta gjesh në një vend diku kah Luma, i thonë Guri i Verdhë. Të propozoj – shko. Vetë kam qenë atje njëherë, sepse më më mundonin grykët.
Guri i Verdhë është diçka si kështjellë natyrore. Aty është një burim dhe po pive nga ky ujë çdo dëshirë të plotësohet, çdo hall të hiqet si me dorë. O Art, vlen të provohet një herë”, tha Drita. Ajo e vuri pak buzën në gaz dhe m’u kthye: “Po e provove mund të fitosh, kurse kështu do të jesh humbës”…

Unë e shikova në sy Dritën. M’u duk se po bënte shaka me mua. E mora për tallje. Por atp fjalë të saj më mbetën në kujtesë. Pastaj u ndamë. Rrugës aty për aty ia nisi një rrebesh shiu e të më bëri qull. Hyra në shtëpi, i ndjekur nga komentet e babait dhe u futa në dhomën time. I ndërrova teshat dhe mora të lexoj, një libër. U ndjeva pak i lodhur, prandaj e lashë librin. Nga mbrëmja seç fillova të dridhem. Do ethe të papara më pushtuan. U mbulova me jorgan, e hodha edhe një velenxë të leshtë përsipër, por kot.

Dikur të më mori një zjarrmi… Pastaj si në kllapi jepja e merrja. Pastaj disa vajza m’u duk se shikonin në dritaren time e qeshnin. Më së pari e di se u thashë: do të shkoj në Lumë. Patjetër. Ato qeshën dhe ikën. Pastaj i thashë tim ati se do të shkoja me studentët në punë praktike. Ai m’u duk se qëndronte para meje duke qeshur me ironi. E ngriti dorën në shenjë mosinteresimi dhe u largua. Unë vetëm e përsërisja fjalinë: do të shkoj, do të shkoj në Lumë. Kaq. Vetëm e përsërisja vendimin tim: do të shkoj, do të shkoj në Lumë!…

Dhe, unë nuk mund të them si u përgatita dhe si dola e kur dola. Si u nisa në këtë udhë të pasigurt? Këtë nuk e mbaj në mend. Më kujtohet se përnjëherë u gjeta në male të larta. Pastaj kalova dhiare, rrezina dhe shtigje të frikshme duke kërkuar Gurin e Verdhë. Eca e eca e duke pyetur ndonjë kalimtar të rrallë atyre shkrepave të harruar, apo ndonjë fshatar të mjerë që jepte mund heroi për ta siguruar bukën e përditshme për fëmijët e tij, më në fund para syve të mi “dha krye” kështjella e quajtur Guri i Verdhë.

amam si më tha Drita, ishte një kështjellë e tej kështjelle që e kishte bërë dora hyjnore. Një herë u ula përballë saj, edhe të pushoj pas udhëtimit të gjatë, por edhe t’ia marr masën me sy kështjellës që ngrihej lart para meje në verdhësinë e vet, në mënyrë që ta kem më leht. E shikova andej, e shikova këndej dhe e vërejta një shteg të ngushtë, një si dhiare, rim. Kur e pashë se njerëzit e kishin rrahur këtë shteg e dita se kishte pasur edhe të tjerë hallexhinj që kishin ardhur këtu, prandaj, thashë: do t’ia dal. Pushova edhe pak e pastaj ia mësyva shtegut. Eca, eca dhiares që shkonte si një lakore e pjerrtë. Pas një kohe të gjatë po i afrohesha pjesës së sipërme të kështjellës, ndërsa frymëmarrja më shpeshtohej nga suksesi.

Mirëpo mu në atë çast kur duhej të gëzohem që po i afrohesha majes, rrëshqiti, u këput një gur dhe unë mezi u mbajta me duar për një rrënjë dëllenje a shkurreje të mos thyej qafën. Nuk e ktheva kokën prapa, se e dija që do ta kisha më keq, nga ndonjë marramendje. Vazhdova pastaj të ngjitem lart sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Dhe, ja ajo që synoja: u gjeta mbi shkëmb, mbi kështjellën e lartë prej guri. Sipërfaqja e këtij shkëmbi vërtetë ishte e verdhë. U ula atje këmbëkryq, e ndeza një cigare dhe nisa ta shikoj Lumën gjarpërushë nga këto lartësi. Nuk dukej më e trashë se ndonjë gajtan i zi. “Zot o Zot”, thashë, “si do të dal nga kjo kështjellë”?! U afrova te zgripi i shkëmbit ta shoh teposhtëzën. Shtegu që shpiente teposhtë drejt Lumës, ishte më i gjërë nga ai që u ngjita, ishte disi më i përshtatshëm se sa që e kisha marrë me mend. “Do t’ia dal, do t’ia dal”, i dhashë zemër vetes dhe u nisa.

