EMINJA

shkova pranë bahçes erëmirë të imamit;
Kur atje, në bahçe, n’lulishtë me jasmina,
Me ibrik në dorë qëndronte Eminja.

Po shiko mrekullinë! O pasha imanin,
Pa mend do ta lente edhe vetë sulltanin!
Kur e pashë si ecte, vithet si i përdridhte…
– As hajmali e hoxhës zjarrminë s’do të ma hiqte!

Selam unë i dhashë, po për fenë time
S’deshi të dëgjojë e bukura Emine,
Me ibrik të argjendtë në lulishtë shëtiste
Me lëvizje të lehta lulet i ujiste;

Fryu erë e malit, gjoksin ia përshkoi
Gërshetat e bukura krejt ia ngatërroi,
Erë e mirë e flokëve si zymbyl i kaltër,
S’pati për mua Eminja, as një pikë hatër!

Për pak nuk u lëshova, pasha të madhin Zot,
S’ma vari Eminja, zjarri më shkoi kot.
Vëngër më shikoi, ma bëri me dije,
Se s’çan kokë për mua madje as një fije!

Autor: Aleksa Shantiq
Përktheu: Xhabir AHMETI