Kopeja pa çoban
Motër,
Ujku bani mik çakallin,
E etja i ka marrë,
Mijëra tufa delesh,
I prihën pas qorrazi përqorit t’vet.
Si parazitë qe ushqehen me pirjën e gjakut,
E tufa bahet ithtar,
E ecin vazhdën e gjurmeve,
T’gjaktoreve ma t’mdhej,
Ata me shpirtin e pastër,
T’pa njollosun,
Bahën viktimë e një dredhie,
Qe u kurdiset,
Pa ia pas haberin,
Se ujku me çakallin kanë veshë
Petkun e gjahut,
E kanë dalë ti bajnë lajka,
Tufës,
Me e zanë tufën n’çark,
E me ja pi tanë gjakun,
Ama dy fjalë t’urta thonë,
Ujku qimën e ndrron,
Por zakonin nuk e harron,
Po nëse do ta zhdukësh t’keqën,
Shkulja rrënjët.
Motër,
Fjalët m’janë shpeshtu,
Ma mirë,
Se populli asht i varfun,
Kur fjalët bahën
Simfoni heshtjeje,
E heshtja bahet mik,
I atij ma t’madhit,
Që dot s’ngihet me epërsi,
E kur fjala t’takon t’vërtetën,
Atëherë fjala i bahët armik,
Për vdekje.
E kur qielli takon tokën,
Fjala bahët mbret,
E heshtja përulje.
Liria s’asht lëmoshë,
Per tu dhanë,
Ajo asht brumosje,
e mendjës tande,
e zemnës tande,
Për tu shpreh.
Motër,
Kopeja ka mbetë pa çoban,
Ujku asht tu u na vë pas.
Autore: Sara Emini
