Në qytetin e errët
Në një mëngjes dhjetori nuk e dija pse duhesha të ngrihesha nga krevati i ngrohet e të bredhja rrugëve të ftohta. Nëpër ato rrugë tek të cilat kishte fjetur akulli e mbi gjitha nuk dija pse duhesha të ecja aq e shtrënguar mbi atë akull sikur të kisha frikë se nga hapat e mi do zgjohej njerëzimi..
Disa kalimtar që ishin dikur rreth moshës së prindërve të mi tek pëshpëritnin” mos ke frikë mik i dashur drejtësia dhe e mira nuk vdesin kurrë “
Ishte e vetmja gjë që më kishte ngelur në mëndje në atë mëngjes ,në fakt dëgjoja edhe zëra të tjerë por jo aq kthjelltë ngase vetë mëngjesi ishte i turbullt.
Mendoja rreth fjalëve të kalimtareve si mund të mos vdesin e të mos del ekzistenca të dëshmoj për ta ,në çdo dit mësojmë për që të dyjat por e dimë se kemi mungesë të së dyjave e më tepër të së mirës.
Nuk e di në vete thoja ndoshta i ka kapluar ngrica e këtij dhjetorit e ndoshta kanë rrëshqitur diku në akullnajat e trasha ku asnjëherë nuk i ka shkelur me këmbë.
Rreth mendjes sime silleshin shumë mendime, saqë arritën ta humbnin kontrollin sikur fëmijët e moshës së re që humbin mendjen nga rrotullimet e ringishpillave të mëdha në këtë qytet .
U mundoja ta gjeja të vërtetën e mbi gjitha thoja pse qytetit tim nuk po i japin dritë.
Kisha ndaluar e ngrirë e mavijosur në mes të qytetit, shihja gjëra të bukura tek ndërtoheshin por ajo që i hapi shpirtit tim edhe një plagë ishte se në qytetin tim ndërtoheshin gjëra të bukura por me qëllime të shëmtuara .
I shihja të gjithë njerëzimin të lodhur dhe të mërzitur të gjithë shikonin tek cepet e këpucëve sikur te kishin frikë se do i len në gjysmë të rrugës e për këtë kush ishte fajtori mos vallë qyteti i errët .
E pse qyteti ime është kaq i errët ? Sepse ne të gjithë kemi mungesën e dritës ,e kush po e bën dritën të mungoj në qytetin tim ? Kishte kaluar pothuajse gjysma e ditës e unë atëherë e gjeta përgjigjen ,qyteti im ku e ke fshehur të mirën, drejtësinë, dashurin,qëllimet e bukura atje je duke e fshehur edhe dritën .
Në shpirtrat e gjithë njerëzimit ka ngelur vetëm pak shpresë se qytetit te errët do ti kthehet një dit pak dritë , por ajo që më brengoste më së tepërmi ishte që unë prapë të nesërmen do ti shoh të njëjtat fytyra të njëjtën errësirë e madje do ti bëj të njëjtat pyetje por ajo që do doja të jetë tek i gjithë njerëzimi është që shpresa të na shtohet më shumë çfarë nëse shtohet vetëm shpresa kur ne jemi at atë cilët jemi duke i përgatitur armët për ta vrarë ,të dashur qytetar qyteti me ju është duke luajtur symbyllaz e ka fshehur dritën vetëm për ta parë sa jeni të aftë ta gjeni atë .