Besa e bëra një copë udhë të mirë teposhtë, kur këmbët më rrëshqitën dhe nuk pat aty më – unë fillova të rrëshqas si një sajë në rrëshqimën e pjerrët. Sa po bija teposhtë bregut duke u përplasur herë andej e herë këndej, më dukej se po më mbronte shakullorja magjike prej flake, e një flake që vjen prej një bote tjetër e që u mbështoll rreth meje, siç do t’i ishte mbështjellë iluzioni çdokujt në rastet e rrezikut. Ajo si mbështjellcë fantastike, në formë të fijes së perit të leshtë me shumë ngjyra të mbështjellë në boshtin e gjyshes me fije veroreje për Ditën e Verës, më dilte kur po rrëshqitja. Kështu rëniet e goditjet thuajse nuk i hetoja, nuk i ndjeja, sepse frika në aso rastesh humbet dhe të dalin imazhe të tjera të ndritshme, të hapet një dritare nga e cila sheh gjëra të papara. Dikur, e ndjeva se rrëshqima mbaroi.

U ngrita dhe e preka veten, ta shoh a e kam shtatin me vete, apo është vetëm shpirti im që bredh këndej. U ngrita, eca edhe pak rreth lumit Lumë. Pa humbur shumë kohë e gjeta burimin për të cilin më foli Drita. Piva ujë. I shpërlava sytë aty. U ula, pastaj ta dëgjoj gurgullimën e këtij lumi malor dhe t’ia hedh edhe një sy Gurit të Verdhë për të cilin kisha kaluar gjithë atë rrugë. Para syve atje lartë, në zgrip të shkëmbit, m’u përhi si vegim ajo vajza që më futi në botën e magjisë dhe të mundimit që të bëj këtë odisejadë. Ishte me një fustan të gjatë, të kaltër dhe dukej si flutur magjike midis asaj verdhësie. Pastaj do të më ketë marrë gjumi aty në barin e butë duke e ndjerë dorën e saj si m’i lëmonte flokët dhe si më këndonte me një zë si të Parashqevi Simakut. Tjetër gjë nuk mbaj në mend.

Kur i çela sytë – unë isha i shtrirë në dhomën time. I dhashë zor, u ngrita. Edhe një herë e preka trupin ta vërtetoj a jam unë.

“Hë”, më tha babai, “çfarë dreqin pate që s’u rehatove tërë natën”?  pa më pyetur asgjë tjetër, ndonëse unë e prisja ndonjë pyetje si: ku ishe? Kah brodhe?… Kurse unë nuk heshta thuajse e pranova ndonjë faj. As mendja s’më shkonte të flas me të për Gurin e Verdhë. Babai nuk ndenji shumë, doli pa folur gjë. Mbeta vetëm. Pastaj nuk munda të fle më, ndonëse isha i lodhur. Iu ktheva përjetimit të paharrueshëm që e pata në Lumën e bukur.

Dhe, po pyesja veten: si e kalova gjithë atë rrugë të vështirë dhe ende jam këtu në këtë dhomë ku përveç komenteve të babait dhe ndonjë kënge të Parashqevi Simakut nuk dëgjoj gjë. Ç’ishte kjo gurgule, vallë? Tash edhe ajo jehona e këndshme nuk më paraqitet. Në fund thashë: kujtdo që t’ia tregoj nuk më zë besë për këtë ndodhi. Si dola e e shkova s’e mbaj në mend ishte çudi, po aq shumë habitesha se kush më solli te dera. Le të mbetet përjetimi im ky.

Ndërkohë im atë u gjet pranë shtratit tim. Ai e kishte hapur derën dhe e kishte lënë hapur.

