Nuk shes nana në këtë dyqan

Dy vetë, pronari i një dyqani të vogël, Bardhi, dhe një tjetër, një tregtar i madh që quhej Tushë  rrinin nën hije para dyqanit, në karrige të bardha plastike. Bisedonin për një ofertë të madhe që e premtonte Tusha.  Bardhi ishte dukshëm i shqetësuar. Nuk e frenonte dot gëzimin. E ngrinte kokën lartë dhe gjithkah shpresa i pëshpëriste se janë hapur dyert e mëdha për të dalë më në fund nga ngushtica materiale me të cilën luftonte me vite në këtë dyqan të vogël. Tash i duhej vetëm të jetë i matur, i kujdesshëm, se një gabim i vogël, e pate, të pret gremina nga e cila nuk del më, po mbetesh si Sizifi brenda sa të jetë jeta.

Edhe imagjinata e Bardhit vlonte. Ishte një rast i mirë për të, pas gjithë asaj lufte që kishte bërë për ta rregulluar gjendjen e vet. Këso rastesh vijnë vetëm një herë në jetë. “Majni veç ni here kapërcen napër musteçe”! Ishte vjeshtë, kur frytet vilen e bereqeti mblidhet. Fusha vlon. Vlon edhe fshati. Dëgjohen zëre njerëzish që flasin. Nuk mungon as kënga. Ajo ditë ishte e kthjelltë. Vetëm një re rrinte diku, në një qosh të qiellit të kaltër e nuk lëvizte. Bardhi notonte në barkën të cilën ia bëri imagjinata e tij dhe nuk i kushtoi kujdes gruas që u solli kafetë. Ishte një grua me shtat të mesëm, e mbajtur mirë, me bel të hollë dhe me moshë përfund të dyzetave. E bukur. Si pika e vesës në petale të lules. Erdhi lehtas te ata, ia la secilit kafenë në tryezën e vogël që kishin në mes, duke thënë “u bâft majr”, me një zë të ëmbël dhe u kthye pas punëve të saj. Bardhi nuk ia vuri mendjen as fjalës së saj. Ai kishte punë tash me imagjinatën, e cila ia në barkën e saj që ecte në detin e pafund, i shpalonte plane e plane për biznesin që iu ofrua ashtu papritmas. Tusha, me kollare, me këmishë të bardhë, pasi e mati prej thembre e në kupë të kresë gruan, iu drejtua me një kërshëri llaskuçi pronarit:

• Kah na dul kjo hirí ktau te taj? Me çfarë kurthe e paske zanë kot fllâzë ene e paske prau n’kafezin tand t’vogël?

–    A për atë zojën çi na prau kafe e kije fjalën, a?

–    Po, de. Pse a mos t’pajta për shoferin? tha Tusha dhe qeshi.

–    E kum marrë t’punoje… tha Bardhi. – Jo çi kam nevojë për puntor n’këto ditë krize, kur na doxhën e na përvlaun pronart e mdhoj me marketat golijata, me ni anë e dërzhava n’anën qetër, po n’hall t’madh âsht gruja. Nânë e katër caullve t’voxhël âsht. Burri vet, hajrsëz, ka thaj çafën dokund. E ka lanë si â ma zi. Keç e ka punën e shkreta.  Ato zoxh çi i ka n’shpaj lipin bukë…

–    Ashtau, a?

–    Po be, gjunahi, s’nalet tu punau. T’i rrajtje caullt. E une s’un e pagjuj sa duhet, – shtoi Bardhi. – Më vajn keç.

–    Lshoma mu! – tha Tusha. – Ja drejtoj une fajllen,  ja drejtoj ene samarin, ama!… dhe qeshi, duke i shpluar dhëmbët prej porcelani prej buzëve të tij të trasha.

–    N’kot duqan nuk shes nana, or majk! As ftajrën nuk e kam menden ta çes n’pazar! Mathja dikah qetër – tha Bardhi dhe u  largua duke lënë Tushën të habitur.

–   Ej, ej! – bërtiti Tusha e u ngrit pas tij, – nalu be niher! Po biznesi? – iu mblodhën vetullat dhe kokën e kishte në atë pozitë që i dukeshin qeset e lëvarura nën sy si strajca lypëseje. Bardhi nuk e ktheu kokën më. Tusha i ra me grusht tavolinës dhe u ngrit.

Epo budallë! – tha, – s’kum pa hala kso tokmaki!

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.