Intervistë me Sadije Agollin: fizikisht pa Dritëroin, por për çdo ditë në shoqëri me dorëshkrimet e tij!

Dritëro Agolli prej një viti nuk është më fizikisht mes nesh. Por është me poezinë e prozën e tij. Jeton në kujtimet dhe ndjesitë e familjarëve dhe të miqve, të cilët e kujtojnë këtë fundjavë. Nëpërmjet historive, tregimeve apo recitimeve.

Në këtë vit të parë të mungesës, bashkëshortja e tij, redaktorja e veprës së Dritëroit, Sadije Agolli e ka të vështirë të gjejë fjalët.

Top Channel: Si kanë qenë për ju këto ditë pa Dritëroin?

Sadije Agolli: Më ka ndjekur gjithmonë hija e tij. kam qenë gjithmonë e të. megjithatë i thërrisja mendjes se duhet të mblidhesha që ti bëja të gjitha nderet ashtu siç i meritonte. Dhe kam pasur fëmijët në krah. Elonën dhe Artanin, por edhe gjithë miqtë që kanë marrë në telefon, duke më dhënë zemër dhe kurajo. Pastaj duke parë gjithë dorëshkrimet e tij, gjithë këto kohë e mbushja ditën me to.

Top Channel: Çfarë do të bëhet me dorëshkrimet e shumta që ai ka lënë? Keni ndonjë plan për t’i botuar ato?

Sadije Agolli: U botua Libri i Aforizmave. Tani do të dalë edhe libri “Dashuri në moshën e Krishtit”. Kështu që duket sikur jeton. Unë kam qenë edhe bashkëshorte, edhe redaktoja e tij. Kështu që i kam lexuar dhe i kam kaluar të gjitha nëpër duart e mia.

Unioni i Gazetarëve i dha asaj certifikatën pena e gazetarit. Për të cilën ajo ka një falënderim të veçantë kur kujton vitet e veta si gazetare.

“Dritëroi kishte gjetur tregimet e mia dhe i kishte mbledhur në një dosje. Disa reportazhe që kisha shkruar për artistët e kinemasë dhe teatrit i kishte mbledhur dhe thoshte që do të vijë koha dhe do ti botosh. Dhe Elona i gjeti ato. kështu që mendoj që nuk kam qenë gazetare e keqe. Bër edhe unë një emër, sidomos në shkrimet kritik për problemet e arsimit dhe të shkollave”, tregon Sadija.

Top Channel: Si ishte të bashkëjetonte një shkodrane me një devolli?

Sadije Agolli: Në fillim çdo çift e ka të vështirë të bashkëjetojë me njëri tjetrin. Derisa të mësohen me njëri tjetrin. Sigurisht është dashuria ajo, më madhja që nuk i ve re veset e njëri tjetrit. Por më vonë ka vështirësira, se secili kishte trashëguar nga krahina e vet. Por gjithmonë jemi munduar ti zbusim gjërat. Unë bile edhe kam shkruar këtë.

Top Channel: Si e keni pritur idenë e shndërrimit të shtëpisë suaj në muze në të ardhmen?

Sadije Agolli: Do të vazhdoj të qëndroj deri në fund. Unë e kam të prerë. Nuk ka diskutim ky vendim i imi. Kur të vdes unë atëherë le të bëjnë fëmijët çfarë të duan. Por tani për tani unë ja kam kushtuar jetën atij dhe aty do ta mbyll jetën time.

Top Channel: Çfarë keni për t’i thënë Dritëroit në këtë ditë. Është pak furtunë. Fryn era përtej xhamave dhe mbase ai është duke na dëgjuar.

Sadije Agolli: Të gjitha mendoj që i ka dëgjuar. Se unë nuk mendoj që ka vdekur. Akoma nuk e besoj. Ndofta më vonë mund të them. Por tani për tani. mendoj që ai më ka dëgjuar dhe ai më jep forcën dhe kurajon sot që jam ulur bashkë me ju.