Këpucët e kuqe linin varga në shpirt

Ai e urrente tiktakun e neveritshëm të orës, andaj dhe orën e dhomës e kishte të ndalur me vite. Urrente edhe alarmin, andaj asnjëherë nuk e kurdiste për t’u zgjuar. Urrente lehjen e qenve kur fillonin e çirreshin që në katër të mëngjesit. Urrente zhurmën rrënqethëse që bën shkumësi në dërrasën e zezë, për atë shkak asnjëherë nuk doli të shkruajë në të. Urrente edhe zhurmën e duartrokitjeve, andaj rrallë mund ta shihje nëpër evenimente. Urrente zhurmën e bubullimës, andaj në rast rrebeshi mbyllte perdet e trasha dhe lëshonte në magnetofon me volum maksimal këngën e tij të preferuar. Urrente zhurmën e thonjve në tavolinë që bënte ndonjëra nga mikeshat e tija të shumta, në nervozë e sipër. Urrente qarjen dhe dënesjen e foshnjave të pallatit ku ai jetonte, urrente trokitjen e pikave të shiut mbi xhamin e tij të palarë,…Urrente shumë lloje zhurmësh… Ndonjëherë mendonte se bën pjesë në grupin e pacientëve me raste të pazakonta të ndjeshmërisë ndaj zhurmës. Po, ishte me teka, ishte ves-ves i madh, nga ata të komplikuarit që mund të keni pasur rastin t’i njihni në jetë.

Ishte vetëm një zhurmë të cilën ai nuk e urrente, në fakt e kishte fetish dhe e adhuronte. Ishte alarmi më i mirë që mund të ekzistonte për t’ia mundësuar zgjuarjen më të ëmbël e më të vullnetshme,… Ishte zhurma që bënin takat e saja në çdo ardhje tek ai. Në fakt kjo për të nuk paraqiste zhurmë, ishte ëmbëlsi, butësi, mëndafsh i njomë për veshët e tij aq vesvese dhe përplot teka. 

Trokëllima aq e sinkronizuar që bënin këpucët e saja prush të kuqe në koridorin që çonte drejt derës së tij, ishte melodia e tij e preferuar, melodi parajse dhe ferri njëkohësisht. E ndjente parajsën në çdo ardhje të saj, kur trokëllimat i afroheshin derës së tij…E ndjente ferrin në çdo largim të saj, kur trokëllimat i largoheshin për t’u rikthyer ose jo më edhe një herë…

E njihte aq mirë ecjen e saj, e donte atë hapërim tekanjoz që sapo e dëgjonte zgjohej menjëherë, ngrihej nga shtrati dhe si i çmendur vraponte për t’ia hapur derën…dhe ja ku po e priste ashtu i pa krehur, i pa veshur mirë, i pa rruajtur…por me buzëqeshje deri në veshë. 
Ajo vinte drejt tij si zanë mali, bukurija e saj digjte si diell korriku. I thoshte një “Mirëmëngjes”, e puthte faqen e tij të mjekërosur, nxirrte këpucët me taka të larta me një shpejtësi të furishme dhe  shkonte e ulej në karrigen pranë dritares së palarë.

Takat e nxjerura gjithmonë merrnin pozitën e njëjtë, njëra drejt e tjetra e përmbysur. Kuqësia e tyre sikur zbehej,…ishin disi si më të bukua kur ishin në shputat e saj. Por ai gjithsesi i dashuronte ato këpucë siç dashuronte gjithçka të sajën. Ato këpucë e sillnin tek ai, prandaj ai shpesh herë mendonte t’i fsheh ato…sikur ashtu do ta ndalonte ikjen e saj.

Kur ajo ishte në shtratin e tij, ai nuk urrente asnjë zhurmë, bile pëlqente dhe tik-takun e orës që zbukuronte nyjen e saj, sepse ai krah përqafonte qafën e tij. Pëlqente dhe shiun dhe bubullimën, sepse krijonin romantikë – mendonte ai. Pëlqente trokitjen e çrregulluar të thonjve të saj në tavolinë, kur fillonin t’i diskutojnë problemet e “pazgjidhshme”. Pëlqente kur ajo në kulmin e nervave kafshonte ato thonj të kuq, pëlqente bile dhe të qarën e saj, dënesjen e saj…Madje dhe përplasjen e derës që ajo bënte kur ikte furishëm duke mos pasur kohë t’i mbathë as këpucët me taka, por duke dalur zbathur e me to në dorë…