“Hape atë dritare, le të hyjë pak ajër i pastër më tha. Gjithë natën ke folur jerm. Nuk t’i kuptoja fjalët. E dija se je sëmurë. E thërrita ndihmën e shpejtë, por s’erdhën. Tash po të shoh mirë”, tha ai. “Çohu! Më lehtë të hiqet sëmundja në këmbë”. Ai doli pa e zgjatur. E dëgjova. Dikur ndjeva uri. Hëngra pak bukë e djathë dhe u mbështeta në dritare. Shikoja njerëzit që kalonin në këtë ditë të bukur maji.

Dita në maj është e gjatë. Edhe kjo dita e dytë pas etheve, kur e ndjeja veten më të fortë m’u duk e gjatë. Mora të lexoj, por e pashë se s’më shkonte. U vesha dhe dola. Pas meje në korridor e dëgjova tim atë: “Ky kastravec, përsëri po del”!…

U nisa kah restoranti Te Mështekna. Ta pi një një kafe.

Eu, para restorantit, si e porositur, ishte ulur Drita me një akullore në dorë. Tash ajo më thërriti.

“Urdhëro Art ulu. Akulloret i kanë fantastike. U ula përballë saj.“E kemi pasur fjalën tënde me time motër Bardhën”, tha Drita.

“S’e paskam ditur që ke motër”…

“Kemi folur edhe për Gurin e Verdhë, për Lumën”… Dhe, qeshi.

U ngrita duke u arsyetuar se kisha shumë të mësoja, por në fakt m’u duk se Drita tallet me mua. Dhe, kjo tallje i kalonte kufijtë e durimit.

Ika në shtëpi e me javë mbeta mbyllur në dhomë dhe mësoja.

Kishte kohë nga ndodhia, nga takimi im me Dritën  Te Mështekna! Thashë, po dal te dera, ta largoj pak këtë vetmi të mallkuar. Më larg jo, se tash edhe Drita ka filluar të më trajtojë si kokëkrisur, njësoj si im atë. U ula te guri, i shpërndarë në mendime për gjithë ato gjera që më kishin ndodhur, kur – ndjeva një të prekur të lehtë në sup. E ktheva kokën, ç’të shoh – një. Nuk e shikova nga droja e gjithë atyre përjetimeve. Po ajo me një zë dallëndysheje m’u drejtua:

“Mirëdita, zotëri Art”…

“Mirëdita… Më falni, por unë s’po ju njoh”… i thashë pa e ngritur kokën

“Unë e di biografinë tuaj”…

“Çka dini ju për mua”?…

“A jeni student i astronimisë”?

“Po”.

“A e keni shoqe Dritën, me të cilën shpesh pini kafe para restorantit  Te Mështekna“?

“Po”. Desha t’i them diçka, por ajo vazhdoi të më shtrojë pyetje pas pyetjeje dhe unë s’arrita as gojën ta çel.

“A ju kujtohet ajo vajza që kaloi një ditë me shi me një plak këtu, te dera juaj”?

“Po”.

“A e dëgjoni jehonën e zërit të saj”? Unë e shikova i habitur, dhe pa i dhënë përgjigje ajo më pyeti:

“A mos dini gjë për Gurin e Verdhë në Lumë”?

“O moj zonjushë, zonjë, a zanë je a çka je, tregomë ti se, ç’faj paskam bërë që po më ndodhin këto mrekulli, të cilat…”, nuk arrita ta përfundoj mendimin.

“Zotëri Art, “? tha në fund ajo me një zë pyetës.

E ngrita kokën ta shoh fytyrën e saj dhe m’u duk se para sysh kisha hënën e plotë pesëmbëdhjetë. Ishte po ajo vajzë që e kisha parë atë ditë të largët me shi nga dritarja e dhomës sime. Në atë çast e nxori kokën në dritare, e dhomës sime im atë i krisur.

“Art-oo”! më urdhëroi ai, “hyn brenda! A para derës ke filluar të bisedosh me vajza të panjohura, a? Si s’të vjen turp të shkosh në Lagjen e Argjendarëve ta thërrasësh atë vajzën e të shkoni të pini kafe. Mendove ti se s’e marr vesh unë. Nuk jetojmë në Paris, djalo! Mblidhe veten! Të kam çuar në shkollë, jo ta humbish kohën pas femrave”!

