NËNA

Zemra e nënës pushoi përgjithmonë, i thirra vetes, sikur doja ta zgjojë nga një ëndërr e llahtarshme. Por ndryshe nga ëndrrat, makthi i të cilave mbaron sapo hapim sytë, dhe kuptojmë që kemi parë veç një ëndërr të keqe; qenia ime më e dashur në botë, që kur kisha filluar të njoh botën dhe të bëj hapat e parë – nëna ime, kishte dhënë frymën e fundit.

Nuk ishte hera e parë që e kisha parë fytyrën e frikshme të vdekjes, të sillet rreth nënës sime, por unë e ajo bëheshim tok, shtrëngonim fortë njëri tjetrin,  i jepnim zemër njërit tjetrit,  derisa ajo dorëzohej e ia mbathte.
Por, tani kishte ardhur ai çast që moti ia kisha pasur drojën. Vdekja më e fortë dhe më e vendosur se kurrë, ishte ngjitur shkallëve të spitalit dhe priste momentin për ta marrë nënën.

Mizorja, namëkeqja vdekje. M’u prenë këmbët. O e zeza thashë, erdhi. E pashë se si iu afrua nënës. Ah zemra ime, nëna ime, e vetmja ime. Mjekët më kot u munduan ta shpëtojnë nga thonjtë e saj, duke u orvatur ta mbajnë në jetë me ca aparate të shkreta medicinale. Atë nuk e ndali dot dashuria ime, dhembja dhe lotët e mi; e tërë fëmijëria ime, që u çua në këmbë dhe më thoshte: hajde bën diçka për nënën, çfarë pret, shpejto, çfarë je duke ndejtur kështu duarkryq, nëna po vdes…

Të nesërmen në shtëpinë tonë, u mblodhën njerëz të shumtë, që s’i zinte oborri. Por tani, ndryshe si ngahera, ata ishin mbledhur për të përcjellë nënën për në banesën e saj të fundit.

Ah, sikur të mund të më shihte nëna, që qëndronte shtrirë brenda, atje në mes të dhomës. Sikur të më shihte se sa shumë vuaja, se ç‘flakë më kishin mbërthyer shpirtin, ajo do t’i flakte tutje ato veshje vdekjeje të shpifura, që një Zot e di, cila mendje e mallkuar i ka shpikur. Ah i miri im do të më thoshte, dhe do të ngritej të më merr në përqafimin e vet, ashtu siç bënte çdoherë … “Mos m’u mërzit, bir i nënës, nëna nuk vdes, nëna nuk të lë ty kurrë…”.

Ah, sikur e tëra të ishte një ëndërr e keqe. Por jo, gjithçka ishte e vërtetë; njerëzit që ishin mbledhur për t’i dhënë lamtumirën e fundit, qivuri, imamët, furgoni që do të barte trupin e nënës për në varreza. Dhe shiu që binte dhe bëhej tok me lotët në fytyrën time.

Vajta e ula pranë nënës në furgonin ku rrinte trupi i pajetë i saj. Ashtu siç bënte ajo çdoherë, kur ngjante të jem i sëmurë nga ndonjë virus stinësh. Përjashta bënte ftohtë. Më vinte ta nxjerr xhupin tim dhe ta mbulojë, ashtu, siç bënte ajo kur më zinte gjumi mua pasditeve, në divanin e dhomës së ndenjës.

Rruga nëpër të cilën lëvizte kortezhi i trupit të pajetë të nënës, ishte po ajo rrugë që kam ecur dikur për në shkollë, dhe nëna më kishte shoqëruar shpesh. Në të dyja anët e rrugës, janë po ata drurë, po ato pemë, po ato male dhe livadhe. Po ajo rrugë, ku dimërave të egër nëna çante borën përpara meje dhe më mbante shtrënguar dorën.

Ah sikur e tëra të ishte një ëndërr e keqe, dhe unë të isha aty si zakonisht për ta vizituar nënën në shtëpinë e lindjes, sa herë që malli më godiste si çekan në kraharor. Por jo, nëna nuk do të më pres kurrë më, e përmalluar dhe e kërrusur si një degë e rënduar peme. Vetëm hija e saj do të më ndjekë kudo. Se kush mund ta zë vendin e saj. Cila zemër mund të rreh aq fortë për ty… Nëna shkoi për të fjetur përjetësisht në shtëpinë e saj të përhershme, ku nuk do ta lodhin më shqetësimet e kësaj bote…

Shkruan: Daim Miftari

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button