Gjenerata e Abetares së KOMBIT
Muaji shtator mund të konsiderohet lirisht si muaji i shkollës. Nxënës e mësimdhënës sërish bashkë.
Nuk po shkruaj për gëzimin e nxënësve. Nuk po shkruaj as për ata nxënës që vetëm në gjumë janë të gëzuar, në ëndrrat e tyre! Ata nxënës që në mëngjes zgjohen dhe e dinë se nuk kanë fletore të reja, çantë të re ose rroba të reja, si disa nga shokët e shoqet e tyre. Ata nxënës të cilët duhet të udhëtojnë me kilometra deri te shkolla e tyre, e kur mbërrijnë aty, në objekte “Ahur-Shkollë” nuk kanë ujë që ta shuajnë etjen e kilometrave ose ta pastrojnë baltën e rrugëve malore!
Nuk po shkruaj as për ata nxënës, që nuk kanë çfarë të shkruajnë në temën e tyre të parë, në hartimet e vitit të ri shkollor. E dini, ajo temë quhet “Si i kalova pushimet verore”. Çfarë të shkruajnë ata? Ç’e dallon “pushimin” e tyre prej pushimeve të viteve të kaluara? Ata nuk dinë për plazhet, gjyshërit i kanë aty, sepse shtëpitë e tyre ngjajnë në banesa kolektive, së paku 13 anëtarë!
Nuk po shkruaj as për ata mësimdhënës (prindër), që sado të gëzuar për fillimin e vitit të ri shkollor, stepen kur e dinë se lëmosha e quajtur pagë ka mbaruar, sepse pagoi borxhet e muajve të kaluar. Borxhe që nuk e lanë të blejë së paku një palë këpucë , t’i ndërrojë ato , me të cilat e pranoi klasën e tij dhe tani është viti që do të ndahet prej tyre! Na mbetet të gjithëve të shpresojmë në ndryshimin e këtyre paudhësive!
Objekt i këtij shkrimi është një gjeneratë e tërë…
Janë më fatlumët e kombit. Engjëjt që këtë vit filluan klasën e parë. Gëzimi dhe ndjenja janë përafërsisht të njëjta edhe te ta, si tek të gjithë ne kur filluam klasën e parë.
Të lumtur, pa dyshim.
Por çfarë e dallon këtë gjeneratë?
Kjo gjeneratë po fillon t’i hapë shtigjet e diturisë me të shenjtën Abetare.
Ju do të thoni: “Edhe ne me Abetare e filluam”! Mirëpo Abetarja e tyre dallon. Dallon shumë nga ajo jona.
Ajo është Abetare e përbashkët e trojeve shqiptare. Gur-themel me peshë në procesin e Bashkimit Kombëtar. Me të do të mësojë Dardani nga Prishtina, Taulanti nga Saranda, Labeati nga Shkodra, Isai nga Mitrovica, Arbana nga Gjilani, Teuta nga Peja, Agroni nga Presheva, e shumë të tjerë nga qytete të tjera të trojeve shqiptare.
Gjithandej krenari. Ata u lindën në kohën kur të tjerët thanë se koha po punon për shqiptarët. Kohë e avancimeve të mëdha. Kohë e mundit për ta nxënë kohën e humbur.
Mësimdhënësit, të privilegjuar natyrisht. Por kam një kërkesë nga ata!
Ju lutem, tregojuni për rëndësinë e veçantë të asaj Abetareje. Tregojuni për sakrificën që kalo kombi që ata ta kenë në duar atë. U tregoni se heronjtë nuk janë vetëm në filmat e tyre vizatimorë, që tash sa e sa vite flasin shqip. Të tillë kombi ynë ka shumë. Nuk janë të vegjël, jo! Tani ua shtoni atdhedashurinë e mbjellë nga prindërit.
Tani u tregoni për luftërat me okupatorë. Nuk janë të vegjël , jo!
Unë e di se mund të duken disa kërkesa, mirëpo është vetëm një : U TREGONI se sa krenarë duhet të jenë për atë se çfarë janë: shqiptarë!
Dhe natyrisht, e di se këtë ju e bëni, por edhe një herë ju lutem, bëjeni këtë çdo ditë!
Burimi: Kosova.info