FILIMENA

Shtëllunga të verdhema pluhuri ishin çuar në ajër dhe fqinjtë përreth kishin shpejtuar të mbyllnin dritaret për të evituar depërtimin e papastërtisë. Por, vetëm në shikim të parë. Shtëpitë, me sa duket, ishin strukur në vete për ta ngulfatur uturimën e buldozherit që rrafshoi me tokën shtëpinë-relikt të fëmijërisë sonë.

Ngrehina ishte e përmendur në qytet për nga hijeshia dhe duka qytetëruese: terraca me parmakë të stilizuar, dritare të gjata me roletna të hekurta, gardh i ulët çimentoje rreth kopshtit me halorë. Mbi atë gardh shtyheshim me prapanicat e vogla që të zinim vend për të vrojtuar kalimtarët e rastit dhe punëtorët e fabrikës që në ora14,20 zbritnin nga autobusi dhe largoheshin grupe-grupe. Ua kishim lakmi se ishin të mëdhenj, me siguri në xhepin e prapëm të pantallonave mbanin kuletë si baballarët tanë. Veç kësaj, shumica ngadalësonin hapin për një çast, nxirrnin pakon e cigareve dhe pasi hedhnin fijen e shkrepëses i shihnim tek thithnin cigaren me lezet…kurse neve na duhej të hynim maje gishtash në dhomën e pritjes dhe me doreçkën e dridhur të merrnim një cigare nga bufeja e regallit e me zemër që rrihte fort, me ndonjë amigos se vetë s’kishte lezet, ta thithnim nga disa herë, prapa shtëpisë së Çedojcës, afër kotecit me pula ku s’na shihte kush.

Të vegjëlit e sokakut e donim shtëpinë, por jo edhe pronaren, Filimenën. Shtatëxhuxhe, e rrumbullakësuar nga trashësia që ia kishte shtrembëruar këmbët e shkurtra, me flokë të rralla e të thinjura që i krihte me një anë, fytyrën e mufatur plot me damka dielli. Mbante çantë të vogël, të fortë e të zezë në dorën e majtë që e lëkundte paprajshëm për ti dhënë hov ecjes – e tillë më fanitet edhe sot në kujtesë…”Shtrigë është, a vëmë bast” ma zgjaste dorën im vëlla, a unë i besoja ashtu si i zihet besë vëllaut të madh.

Jo vetëm shikimi i saj gjithnjë i ngrysur, por edhe mënyra e jetës na e kallte datën dhe i jepte krah imagjinatës. Nuk i vinte njeri në ndejë, askush nuk e kishte parë të dilte në ballkon, mbështjellëset e hekurta të dritareve kah rruga përherë rrinin të mbyllura. Asnjë zhurme nuk dilte që andej: as përplasje dyersh, as ushtimë zërash, as vaj foshnje. Ajo shtëpi të vetmet lëvizje i prodhonte në mëngjes dhe pasdite:

Filimena zbret shkallët, duke bashkuar me ngadalë të dy këmbët në çdo shkallë me dorën e mbërthyer për parmakët e njollosur të betonit dhe ashtu e mbushur frymë, merr udhën e spitalit.

Filimena, duke u lëkundur kthehet nga puna me një qese-rrjetë të mbushur deri në çerek; rrugës, posaçërisht ditëve të pazarit, takon njerëz të ngarkuar me domate, speca, pula me këmbë të lidhura që përplasin flatrat pa gjasa shpëtimi.

A thua ua kishte zili torbat dhe shtëpitë e mbushura?

Vallë dëshironte edhe ajo të ketë një burrë i cili do t’i binte lakra e ajo t’i bënte grima-grima në tenxhere?

Apo, megjithatë nuk duronte dikush t’ia prish rehatinë, gjumin dhe preferonte të gatuajë vetëm për një bark në shurdhmemecinë e asaj shtëpie të madhe e të errët nga krahët e rëndë të halorëve që, kur era rrëshqiste poshtë Sharrit, u binin me vrull dritareve dhe mureve…

Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.