Dashuria e pamatë

Gëzuar! Gëzuar! Qelqi i gotave reflektonte driten e henes. Ajo drite e reflektuar preku fytyrat mes shelgjesh, beri te vezullonin, te praroheshin. Gote pas gote rrekèllenin ne gurmaze… po dehesha…ata ishin dehur. Ashtu! Arriti puna deri te lotet tha me vete ajo. Ai ishte hutuar krejt dhe thoshte me vete:

shuri eshte kjo? Apo eshte urrejtje? Por, me sa duket, kjo nuk eshte indiference. Nje arsye meteper qe te sqarohem e t’i jap fund.”

Ju po me shtini kaq shume friken, sa nuk po guxoj as t’ja kthej pergjigjen,- i tha me nje pamje me te vertete fort te turbulluar. -E cfare do te mund te me thoshit?-vazhdoi ajo me kryelartesi. -Qe me dashuroni, o engjellushja ime. Thuamani, dhe une nuk do ta shperdoroj kurre kete fjale.

Ne ngritesha syte, te gjithe, do te shohin qe une dashuroj. Ah!  Sa e papjekur jam treguar qe erdha sonte ketu! Me mbetet vetem nje rrugedalje: edhe sikur  duhet te vdes ne kete vend, une do te qendroj ketu, e palevizur dhe e heshtur. Ndoshta ne kete menyre do te arrij te mos bej asnje qe te me detyroje te skuqem.Syte e saj qendruan me te vertete te ngulitur mbi nje gravur.

Ajo ka syte me te bukura, siç e pate edhe vete, sy qe thone çdo gje qe te duan. Ai me koken lart, po edhe me hap te sigurt, me fytyren guximtar, ku lexohej vendosneria dhe kuraja e vertete. Ishte i kenaqur me menyren se si e plotesonte detyren e tij. U ngjit te ajo, ai u perkul nga ajo dhe i tha me seriozitet:

Çfare sy, zonje dhe per ju, dhe per mua!

Ajo ia plasi te qeshurit. Syte ishin ngulitur mbi supet e bukura te saj, te cilat mbuloheshin nga nje bluze shume e bukur vere. Ajo e veshtronte ne heshtje me shume vemendje dhe me nje te perveshur te lehte filozofik dhe magjiplote te buzeve. Ne ate çast, ajo mori nje pamje paanesie serioze dhe plot shije. Kjo ia vinte akoma me shume ne pah bukurine e saj.

Ai guxoi t’i hidhte syte asaj, por ai kishte frike e dridhej se mos haste syte e saj,  gje qe do ta shtrengonte te fliste ne çast. Ai pa se ajo po veshtronte nje pikture, por me nje pamje plot naze. Se shhkretes i shkrepi nje here mendim qe t’ia merrte nje here doren qe ai po mbeshteste mbi tryeze, duke mbajtur tjetren nje gravur, dhe ta conte te buzet e saj.

Por.pa dashur , ai u prek nga kjo figure e dhimbjes se skajshme, te luajtur per bukuri!

Ajo qe e shtonte ne kulm magjepsjen ishin floket e saj.pak te shpupurisur; sapo e kishte flakur kapelen e vet pa kujdes. Kjo eshte nje grua e bukur qe te le pa goje, e cila pa dyshim mbeshtetet mbi efektin e bukurise se saj. Zemra ime eshte mbushur plot respekt, madje edhe.plot mirenjohje, por hallu eshte se zemra ine nuk ndjen dashuri.

Zonja Adelina e veshtroi me ato sy te perskuqur nga lotet; por qe kujdesi i jashtezakonshem e mbante pezull. Por une tani po vdes nga dashuria. Une jam nje grua e denje, po e them hapur. Poshterome, une meritoj çdo perbuzje. Une po vdes nga dashuria dhe nga turpi. Adelina i.ngjante nje portreti te Veronezit me ato floket e verdhe e te ndritshem. Shpesh me nje gjest te zakonshem, vinte te dy duart ne temthat si te lemonte floket. Dinte vetem se ajo do ta adhuronte me gjithe shpirt dhe se ai do ta donte me tere fuqine e tij. Do te shetisnin mbremjeve si kjo e sotmja, nen hirin llamburites qe binte nga yjet. Do te shkonin dore per dore te shtrenguar me njeri-tjetrin aq sa te degjonin edhe te rahurat e zemrave te tyre, te ndjenin afshin e supeve, te perzjerin dashurine e tyre me kthjelltesine e embel te neteve te veres, aq te bashkuar saqe, vetem me anen e pushtetit te dashurise, do te depertonin lehte gjere ne mendimet e tyre me te fshehta.

Dhe kjo do te vazhdonte deri ne amshim, me nje dashuri te çilter e te pamat.

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button