“Mos vdis!”, poezia e Dritëroit që po thyen rrjetet sociale

“Mos vdis”, është një ndër poezitë më të mira të tij, e cila po shpërndahet masivisht në rrjetet sociale menjëherë pas mësimit të lajmit se Dritëro Agolli ndërroi jetë. Por në rrjetin social të facebook, dhimbja për humbjen e shkrimtarit është shprehur duke vendosur vargjet epitaf, “Këtu s’do jem më”, duke hedhur edhe videon e këngës, nga është marrë frymëzimi.

“Mos vdis”

ka rënë në ullishte mizë e ullirit.

hardhia duhet spërkatur shpejt me gurkali

dhe ende s’ka dalë nga plisi kërcelli i misrit.

ne ëndërronim të bënim një anije,

kurkush s’e mendonte me ç’dru do ta ngrinim,

kishim ndërmend ta ndërtonim me degë hardhie

dhe vela t’i vinim.

bodrumet e saj t’i mbushnim me poçe me verë

dhe të lundronim në ishujt e Havajës;

ta pinim verën me vajzat e ishujve në belvedere,

zezaku të bënte fresk me fletën e palmës.

mos vdis se kalit i ra në vrapim një patkua

dhe nisi ta ngrejë nga dhimbja këmbën e parë;

kërkojmë patkonj e s’na jep njeri hua,

s’e gjejme as nallbanin e marrë.

ne ëndërronim të shkonim në hipodromë,

në vende të lumtura ku mundën me kuaj,

tani dhe kali çalon e s’na ha as barin e njomë;

me sy si gota na sheh si të huaj…

mos vdis, se dielli në oborr e ka shtruar sofrën e madhe

dhe presim të vijnë vajzat të gjitha,

të gjitha ato që ti u thoshje “sorkadheve”,

kur grisnin fustanet në driza.

mos vdis në dhomën e heshtur i shtrirë

është turp kaq shpejt të rrish e të vdesësh!

ne ëndërronim një vdekje më të mirë:

duke vdekur, fytyrat tona t’i shihnim në pikën e vesës.

Nga poezitë e fundit

Dalëngadalë

Mbaruan të gjitha gjërat që kishte shtëpia:

Në oborr u tha në fillim një dardhë,

U shterr dhe pusi i madh tek avllia,

Ku kishte koliben qeni i bardhë.

Dhe vdiqën njëri pas tjetrit

Im atë, vëllezërit e tij, së fundi dhe nëna ;

Tani kam mbetur veç unë këtu nga të vjetrit

Tek bulevardit zvarris këpucët e ngrëna .

Kështu , më i vjetri nga fisi jam unë

Gëzohem që rroj me miqtë e mi të hershëm të rrallë,

Por ka dhe të tjerë, madje edhe shumë,

Që thonë:”Ende ky gjallë”?

Këta që vdekjen ma ndjellin janë poetët,

Poetët me njëri-tjetrin nuk duhen kurrë!

Kur gripi më ze, i ngrenë veshët

Dhe bëjnë sikur u vjen keq:”Vërtet i sëmurë”?

Dritëro Agolli

Ta mburrim njëri -tjetrin

Sipas B.Okuxhavës

Pa ejani ta mburrim njëri-tjetrin

Dhe mos kursejmë as fjalë lavdërimi,

T’ia bëjmë shoku-shokut komplimentin

Në çaste dashurie dhe pendimi.

Pa ejani dhe çiltërisht të qajmë

Ku veç e veç dhe ku me shoqërinë,

Mëri për fjalët sharëse mos mbajmë,

Se dashuria fqinje ka mërinë.

Pa ejani,dhe gjysmë fjale qoftë

Për ne pendim,pajtim dhe marrëveshje:

Që kush gaboi , më tutje mos gaboftë,

Nëse kupton se jeta ka një vdekje.

Këtu s’do jem

Këtu s’do jem, do jem larguar,

Në tokë i tretur si të tjerët,

Në kafenenë e preferuar

Nuk do më shohin kamarierët.

Dhe nëpër udhët ku kam ecur

S’do ndihet kolla ime e thatë,

Mbi varrin tim do të rrijë i heshtur,

Nje qipariz si murg i ngratë.

Ti do trishtohesh atëherë,

Se s’do më kesh në dhomë gjallë,

Dhe kur në xham të fryjë erë,

Do qash me erën dalëngadalë.

Por kur të jesh mërzitur shumë,

Në raft të librave kërkomë,

Aty i fshehur do jem unë,

Në ndonjë fjalë a ndonjë shkronjë.

Mjafton që librin pak ta heqësh,

Dhe unë do zbres, do vij pas teje

Ti si dikur me mall do qeshësh,

Si një blerim pas një rrëkeje.

Korbi dhe dhelpra

(Fabul)

Kish marrë shoku Korb pak djathë

Dhe po e hante në një degë peme.

Andej kaloi një dhelpër fustangjatë

Dhe shpejt qëndroi të bënte thashetheme.

Filloi t’i thurë lajka dhe ta prekë,

T’i flasë si dikur për bukurinë,

Po Korbi djathin vuri në një degë

Dhe heshti si strateg me pelerinë.

Pastaj i tha: – Ti kot i bie legenit?

Kërkon ta marrësh djathin tim të bardhë

Po gjuha jote është e La Fontenit

E përsëritur mot për mot me radhë.

Me përralla s’më gënjen, moj shoqja Dhelpër,

Se përrallat i mësova edhe unë,

Ka ikur e mbaruar gjuhë e vjetër,

Tani ka veç veprim konkret dhe punë.

Jetojmë shekullin e mendjes dhe progresit,

Kërkojmë shkencën, hopin cilësor

Dhe s’dergjemi në diellin e mëngjesit,

Teknika çan me hapin madhështor.

Më bëj një nder se ta jap vetë djathin;

Ti miq ke shumë e miq për shokët fut

E kam të talentuar djalin,

Përpiqu ta dërgojmë në Institut.

Dhe mos u merr me plakun La Fonten,

Me La Fontenin djathin nuk e gjen!