Druri i dhembjes

(Pas tërmetit në Dibër, më 1967)

Përmes zemrës e çara ik`
Rrënja var` në degën e vet të thyer

Zot pse vret robin tënd të verbër
Ëndërruesin e pavdekshëm bri uji

Nga t`i varim opingat jashtë vetes
Drurit të gjelbër të vdekjes së vogël
Me zogun e gurin lidh` gjaku

Veç një burim është dhe një gji
Një kokërr e kripës së shkrirë
Për ta ushqyer besimin mitik

Përmes zemrës e çara ik` vetes

Ma jep plisin dorë e këputur
T`i mbledh sytë e mi të Dibrës
Pa gjysmën e kokës e gjysmën e mollës
Udhës që digjet nga kërthizë e evës

Ma jep plisin t`i mbledh ëndrrat
kukullat me arna në prag të djegur

Autor: Nexhat Halimi