PRANVERA E RREME

Jemi në shkurt, në dhjetëditëshin e fundit të këtij muaji të dimrit. Dielli na ngroh më mirë se në prill. Mjegulla e re janë tretur para kaltërsisë së pafund të qiellit. Pranverë.

Po mos i besoni kësaj pranvere. Është e rreme. Mund të jetë pranverë e fatkeqësisë natyrore, por edhe  grindjeve politike të partive politike. Në të dy rastet s’është e hairit.

Në ballkonin tim sillen tre a katër harabela të uritur. Pëllumbat e egër janë rralluar, janë rralluar edhe sorrat. Ka kohë që nuk ka kaluar këndej pari asnjë laraskë. S’e durojnë dot ajrin të cilit i vjen erë sulfuri. Lumi i fshatit tim është shterur, duke lënë pas vetes shkretërim e heshtje. Kënga e lumit ka mbetur vetëm në kujtesën e pleqve. I vetmi zë i bukur nga natyra është ai që vjen nga kënga e këtyre pak harabelave dhe e vetmja rrallësi në këtë pranverë të rreme është se po në këtë ballkon ku harabelat kërkojnë ndonjë thërrmijë, ndonjë kokërr orizi ose çfarë do nga drithërat është se një rrënjë trëndafili e mbjellë para dy vjetësh – tash në pikë të dimrit ka çelur, e mashtruar nga pranvera e rreme. As kënga e bukur e harabelave e as trëndafili i kuq i çelur,  nuk më falin kënaqësi, por pikëllim e nostalgji për dimrat e humbur të fëmijërisë, për rrëshqimat në faqet e bjeshkëve ose në rrugicat e fshatit ku shijohej stina me ski e me saja, akujt që lëvareshin strehave, bora që mbulonte fushat dhe e mbronte drithin, pemët e mbarë bimësinë në dhjetor, janar, shkurt e mars.

Dielli i këtij shkurti duket se i lëshon rrezet të na hakmerret pse kemi lejuar të na helmohen ajri, ujii dhe toka dhe pse s’e lëmë dimrin të jetë dimër.

Bulëzat e drurëve e të pemëve në këtë muaj shkurti po japin shenja se janë gati të shpërthejnë, bari sa s’ka mungulluar. Kjo pranverë e rreme ua bëri rrengun.  Nëse nuk mëshirohet natyra të hedhë ndonjë grusht borë, bimët do ta paguajnë me haraç këtë mashtrim. Kurse ne do t’i dënojmë kështu fëmijët e pafaj. Sepse edhe ne nuk i ikim dot fajit për këtë pranverë të rreme.

Mbi fushat e Shkupit shtrihet një vrugtësi e pafund.

Nga ballkoni nuk hiqen katër a pesë harabela. Dal t’u jap pak thërrmija, e ndonjë kokërr oriz sepse ashtu na mësonin gjyshërit e gjyshet tona. Ata na thoshin: kokrra e drithit kur të bie në tokë, biro, mos e merr më sepse kur të bie prej dore s’është ytja, por është rrësk i zogjve. Edhe copë mishi po të jetë që të bjerë, mos e merr, sepse është rrësk i ndonjë gjallese tjetër. Në mos të rëntë, hidhe ti se edhe zogjtë kanë shpirt, edhe kafshët. Ashtu na mësonin atëherë kur ishte varfëri kolektive, por kur na lidhte një solidaritet i paparë i cili nuk lejonte që dikush të mbetej në rrugë e i uritur, të vuante për një copë bukë. Kështu ishte në ato kohë kur na lidhte tradita jonë shqiptare dhe kur gjuha shqipe i stoliste ndenjat e gjata dimërore me këngë duke nderuar mikun, sepse asokohe shtëpia ishte e zoti dhe e mikut e ku mikut i ofrohej bukë, krypë e zemër.

Në këtë pranverë të rreme nuk ka më merhamet. Ka vrap pas parasë. Dhe, njerëzit tonë nuk i ngjajnë më vetëvetes.

Kurse harabelat më duket se kot shpresojnë se do të sigurojnë ndonjë kokërr drithi a meli nëpër ballokonet tona, në oborret tona.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.