Muaj rozë, kujtme blu

Më kujtohet dhe sot qartë, kur cingërronte telefoni, dhe  ishe ti. Merrje kot, për të më treguar për të rejat e familjes mbretërore në Mbretërinë  e Bashkuar, ose edhe për modelin e duhur të vetullave që do më kishin hije… Të  doja, shumë të doja dhe akoma të dua.

Kujtoj dhomën e kuqe, sidomos në këtë muaj rozë. Dhomën ecila të ngufate me kundërmim sëmundjeje. Drita e zbehtë, shenjonte një jetë tek  venitej, ngadalë, me çdo frymë të rënduar, e të zëshme, më afër kalimit në  përjetësi. Dhoma, e cila dikur mbushej me hapin tënd të parë në prag, tek  uleshe pranë tavolinës së drurit gështenjë, e para pasqyrës vëje buzkuqin me  aromë të fortë, dhe stërpikje në qafën e hollë, ca pika të parfumit Poison.

Flokët e shkurtra, krehjen e të cilëve i’a besoje vetëm  vetës, të shkonin bukur. Ani që kohët e fundit ashtu i mbaje  jo për të dhënë shembull stili po në  pregaditje e sipër për kemoterapinë eventuale. Ah, sa bukur të shkonte robe de  chambre i kuq, që e vishje për çdo ditë, për të mbuluar me gjasë eshtrat që  mezi të mbanin lëkurën, nga humbja e përditshme e peshës. Por ama as edhe një  pikë nuk të ishte venitur zojllëku që të karakterizonte!

Ndërkaq, e kollitura e bezdisshme, si lajmëtar i kobshëm i  fundit, të kishte pushuar. Tashmë, e qetë, si një luftëtar me nder dhe nam, e  kishe pranuar humbjen nga sëmundja. Dhe unë, edhe sot, e hidhëruar jam. Në ty, në sëmundjen, në vdekjen e pakohë. Zemrën, e mbuloje me kokëfortësi, virtyt ky që të dallonte, po që në fakt ishte dhe fundi.

Po në këtë muaj kujtoj dhe një tjetër grua, e bukur sa s’bëhet.  Madje, akoma kam dëshirë t’i ngjaj asaj kur të rritem. Ajo kishte zbuluar  kancerin e gjirit, në mos gabofsha, diku para 9 vjetësh. Atëherë kur e  trishtuar kishte prekur kokrrën e parë, për t’i lënë vend më pas intervenimit të  parë, dhe edhe të dytit. Për t’a lënë të mangët, në trup dhe në shpirt. Për t’i  kujtuar përherë sa të jetë jeta, e e gjatë i qoftë, sa pranë vdekjes kishte qenë.  Dhe padyshim, e frikshme do të duhet të ketë qenë.

E tmerrshme, sidomos për një nënë, e cila do të jetojë, më  shumë se për veten, për fëmijët që do t’i shoh të rritur. 

Kurrë nuk i kisha parë vrragën për së afërmi, e aq më pak atë që i është gdhendur në zemër. Si ajo  shenja blu dhe rozë, që nis nga nënsjetulla e përfundon midis njërës gjysmë të  kraharorit, të ngjashme do të duhet t’a ketë dhe në zemër.

Aksesor dhe jo vetëm, kraharori…  gjinjtë tanë që ushqejnë fëmijën, mbushin  sutjenën, dhe zbukurojnë fustanet, përnjëherë mund dhe mos të jenë një ditë.  Por, gruaja vazhdon të jetë po ajo që ishte. E  bukur, e dashur, e nevojshme mbi të gjitha.  Se në fund të fundit, atë shpirt duam, dhe jo  gjirin e saj!

Kanceri i gjirit nuk është sëmundje ngjitëse. Nuk është e nemur që mallkon të tjerët që qëllojnë rastësisht aty pranë. Sëmundja, siq  thotë populli, prej Zotit vjen. Por ama çka nuk vjen prej Zotit, duhet të vije  prej njerëzve. Një dorë e zgjatur, një shoqërim në spital, një buqetë lulesh pas intervenimit, një fjalë e mirë, dhe një ecje solidariteti, përbëjnë botën për  të prekurit e kësaj sëmundjeje, e edhe për familjet e tyre.

Një gji më pak, fort punë e madhe! Po një shpirt më shumë në  amshim, është e dhimbshme. Kraharori bosh mund dhe të mbetet, veç vendi mos të  jetë i tillë…