Ishte dhé brenda tyre
Dhe ata rrëmonin
rrëmonin.
Rrëmonin e rrëmonin, kështu
u kalonte dita, dhe nata. Dhe
nuk e lëvdonin Zotin, i cili,
kështu kishin dëgjuar, gjithë këtë e kish dashur, i cili,
kështu kishin dëgjuar, gjithë këtë e kish ditur.
Rrëmonin dhe asgjë më nuk dëgjuan;
nuk ranë në mendime, s’ia thanë asnjë kënge,
nuk shpikën asnjë gjuhë.
Rrëmonin.
Qetësia ia behu, edhe stuhia ia behu,
ia behën të gjitha detet.
Unë rrëmoj, ti rrëmon, por rrëmon edhe krimbi,
dhe ajo që këndon atje thotë: Rrëmojnë.
O, një, o asnjë, o askush, o ti:
Ku shpinte, kur askund nuk shpinte?
O, ti rrëmon, unë rrëmoj, dhe po gërmoj drejt teje
dhe në gisht
na zgjohet unaza.
Poezi nga Paul CELAN
