Metamorphosis (Die Verwandlung-Transformimi) – Pjesa e II-të

“Populli që injoron historinë e tij të largët, për shkak të erërave , që nën ndikimin e dogmave religjioze, sollën puhinë e qetësisë mbi shpirtin e tij, ‘në demens identitar, sollën përçarjen’ ndër njerëzit e llojit tonë, duke na bërë të harrojnë gjenetikën e tonë kulturore, në mënyrë ta pavetëdijshme, dhe duke e sjellur atë para aktit të kryer të ‘prishjes së kodit identitar dhe kulturor shqiptar’, që rezultoi me ikjen nga vetvetja dhe rrënjët e tona. Historia vërtetoi popujt e këtillë, kulturalisht janë lehtë i transformueshëm, duke krijuar libidon e kaosit identitar, gjithnjë, për të trasuar rrugën që shpje në amshimin e botës ku të vdekurit, njihen vetëm me një emër-eshtra me identitet të shitur!”

Implikacionet e Metamorfozës sonë, janë multidimensionale dhe pa limit! Një gamë e këtillë ndikimi religjiozo-kulturor mbi identitetin tonë si komb, si nga aspekti i apetiteve për materialen dhe shpirtëroren, që përvidhet nëpërmjet dogmave të pazbërthyrea religjioze, që të gjitha në emër të dashurisë ndaj divnes dhe botës së amshuar, kanë shpalosur imperativin e fuqishëm të involvimit në procesin në fjalë.

Është ky një kombinim elementesh absurde, sa fatale po edhe aq edhe të shëmtuara, që për një popull që synon përforcimin dhe ruajtjen e identitetit në epokën e erërave globale, janë fenomene të paperceptueshme nga këndvështrimi i logjikës racionale. Një koncept psiko-filozofik i padeshifruar, personazhët e të cilit në transformim të vazhdueshëm drejt të panjohurës, të identifikuar në veshjen e bizare të religjionit, tanimë për dekada, përpëliten në llumin e gamës së pakufishme të këtij multidimesionaliteti religjiozo-kulturor, që tmerrësisht, qenien kombëtare dhe të vërtetën mbi të, që moti e ka vënë në harresë! Një konglomerat kundërvlersah të bastarduara nomade dhe orientale, kontrollojnë antropologjinë tonë multidimensionale. Vlera këto dekadente, që në vete mbajnë magjinë e zvilitjes së psikës së njeriut që funksionon sipas konturave dhe kodeve të tyre të shkencërisht të padeshifruara. Një interaktivitet i një libido-je të fuqishme e të bastarduar, që bazohet në dy postulatet më të rrezikshme që kanë shkatërruar kultura dhe civilizime te vjetra. Dhuntia për mbjellje të demagogjisë religjioze në kolektivitete që kontrollohen nga logjika irracionale e perceptimit dhe interpretimit të fenomeneve, drejt eliminimit të rrejshëm të materiales, dhe hapjen e dyreve të parajsës, për sa më shumë myslimanë të turko-arabizuar, indoktrinojnë logjikën tonë racionale, duke na drejtuar drejt pafundësisë së humnerës së pashpresë të ‘identitetit të ri kulturor’, që po ndërton shqiptari i epokës së globalizimit!

Është kjo një ndërlidhje tej mase funksionale, pse jo edhe proces mirë i dizajnuar, që arrihet vetëm atëherë kur njeriu mbërrin pikën e transformimit të tërësisht në të panjohurën, të paparashikueshmen dhe të paperceptueshmen, nga logjika e shëndoshë, sipas të cilës funksionon mekanizmi i vlerave morale të tij, si komb dhe identitet i veçantë!

Në qendër të kësaj libidoje të pafundme dhe perfide, ku sillen mijëra karaktere, secili nga to kërkon, që në shoqërinë ku jeton, të mbisundojë mbi perceptimet, në rradhë të parë religjioze, të tjeterit, duke e shikuar rrethin si dekadent dhe të ç ‘thurur, që në forma të ndryshme nëpër fazat e Metamorfozës së tij kuturore dhe shiprtërore, të shëndrohet në armik, për më të afërmin e tij ; fqiun, kolektivin, rrugën, institucionet, që më në fund të përmbyllet dhe të infektojë qarkun më të ngushtë familiar, si ; vëllaun, motrën, prindërit e të tjerët, duke u munduar t’i bind që të largohen nga rruga e dreqit të mallkuar ! Në këtë kontekst, mbisundimit të marrëzisë logjike të importuar nga Orienti (rasti ynë dhe i Balkanit, por edhe nga Oksidenti), sipas Freud-it, edhepse libidoja e tij më së shumti fokusonte natyrën seksuale të njeriut, në rastin tonë, kaosi që procesi i Metamorfozës së Kafkës shkakton, bën konfliktuimin e personazhëve të dramës që luhet në terrin e pashpjeguar logjik, tanimë për dekada. Skenar ky, ku personazhët, në pavetëdije, por të udhëhequr nga konceptet e së shenjtës, çojnë drejt konfliktit me vlerat kulturore të koncepteve oksidentale, tanimë të shpallur haptas ‘armiqësore’ për procesin të cilit i jemi eksponuar.

