Famëshitësit kasabeskë të ditëve tona! Sitat e çarshisë tonë, janë më të mirat!
«Janë dy gjëra që sipas të të famshmit Einstein, nuk kanë kufi! Njëra është gjithësia, ndërsa tjetra, është çmeduria njerëzore”! Për të qenë më konkret dhe i kapshëm për logjikën e njeriut normal, Einstin vazhdon: « Për të parën s’jam i sigurt, ndërsa për të dytën, s’ka se si mund të jetë ndryshe, pati klidhur ai! Kjo është motoja e përditshmërisë sonë, të etur për famë herostratiste ! » “Koha kur palacot-palacove famë u dhurojnë duke i shëndëruar në emra të mëdhenjë të provincës së vogël, të këtij cepi të harruar të Ballkanit! Herostratizmi në këso rrethana të harruara si puna jonë, konceptohet sipas parimeve milionnjgyrëshe, që vetëm një gjë të përbashkët kanë: atë të shpraztësisë dhe flashkësisë së pavlerë të mjerimit të inteligjencës sonë inegzistente! »
Për të tingëlluar më tetovarçe, jargëzimin herostratist si ‘mode de vivre’ do e orientoja në dy binarë të paudhësisë ; shiteset e sitave në tregjet e kasabave tona-lëvdëruese lozonjare, të sitave të tyre, ndërsa tjetri ; emrat e mëdhenjë të panteonit të famës-fije kashte, për shpëtim nga mjerimi që mbisundon këtë lum të madh të famës! Lumi i përpjekjeve të pashpresa për shpëtim nga llumi i tërbuar që ky lum i mjerimit, bart me vete ! Kodi i funksionimit në rrethana të këtilla, është më i thjeshtë se biologjia e parameciumëve, papuçoreve apo amebave! Thjesht, njëri lavrdon sitën e tjetrit, vetëm për inat të muhabeteve të çarsisë, që ky i pari, na u bë i njohur globalisht, ndërsa ky i dyti, nuk din as dy fjalë falënderonjëse t’i adresojë në drejtim të lëvdëruesit të sitës të tij, e lëre më të thotë diçka për llojin e vet etnik të cilit, mjerisht i përket! Si përfundim nëpër përralla të modelit « happyending » autori i famës, në trans imagjoinon « ecjen e tij në allenë e përkuljeve të mëdha popullore «, që ky famëprodhues me inteligjencën e tij nonshalante të shtijes së sitave, e prodhoi ekskluzivisht për të, dhe që tani ‘të dy dorë për dore’, ecin në këtë alle të kuqe të ‘lakmisë së madhe’, të përcjellur me përkuljet e mëdha të masave, anë e kënd globit! Çfarë imagjinate e paimagjinueshme? Thjesht, lum ky milet që ju ka, e mjerr ato që nuk i përkulen madhështisë tuaj magjepsëse !
Në kohën kur click-fama, mbisundon pamëshirshëm eterin, nje click i vetem poston një enciklopedi të pafundme në dispozicionin e miliarda konsumuesve, anë e kënd botës! Është kjo koha e herostratizmit të flashkët të famës së kameleonëve dhe ligushëve që në epokën e mediumeve tradicionale, të strukur në guackën e tyre të mizerjes, vuanin për pak vëmendje! Edhe atëbotë, atë e arrinin fshehurazi me vjelljen e vrerit dhe pështyrjes mbi llojin, gjuhën, kulturën dhe të drejtat e tyre elementare kombëtare, që sot e kamuflojnë me famë dhe patritizëm të pashoq, madje nacionalist! Kështu, këto hanxho- banxho personalitete, bëheshin dikushi, dhe nuk ua ndinte që në trans të dëshirës për tu mbrojtur nga të tjerët, vesheshin me petkun e turpit, që nuk bën të qahemi, këto trima, shumë shpesh me kënaqësi e kanë shfrytëzuar! Fatkeqsisht atebotë një pakice të njerëzve të këtillë, u ishte ngjitur etiketa e turpit për bashkëpunim dhe empati të msheftë me regjiimin dhe operimin e tij sipas modelit të dizajnuar nga shërbimet famëkëqia, që bluanin qenien e cvilitur të shiptarit të kohës. Atëbotë ky orientim, ishte privilegj, sepse këto kameleonë, krahas miqve të tyre në pushtet, të pozicionohen lartë në pantenonin e të privilegjuarve! Një shkollë makabre për të priviligjuar që fatkeqsisht vazhdon, edhe sot, me legasinë e saj fatale, të veshur me petkun ngjyrëkaltërt! Për me tepër, sot, kjo ngjyrë sinonim për privilegje dhe supremasi në mjedisin ku operon, ajo çuditërisht simbolizon “makthin e përbashkët të proletariatit dhe inteligjencës në cvilitje të sipër “! Për të shijuar mirësitë që ofron magjia e saj, është vështirë, ngase qasja në dyerët e asaj bote të privilegjeve, kontrollohet nga satani!
