ANXHELA

Kur hapa syte, ajo kishte ndezur llamben dhe tabakaja ishte tashme gati. Drita e llampes i jepte lekures se saj ngjyren e qelibarit te erret, tek perkulej mbi flaket me nje shprehje perqendrimi.

Piva nje glenjke çaj dhe mbajta doren ne gropezen e krahut te saj.

Vrava mendjen nese ajo do te me lejonte te flija me te ate nate, nese ai s’do te vinte fare, por e dija se sikur te kisha pire kater gota, nuk do ta deshiroja me ate. Prane do te qe e kenaqshme te ndjeje kofshen e saj krahas times ne shtrat, ajo gjithmone flinte ne shpine: dhe kur te zgjohesha ne megjes, te mund ta nisja diten me nje gote, ne vend te shoqerise time.

Kur ajo u perkul mbi flaken, vjersha e Bodlerit me erdhi ne koke: Femija ime, motra ime, te duash me nge, te duash e te vdesesh, ne vendin qe te ngjan.

Jashte, ne terr flinte qyteti. Mendova se nese do t’i mbaja ere lekures se saj, do te ndjeja aromen e turbullt te venes, kurse ngjyra e saj ishte ajo e flakes se vogel.

Dashuri eshte kjo? Apo eshte urrejtje? Por, me sa duket, kjo nuk eshte indiference. Nje arsye meteper qe te sqarohem e t’i jap fund.

– Ju po me shtini kaq shume friken, sa nuk po guxoj as t’ju kthej pergjigje, – i tha ai me nje pamje me te vertete fort te turbulluar.

-E çfare do te mund te me thoshit?-  vazhdoi ajo me kryelartesi.

-Qe me dashuroni, o engjellushja ime. Thuamani, dhe une nuk do ta shperdoroj kurre kete fjale.

” O Zot! Ç’llahtari!- mendoi ajo.-Çfare turpi faqezi na qenka qepur sonte? Ne gritsha syte, do te vereje qe une dashuroj.

Ajo ka syte me te bukur, siç e pate edhe vete, sy qe thene cdo gje qe te duan.

Nuk i shkulej nga mendja ajo buzeqeshje qe kishte pare te endej ne buzet e saj.

 Eroll Velija