Një konstelacion kaq kompleks religjiozo-kulturor i fenomeneve magjepsëse, tanimë i dalë jashtë logjikës së shiptarit europian, pra të atij të rrugës së kombit, imponon nevojën për vendosje të mekanizmave ligjore që trajtonë antropologjinë kulturore të shqiptarit, viktimë në transformim të sipër. Për më tepër, libido ne fjalë, trason rrugën drejtë konflikeve ideologjike me përmasa katastrofale, ku në shprehje vjen tendenca e luftës së ftoftë, ushtruar nga mekanizma miliongjyrësh të diplomacisë së butë (soft diplomacy), që po ushtron epoka e teknologjive të komunikimit dhe mediave. Si rrezultat, tensionet vizuale, tanimë janë të eksponuara në skenën e dramës makabre të Metamorfozës. Artistët që i lujanë këto role, në emër të divines, të pastërtisë shpirtërore dhe sigurimit të parajsës, tanimë në heshtje, kanë ngritur egon e tyre në gadishmëri për sulm apo mbrojtje. Thjeshtë, komunikimi konfliktuoz averbal, që është prezent në mjediset tona, tanimë ka trasuar një neurozë dhe mostolerancë vizuale ndërmjet njerëzve të llojit tonë, përfundimsht, të ndarë në dy tabore.

Të parët ; në dëshprim identitar, politik , ekonomik dhe social, akoma sillet në korniza të mendimit racional, kërkon shpëtim dhe shpreson që më e keqja nuk do ndodh, dhe ndërsa i dyti ; në forma marramendëse dhe në demens, shpërndan bindshëm epideminë, e virusit të Metamorfozës shpirtërore dhe antropologjike të llojit tonë, në emër të politikave religjioze, që pretemdojnë të pushtojnë botën bashëkohore, të qytetarit të lirë. Rrezultati : Ndryshimi i koncepteve bazë të antropologjisë kulturore shqiptare dhe transformimi i saj në një kohë dhe ambient tjetër, në një qenie të tjetërsuar, që flet rrugëve të jetës, një variacion gjuhësor në cvilitje përfundimtare ! Një variacion që shpeshherë, tanimë fenomen sociolinguistik i kohës, zëvendësohet më gjuhën e civilizimit që ëndrojnë t’i pushtojë se shpejti, por kësaj rradhe për një milenium të tërë ! ( Respekte për ato të udhës së kombit).

Një pushtet virtual, bazuar mbi ‘vlera absurde të asimilimit kulturor religjioz’, të krijuara tanimë për dekada, ku fjala, memdimi i lirë dhe besimi, mund të artikulohen msheftas dhe me kujdesin të madh, vetëm me të besueshmit, në një kafe rasti apo takim mileti, ku vlen logoja: kujdes! Aty janë! Në fakt, ata janë gjithandej, dhe pikërisht si puna e brumbullit të Kafkës, kanë ndryshuar pamjen në insekte të jargëzuara që synojnë përhapje edhe më të madhe. Këto personazhë, tanimë duken si fantazma njerëzore që me pamjen e tyre rrënqethëse, për një çast të ç’vendosin në mes të një ambienti nomad të një oaze në një shkretëtirë, apo të një qyteti ultramodern, të ndërtuar mbi detin e naftës, dhuratë për to, prej perëndisë. Sa bukur i them vetes ! Një botë mrekullishë që me magjinë e saj, të gelltit sa çel e mbyll sytë ! Një përdhosje kulturore e antropologjike kjo, që edhe antropologu më i mirë, nuk do mundej ta definonte, nga vetë fakti se fantazmat janë të gjithanshme dhe se ato kanë vetëm një pikë të përbashkët. Ajo është koncepti i shëndrimit të kokës në b… ngase kjo e para, reflektoin turp dhe mekate dhe si e tillë duhet mbuluar, në format nga më të ndryshmet të mundëshme, normalisht, duke harruar këtu përdhsjen e pjesëve të tjera të figurës së fanstazmave-korba ! Koncept ky, që nuk do gjejë shpjegim logjik, madje edhe për mileniume të tëra. Kjo është çështja së cilës, përgjigje nuk i jëp kush ! Në fakt është një strategji afatgjate dhe mirë e planifikuar nga autorët dhe vetë ne që gjithnjë e më tëpër, në emër të divines, në demens, edhe më tej, në formë epidemike, me dashuri vrastare dhe gjithnjë në demens, po e përqafojmë !

