DHËMBI I ERIDËS

I njoh unë, i njeh ti, i njohim të gjithë. Janë katër vëllezër dhe secili syresh jeton në një shtëpi me pullaz që rrjedh e pa themele të hairit. Para shtëpive kanë nga një rrugë të përbaltur që shpie kah sheshi i qytetit. Dalin prej shtëpie me duar në xhepa dhe nuk shikojnë ku shkelin. Dyert e oborrit u rrinë hapur gjithmonë. Si njëri, edhe i dyti,  i treti dhe i katërti e kanë zakon që kryet ta mbajnë lartë, thuajse i numërojnë yjet. Kështu secili syresh shpesh pengohet në ndonjë gur, rrënjë, hurdhë, a ndonjë qese mbeturinash mbetur aty në baltë, e jo rrallë rrëzohet. Atëherë, çohet në këmbë shikon majtas e djathtas mos e ka parë dikush që është rrëzuar. Nëse nuk e ka parë kush, i fshin pak teshat me duar e me mëngë dhe vazhdon rrugën duke fishkëlluar. Kur i sheh dikush, atëherë shan. Për këtë gur, rrënjë, hurdhë a qese me mbeturia ku pengohen nuk e fajsojnë veten, por të tjerët. Të tjerët u kanë faj.

Kanë mall me bollëk, po nuk e punojnë. Secili syresh ka dëshirë të shkojë në punë sezonale jashtë. Kudo që shkojnë punojnë dhe fitojnë mirë. Thyejnë gurë atje, presin drurë, rrugë, ndërtesa me të cilat krenohen punëdhënësit. Kur kthehen në shtëpi rrinë nën hije. Herë pas here e shtrojnë në bahçe ndonjë sofër me raki, për meze ndonjë fije qepë të njomë e pak gjizë. Nuk e kanë aq për aheng, po i merr malli për njëri tjetrin. I merr malli të flasin. Të tubuar kështu vllaznisht ia nisin bisedës për hallet e mallit që kanë. Kanë mall e duan ta shtojnë. Njeri thotë:

• Hajt ta provojmë një projekt të përbashkët… Arat i kemi tubë, në një vend… Ta bëjmë një

fermë.lopësh… Tjetri qesh:

• Është kohë teknologjie, o vëlla. Koha e lopëve ka mbetur prapa nesh… Diku në fillim të

shekullit njëzet. – Jo lopë, vëllaçko, po një fabrikë konservash. Do të vrapojmë të shesim tambël ne tash. Mall kemi mjaft. Mbjellim bishtajore dhe nga frytet e tyre bëjmë konserva e i shesim jashtë. Këtu ka fitime.

• As lopë, as bishtajore, – ndërhyn i treti. S’ka pare as aty. Unë jam që ta bëjmë një firmë

ndërtimesh.

• Pritni pak, – ta lëmë bisedën për një herë tjetër, – thotë i katërti i cili e sheh të shoqen që

ka dalë në dritare dhe ia bën me shenjë me dorë që të ketë kujdes mos ta mashtrojnë vëllezërit.

Kështu biseda përfundon shpejt.

• A na jep leje të shkojmë? I pinë gllënjkat e fundit të rakisë në këmbë e shpërndahen.

Skenografija e ndenjës tjetër i ngjan të parës. Sofra me një shishe raki shtëpie në mes, një tufë qepësh të njoma e një pjatë me gjizë. Dhe, të katër vëllezërit rreth sofrës. Ndryshon muhabeti. Asnjëri nuk e përmend idenë për një punë të përbashkët. Njëri e ngre kryet e shikon kah qielli.

• Do të bjerë shi. Shihe si rreshqet ajo re e zezë nga kurrizi i malit e lëshohet këndej.
• Po, bre, sigurisht do të bjerë. Mbrëmë s’kam fjetur fare. Kam pasur dhembje në gjunjë.
• Mbrëmë, – shton i treti, – dëgjova lajme se kryebashkiaku i Londrës qenka pakistanez.
• E lejon mbretëria e tyre, – thotë i pari.
• Jo mbretëria, por kushtetuta. Atje e respektojnë kushtetutën. Secili i hedh një sy ashtu si

padiktueshëm shtëpisë së vet. I katërti përsëri e sheh gruan e tij, e cila largohet shpejt nga dritarja. Të gjithë heshtin. Nuk kanë se ç’të thonë. Kanë, por në kokat e tyre bubullojnë fjalët qortuese të grave të tyre: “Nuk dua të kem punë me ata”! “Sa më larg tyre, aq më mirë”! “Halli i asaj mistreces do të më shtyka mua të mjel lopë? A është në vete ajo? Nëse ajo është rritur me lopë, unë jam rritur me bollëk”! Kjo i bën që secili t’ia mbushë nga një dopio raki vetes. Që t’i ngulfasin pak fjalët kryeneçe të grave të tyre, të cilat duken aq të mira e engjëllore para botës, por që fjalët i kanë me ferra e me helm. Pastaj e përpiqen ta ngushëllojnë veten.

• Mirë më doli puna sivjet në Zvicër. Kam thyer gurë, lehtë s’e kam pasur, ama fitova

mjaft – tha i pari. I dyti shtoi:

• Nuk mund të ankohem as unë. Kam prerë drurë, kam punuar shumë, por me paratë që

solla,e kalova dimrin.

Pastaj herë njëri fliste, herë tjetri. Si në debatet televizive të atij Fevziut. Pikërisht në atë kohë nga dera e hapur herë njëri fqinj, herë tjetri i fotografonte.  Për helbete.

Në fund, vëllai i madh i ra me grusht sofrës, pataj tha:

• Dëgjoni, pse para shtëpive tona kemi katër rrugë të përbaltura, thuajse të pakalueshme në

të cilat vazhdimisht rrëzohemi? Një ditë do ta thyejmë qafën. A të bëhemi njëherë bashkë e ta bëjmë një rrugë të përbashkët. Mundësitë i kemi. Mos të hyjmë në biznese pa e pasur rrugën tonë të përbashkët vëllazërore… Në dritaren e vëllait të katërt në atë çast doli gruaja dhe ia përsëriste mesazhin: kujdes mos po të mashtrojnë!

• Mbylle atë dritare! – i tha i katërti së shoqes. – Nuk më duhen këshillat tua! Të tjerët

qeshën.

• Epo këshilltarët e këqij i kemi – tha i dyti. Qeshën përsëri, ngase secili vinte aty me

këshillën e gruas së vet.

• Pranverë është – tha i pari.
• A do të thuash se duhet t’ia nisim punës për ta bërë rrugën e përbashkët?
• Ta merr mendja! – tha i treti. – Nga nesër, dita e re nafaka e re! Nuk do ta dëgjojmë më

këngën e Sirenave, po do ta ndekim shtegun e Hestisë.

• Kush janë sirenat e kush është Hestia? – pyeti i katërti. Tre të tjerët qeshën edhe një herë

fort.

Të nesërmen, vëllezërit, dolën një nga një, si gjithëherë, secili nëpër shtegun e vet të përbaltur. Fqinjët përsëri i fotografonin. Dhe,  në vazhdim, me vite nuk u ulën rreth sofrës të bisedojnë. Nuk kishin kohë. Sepse ndërtonin rrugët e botës. Ndërtesat e botës. Prisnin drurë dhe thyenin gurë për të tjerët. Dhe, i mbushnin albumet e fqinjëve me fotografi.

Ndërkohë shtëpitë e tyre i brente dhëmbi i Eridës.

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.