U ndjeva shumë keq për këtë ndërhyrje të babait. Vajza u skuq. Më shikoi gjatë kohë me një ëmbëlsi të rrallë, me gjithë qortimet e tim ati. Pastaj ma zgjati dorën për t’u përshëndetur, më shtrëngoi me atë dorën e saj të njomë, kurse unë e ndjeva një ngrohtësi të këndshme që ta mbush shpirtin me aromë lulesh. Ajo pastaj iku. “Kush qe kjo, mor Zot”?! Unë hyra brenda duke mos i dëgjuar qortimet e babait tim të krisur, se, ju thashë, me fjalë askush nuk mund të shtyhet me të.

U ula në dhomë duke e vënë kokën midis dy duarve dhe po përsiasja. Çfarë ndodhi tash vallë? “Zanë”, thashë, “zanë mali është kjo! Ç’e shtyri të flasë me mua kështu. O zot, pse më ndodhin mua këto mrekulli, këto gjera të frikshme për të cilat nuk gjej dot shpjegim?

Në dhomën tjetër bërtiste im atë i krisur:

“Si s’të vjen turp të flasish me gra te dera?! Të të shohin krejt lagjja! I pacipë”!

Unë e lëshova kasetën e Parashqevi Simakut. dhe po shikoja tavanin. Më duhej kohë të vij në vete pas kësaj tronditjeje. Tavani ishte tavan i zakonshëm, por tash e vërejta se e kishte humbur bardhësinë pasi  nuk ishte lyer gjatë kohë. Pluhuri dhe papastëritia e kishin bërë si të vrugtë. Libra e tesha ishin shpërndarë nëpër dhomë. Hallakamë.

Përballë meje është dritarja të cilën e dua, se nga ajo e mbaj një lidhje me botën dhe të cilën s’e dua për shkak se im atë hyn në dhomën time saherë që dal unë te dera të pushoj nga mësimi dhe nga kjo dritare më qorton. Ndërkohë kaseta e Parashqevi Simakut kishte mbaruar. E lëshova edhe një kasetë tjetër të saj dhe po e dëgjoja këngën e saj O moj Qumile që më pëqen aq shumë. Por as kjo nuk më rehatoi. Mora të vishem e të dal, por te dera përsëri më doli im atë:

“Kësaj shtëpie i duhet dorë gruaje, biro”, tha ai për herë të parë qetë. Unë nuk iu përgjigja. Ai u largua e unë dola prapë, e kërkova Dritën. E ftova ta pimë një kafe bashkë. Dehsa të zihem pak me të, por e lashë. As unë nuk i thashë gjë pse u largova atë ditë nga restoranti kur po hanim akullore, por as ajo nuk e përmendi. Desha t’ia tregoj krejt ndodhinë fije e për pe për atë vajzën e bukur e ta pyes mos është ndonjë shaka e radhës e saj, por ajo e ngriti dorën e më tha:

“Art, më tregoi ime motër, Bardha, se të kishte parë te dera… A e di çka më tha? Më pëlqen ai djalë, Dritë, më tha: Ai e zbukuron rrugën kur vjen në Lagjen tonë të Argjendarve, ai r zbukuron edhe atë shtëpi të vjetër para së cilës rri, është ëndrra më e bukur imja, po jam vajzë e nuk mund t’i them e para se e dua… Vetëm për ty më flet, Art… Dhe, dije, Sa herë që ti shkon në fakultet, ajo del në rrugë dhe nga një distancë të përcjell e kënaqet. Pastaj kthehet në shtëpi e frymëzuar”.

“Dritë, desha të të pyes për atë zërin e bukur që më ndiqte”… Drita qeshi. “Më ke thënë njëherë se e ke dëgjuar një zë të bukur femre në Lagjen e Argjendarëve, krejt afër shtëpisë sime kur njëherë dola para dy vjetve derisa më prisje te dera të dalim të pimë kafe. Atëherë ime motër kishte shtatëmbëdhjetë vjet”…

Natyrisht se e kuptova sa është sahati.

U ktheva në shtëpi i lumtur duke i fërkuar duart, por edhe unë e pashë se do ta kisha vështirë t’i thosha Bardhës se është ëndrra ime më e bukur se për të do të kisha shkuar edhe më larg se te Guri i verdhë… Por, do t’i them, do t’i them  TË DUA  sepse ajo është dhurata më hyjnore që ma dërgon perëndia…

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.