Dhe si gjithnjë, por jo për të gjithë njerëzit, përsëri ajo klasë e proletariatit komunist, tani e shëndruar në kleptokraci dhe oligarki që lëpihet dhe ligushohet nga qindra e mijëra “nevojtarë‘ të kalibrave nga më të ndryshmit, ka vendosur tanimë ‘thundrën e saj të hekurt’ të kllapisë që pamëshirshëm godet njeriun e ndershëm! Për të mos u vërejtur ligësia dhe jargëzimi i tyre rreth famës, sitëshitësit e tregut të kasabave tona, rezultojnë mirë të instaluar në shoqëri, madje tanimë s’u ka ngelur gjë tjetër, përveç se të arrijnë famën e ikonave të mëdhaja botërore që ndryshuan civilizimin njerëzor! Në fakt, është kënaqësi të konstatohet që e kanë arritur ! Për ta sot shkruajnë ; « New York Times », » Le Parisien », » Die Welt », « El Pais », e të mos flasim më për Facebukin e famshëm, që ngriti në panteonin e famës, jo vetëm emrin e tyre provincial individual, por edhe popullin tonë, me ç’rast « aferim » ngelim pa tekst ! Lum si ne ! Për më tepër, këto ‘herostratë kasabeskë’, i gjejmw në panetonin ku krenar qëndrojnë ikonat globale që ndryshuan perceptimin për kombin tonë, por ndryshuan edhë botën të tërë, si ; Nëna Terezë, apo Bill Clinton-i, Tony Blair, Madeleine Albright, Ferit Murati, Mehmet Gega, Gjergj Kastrioti i madh, etj ! He… e përse të mos pozicionohemi edhe ne të famëmëdhenjtë e kasabasë, afër këtyre figurave të shenjta globale, kur vetë atyre, ne u dhamë jetë, shkëlqim, madhështi, dhe tek e fundit, e tëra kjo magji masabeske, vjen si rezultat i mjeshtërisë «par excellence e shitësve të sitave tona » ! Një strategji perfide famëprodhuese, që të kujton atë populloren : « pleshtin i fuqishëm, mbi shpinën e Atit galopant », madhështia e të cilit çliroi botën dhe i solli dritë njerëzimit! Çfar filozofie kjo ! Duke mos pasur kush të vlerësojë punën tënde, thuaj tjetrit, se ky këtë për ty për merak e bën ! Për më tepër, në ketë derexhe të mjerimit të kulturës tonë, duket të kenë depërtuar thellë elemente të degjenerimit moral, që as i madhi Freud, nuk do mundej t’i dekodonte, ndërsa ne të kasabasë, këtë e bëjmë ‘sy mbyllur ! ‘ Andaj, thënia : « Modesita është madhështi » , në këso raste të famëprodhimit, funksionon për mrekulli ! Në anën tjetër të medaljes së kasabasë tonë, shitëset e sitave, thellë në vetëdijen e tyre të kllapitur nga shkëlqimi dhe privilegjet e famës, mbajnë shëmtinë e bëmave të së kaluarës dhe të së tashmes, atë të kumbarive milionngjyrëshe të kontrolluara nga motive të ulëta, që famirësisht, vetëm Da Vinci me kodin etij, do i dekodonte!
