“Ti ende s’më merr”
Shqeva qetësinë e natës
me britmë të shëllirtë nga lotët
Dheu më tha “Po”
më rrëfeu për një vend
pa krimba e pa urithë
ku binte hija e një shelgu gjatë ditës
e natën frynte një fllad i butë jugu
Aty ku hëna llamburiste e lazdruar
një dritë e shoqëruar me melodinë
e këngës së shpirtrave të humbur në erë.
Ti pse nuk më merr?
Pafajësia më la kur i thashë
që s’do të jem kurrë më shumë se kaq
sytë e saj të bruztë u shkrinë
dhe “Mund të ishe” tha me zë të zymtë
e dorë për dore me shpresën u shprishën.
Ti pse nuk më merr?
Letra me padurim e thithi bojën e stilolapsit
dhe me të çoi dashuri
të shprehur me kaligrafi të pametë.
pikat, kryqet dhe shkronjat u thanë,
rreshta tragjedie që nuk shlyhen
pa u lexuar nga ata që i lë pas.
Ti pse nuk më merr?
Ndërgjegjja më shikoi e ngërdheshur
e fshehur nën hijen e shpirtit të thyer më tha
“Do të derdhen lot për ty.”
“Jo nga ata që i dua…”
i pëshpërita në errësirë.
Iku edhe ajo, e ngushëlluar nga terri.
Ti pse s’më merr?
Errësirën e gëlltiti flaka e ferrit
që u rrit e zhveshi dhëmbë të mprehtë
“Do të digjemi përjetë.”
hungëroi ajo, e dalldisur.
Ndava buzët dhe i fryva në fytyrë
duke shuar të mallkuarën
dhe gacat e saja përreth.
Pse ti akoma s’më merr?
Tash dëgjoj zërin e tij në kokën time
që për pak më bën të zhbindem
“S’duhej të mbarojë kështu”
më përkëdhel me baritonin atëror
“Do të zvetënohem po vazhdova.
Lëre të më merr…” i lutem sy-mbyllur.
Ndjej qetësinë të më ikë dhe hap sytë
për të parë Vdekjen pranë.
Bebet e syrit m’i përpijnë iridet,
e i shtangur e pyes;
“Ti mundesh… pse atëherë nuk më merr?”
Ajo hesht, më shikon, por ende s’më merr…
Shkruar nga Fatos Grubi, student i gjuhës angleze – Shkup