Ajo e dashuronte deri në dhembje …Aq shumë saqë “pranonte” ta ndajë atë me femra të tjera, dashuri e çmendur, përtej kritereve dhe kufinjve…kufinj që ajo kishte thyer për të. Përplasje dyersh dhjetëra herë, dhe trokitje përsëri pastaj,… i dha fund sa e sa herë por… jo, jo, nuk ishte kjo përulje dhe shkatërrim  integriteti femëror – ashtu si do mendonit, në fakt ajo kishte shkelur mbi egon dhe krenarinë e saj që moti… I ndodhte për herë të parë, po bënte gjëra që s’e dinte pse dhe si i bënte, që kishte thënë se nuk do i bënte kurrën e kurrës, por e gjente veten duke i bërë. S’kishte një pse, s’kishte as sepse, s’kishte logjikë as arësye në këtë dashuri të çmendur, dreqi ta merrte. Por ai nuk e meritonte as atë e as sakrificat e saj të panumërta.

Ajo ndezi cigaren, vuri këmbën përmbi këmbë, thithi dhe tymosi një herë drejt tij e pastaj  i tha : – “ Vend dhe kohë e gabuar, hë? Nuk dua të dëgjoj më! Çdo gjë ka zgjidhje, ndoshta jo zgjidhje ideale…por …edhe fundi është një zgjidhje, besomë. Jam lodhur nga papjekuria jote, nga pavendosmëria jote, nga dilemat dhe pasiguritë… jam lodhur nga gjithëçka”… Dialogu i tyre gjithnjë  ashpërsohej nga fundi i vizitës, bubullimat dhe shiu ndodhnin brenda përbrenda banesës së tij… Rrufeja kriste shpesh në shpirtërat e tyre, në botën e tyre emocionale të trazuar… Dhe gjithë kjo sepse ata të dy donin e nesërmja  e tyre të ketë ca diell…Ajo donte dhe mundohej që të ketë ylber, por jo dhe ai. 

Ai dëshironte që këpucët e saj me taka të qëndronin në dollapin e këpucëve pranë këpucëve të tij, e jo të largoheshin, por nuk mundohej mjaftueshëm.

 Pas shumë zhurme, qindra fjalëve, mijëra rënkimeve, britmave, qeshjeve e qarjeve… përqafimeve, e puthjeve, pastaj shtyerjeve, neverive, ulërimave, ofkëllimave,…heshtje….Këpucët e kuqe vazhdonin të rrinin mu aty pranë pragut të derës, të palëvizëshme. Për një çast u mbuluan me përplot grimca kristali që fluturuan drejt tyre dhe u shpërndanë drejt gjithë anëve të dyshemesë. Ishte shpuzorja e kristaltë e cigares që ajo hudhi përdhe për ta bërë copë e grimë. 
“A u thye?”- e pyeti atë.  
“Po”- iu përgjigj ai.
“Tani thuaj më fal”- kërkoi ajo.
“Më fal”- tha ai duke plotësuar çdo urdhër të saj, pa u menduar fare për arsyeshmërinë.
“Dhe a u rikthye në gjendjen e mëparshme shpuzorja vetëm sepse ti kërkove falje?”- pyeti ajo.
“Jo”- shtoi ai.
“ Tani a më kupton?” – tha ajo më në fund dhe u ngrit në këmbë.
“ Ja ashtu është zemra ime, copat e thyera nuk i ngjit dot me një –“më fal’’ –shtoi.

I  mbathi këpucët me taka të larta, taka të kuqe, tani më përplot grimca kristalesh brenda, i gjakosi themrat…iu bënë të  kuqe si këpucët. Nuk i dhemti…dhembjen e kishte diku tjetër, shpuarjet i ndjente diku tjetër…

Trokitjet e takave  që po largoheshin po i dëgjonte tani ai, i dëgjonte aq vëmendshëm me frikë se nuk do t’ i dëgjonte edhe një herë…E dinte se nuk i kishte mbetur asgjë tjetër veç se të shihte pikat e gjakut, njollat e kuqe që lanë pas themrat e saj të njoma nga shpuarjet e kristaleve… Dhe të shpresonte se  ajo përsëri do t’i rikthehej …me ëmbëlsitë dhe pelinet e saja. T’i rikthehej me zhurmat e saja, zhurma që ai i adhuronte.

“Një grua që dashuron, i adhuron madje edhe veset, madje edhe poshtëristë e njeriut të cilin e dashuron. As ai vetë nuk do t’i gjente dot ato justifikime që gjen ajo për poshtërsitë e tij. Kjo do të thotë shpirtmadhësi, është ajo që e merr në qafë femrën.”      
Fjodor Dostojevski

Lajme të ngjashme

Back to top button