Fatmirësisht, sikur në fundin e tunelit të duket pakës dritë, apo inhalacion për frymëmarrjen e ngulfatur të njeriut në cvilitje, që vetëdijshëm mundohet t’i ik llumit të rrëkeshëm të lumit të ndotur skajshmërisht, disa portale mirë të artikuluara dhe profesionale, kete pazarlluk te mjerimut nuk e tolerojnë, duke mbajtur kriteret etikë të tyre, sadopak në nivel, së paku në atë nivel ku intelektuali gjen diçka për të fisnikëruar shpirtin nga vreri qe prodhon kamuflazha e përdhosjes tonë gatise kolektive për pozicionim të pakusht në panteonin e famës! Këto portale, arrijnë që në eterin e tyre postojnë tema me relevanca multidimensionale, të shkruara nga pedagogë dhe njerëz të ndershëm, pa atë clichenë e flashkët të interesit të mshefur në thellësi të dreqit tonë ! Ato shpeshherë seleksionojnë postimin dhe botimin e budallakinave të shëmtuara të herostratëve ligushë të kasabave tona, tanimë të vëndosur në panteonin e famës së madhe! Ndoshta edhe kanë të drejtë! Pikërisht arrtitja e këtyre lartësive në kohën tonë bëhet me zvarritje kaçamileske të jargëzuar skajshmërisht, ngase kjo formë e marshimit drejt famës, bëhet ngadalë dhe wshtë e sigurtë nga ndonjë rështiqje e mundshme nga thepat e shkrepave ku fama po ngjithet, duke lënë pas jargë mbi këtë rrugë të mjerimit tonë drejtë famës, që tanimë për vite na mban peng, për ta shërbyer po këtë mjerim që nuk njeh kufi dhe që mund të shpjegohet vetëm nga logjika racionale e njeriut të ndershëm!
Është kjo rruga e sugurtë e të vetbegenisurve të mëdhenjë rruga e të “mëdhenjëve të vegjël“, që ngjiten me gjithkend, pa marr parasysh ngjyrën, eren, racën gjininë e shumëçka që bastardon vlerat morale të njeriut normal, që funksionon në bazë të nderit dhe djersës së meritokracisë, kësaj vlere e shoqërive të zhvilluara. Janë këto të mëdhenjtë tanë, patriotë të kombit, virtyt që e shesin ad hoc, gjithnjë sipas nevojës, synimeve dhe vlerave të tyre herostratiste, madje edhe nëse duhet që të pozicionohen në ndonjë ekspozitë, ku krenarë mund të qëndrojnë ikonat e akraballukut, si ndonjë ; hamdi bahram, esat pashë toptan, ndonjë dragan, nikollë e milovan, e pse jo edhe ndonjë sheshel i rastit, emrin dhe famën e të cilëve, logjika e shiptarit të ndershëm, akoma të vetëdijshëm, vështire se mund ta inventonte! Akte këto, që çojnë drejtë përdhosjes dhe jashtëkontrollit kolektiv, të personaliteve tona të famës, që bëjnë bajram me vetveten dhe famën e tyre tanimë të arritur !
Andaj, nëse synojmë që së paku, të mbrohemi nga këto clichée të mizerjes së stereotipeve të famës sonë kasabeske, të shpresojmë që zoti na mbron e ndihmon, të mos bëhemi pre e tyre, ngase herostratizmi dhe fama trumpetuese llojit të shqiptarit hanxho-banxho, gjatë historisë sonë të përgjakur, ka ditur të dëmtojnë pjesën më të ndishme të kombit, duke e vëndosur atë, në kockën e bixhozeve më të rrezikshme, që nënshtruan kombe e civilizime anë e kënd botës. Janë këto indikatorë mediokrë, të karaktereve degjenerike që funksionojnë jashtë kornizave të vlerave themelore morale e patriotike të herostratëve, që syverbuar ecin krenarë, mbi allenë e kuqe të masës në përkulje! Janë këto hiçi i hiçit, mjeranë që janë kultivuar në kapsullat e vetmisë quasi-intelektuale, një ‘benchmark par excellence’ i shoqërisë sonë, që nuk i gjendet lloji, madje as për mesjetën e errët, ku assesi nuk do ishin të mirëseardhura.
« Fama e krijuar nën hijen e famës së madhe që njeh njerëzimi apo një komb i caktuar, kultivuar nga drita dhe dashuria e diellit dhe dashurisa e njerëzimit, për punën kolosale që autori ka bërë, është e pakontestueshme dhe madhore ! Fama provinciale e modelit kasabesk, përpiqet të gjejë vendin e saj të lëmoshës, nën hijen e madhështisë së kësaj të parës, për tu kutivuar, por që si të tillë psikologjia e deshifron si defektive dhe e sëmurë, ndërsa filozofia, dështake, lokale, jetëshkurtë e ftyrëzbehtë! Është kryekëput si puna e pemës së vogël, që kutivohet nën hijen e pemës gjigante, që thith rrezet e diellit të madhërishëm ! Andaj, kjo e dyta, është herostratiste, dhe mbijetesën e ka te dështuar, kjo ngase është e shprazët, e lehtë e kamufluar, dhe si e tillë del mbi sipërfqen e llumit që lumi i rrëmbyer mbart me vete!
Shkruan : Prof. Dr. Florim V. AJDINI