Ata janë ndër ne, janë miqtë e miqëve tanë, që shfrytëzojnë tufën e dëgjushme të dhenve në amulli mbijetese apo përdhosje materiale të luksit që i rrethon, pra, janë të të gjitha shtresave, që pa thënë, gjithnjë në heshtje synojnë mëkatin e luksit të privilegjeve të merituara, të vllezërve dhe motrave të tyre, pushtues të botës së ardhmërisë! Kanë buzëqeshjen, kanë shikimin në sy gjatë komunikimit, gjest ky që bota realiste e komunikimit e kërkon doemosdoshmërisht, shpeshherë, kanë prepotencën, kanë qarqet e tyre në të cilat sillen dhe jargëzohen dhe në pafundësi përgjërohen pa fjalë, për t’u pozicionuar dhe për t’u shëndruar në atë që më së pakti janë! Janë “shpëtimtarët e bijëve të shekullit të ri!” Me ta nuk flitet, sepse nëse flitet, bëhet edhe më keq se kaq! Komunikimi i tyre është joverbal, ai interpetohet nëpërmjet shikimeve të liga të respektit dhe urtësisë nomade, por edhe të shikimeve dhe paragjykimeve të satanit, dhe definimit të njiriut vetëm si armik dhe si subjekt që nuk duhet shpëtuar Metamorfozës së brumbullit të Kafkës. Andaj, duhet heshtur dhe komunikuar vetëm me sy. Komunikuar me sytë e djallit që kontrollon shpirtin e mijëra njerëzve të lënduar nga ato dhe qentë e tyre jargëzues.

Në rrethanat e një shoqërie ku magjia e ligësisë së Metamorfozës religjioze, haset gjithandej, procesin në fjalë, tanimë mund ta definojë si kllapitës dhe trasues të rrugës drejt transit kolektiv shpirtëror dhe identitar, përfundim ky, që vetëm shqiptari i rrugës së vërtetë të kombit, të Konicës së madh, do të arrinte ta definonte. Shqiptari ‘realist’, nëse ky lloj sot akoma ekziston, rrethanat ne fjalë do t’i identifikonte me dhimbjen më të madhe, që do ta përshkruante ashtu që logjika normale e tij, do mundej qartësisht ta definonte rrugen që lloji jone po trason. Transformimi i elementit fizik të njeriut, te Kafka pësoi ndryshime, që logjika e shëndoshë, vështirë se mund t’i perceptonte. Në rrethanat tona kulturore që solli hapja e kufinjëve, solli filtrimin dhe llumin e kundërvlerave që hyjnë në mendjet dhe botën tonë, rezultoi të jetë i paimagjinueshëm. Shkalla e impaktit nga ushtrimi afatgjatë i tij, është e pakontestushme, ajo është jashtë kornizave të kontrollimit të faktorit kohë, ajo s’është detyrë prioritare e strategjisë gjithshqiptare, ngase politikbërja klienteliste, për dekada, e ka vënë në harresë të kohës, dhe si e tillë, nuk duket të ngjarë të paraqitet madje as në horizontin e largët të oksidentit, në familjen e të cilit pretendojmë të pozicionohemi si komb i vjetër.

Një transformim i qenies kulturore, gjuhësore, fetare, komunikimit tonë në gjuhën tonë te vjetër, e të mos flasim për antropologjinë bizarre të veshjes dhe sjelljes tone, në rrugë e gjetkë, e cila dekadave të fundit, po ndjek paudhësinë, paraqet hapje fronti kontraditash të tmershmë ndërmjet civilizimeve, të imponuara nga magjia antropologjike e shiptarit, që s’do mend synon t’i kundërvihet “Oksidenitit si burim ligësisë’. Kjo, s’do mend, që na pozicionon në rolin e Sizifit që drejtë kodrës shtynte gurin e rëndë. Një rrugë që hap ‘frontin e madh të shenjtërisë’, të një beteje ndërmjet perëndisë dhe djallit! Një front, ku do të duhej të tregëtonim me më të shënjtën që një popull i vjetër si ne, akoma e ka!