NGUSHTICË

o sa ngushtë është këtu

sa ftohtë

një dimër i pafundmë

acar është

në këtë ishull të gurtë

të vendosur midis dhomës

përplot me trungje të prera

dhe copa të shkëmbinjve të thyer

dhe rërë

 

duken vijat e pafundme

të shkretëtirës siberiane të paskaj

e cila i jep formën

kësaj ngushtice

ku janë shkapërderdhur

copa të dëshirave të djegura

libra

shënime

mallëngjime

dhembjet e shtatit dhe të shpirtit

e fragmente të dashurive të parealizuara

që duan rë bëhen shpërthime

rrëngjimi

një pasqyrë e thyer

nën tre mijë pezhishka

ja edhe unë aty jam

duke u përpjekur të shkoj përpara

e duke u penguar në trungjet e lisave të prerë

dhe copave të shkëmbinjve me thepa

të hedhur në këtë dhomë

kurse dera këtu

– është kufi me dry

 

jo jo nuk dorëzohem unë

në këtë rrëmujë

po duke lëvizur këmbët e drunuara

kridhem dhe fundosem në imazhe

degësh pa gjethe

e ferrash të thata të pluhurosura me borë

me pamëni të një dimri të fortë

të egër

ku acari ua bën fytyrat të kaltëra fëmijëve

i struk pleqtë

dhe i përzë të rinjtë

o dhëmbët më cakllojnë

 

më hetojnë nga jashtë

si pluskoj në vetmi

dhe në të ftohtë

vijnë e më marrin

duke më tërhequr për krahët e mi të ngrirë

më nxjerrin nga dhoma

dhe më hedhin në fushat e miqësisë

dhe të armiqësisë

përnjëherë e shoh veten në qarkun e tantalit

kurrizin ma thyejnë në tri a katër vende

rrota e stërmadhe herë më rrotullon

herë më shtyp për toke

më dalin klithma të mbytura

si frutet e pjekura kur i rrëzon era prej peme

e ngre zërin unë

po askush s’e dëgjon thirrmën time

 

pastaj më ngrenë mbi retë e plumbta

më lëshojnë mbi shtëpinë e vjetër

dhe hapet pullazi

për të mos i lejuar dhembjet e mia të përfundojnë

bie përsëri midis trungjesh e copash të shkëmbinjve me thepa

në ishull

o ç’borë polare bie

godet kamxhiku i padukshëm

mbi shpatullat e fatit tim

zgërdhihen mojrat

klothoja qesh duke tjerrë te dritarja e thyer

kam të ftohtë

nga të gjitha anët vetëm frika i tregon dhëmbët

dhe vetmia

 

e ndez unë ngadalë

zjarrin krijues

i cili gjerat e padukshme i bën të prekshme

po del në pah atëherë

vetëm ajo të cilën mund ta shohë shpirti-qiri

që digjet

në çrregullinë e tmerrshme

dhe në kohë të ligë

e flaka e parë thotë

o sa ngushtë është sa ngushtë

në këtë dhomë

në këtë ngushticë

ku pranë dritareve jashtë

rrinë mojrat

e pak më tej bredh hija e kainit

 

dhe ngrihem unë

eci nëpër këtë visore plot dimër

e plot fjalë të shtrydhuara e të zbrazëta

i tërheq këmbët zhargas nga hallet

me peshën e malit mbi shpinë

po shteg tjetër nuk ka

 

rrëzohem midis dhome

që është edhe këmborë e qelqtë

dhe zbrazëtirë që t’i nxjerr mendtë

nga zukamat e çuditshme

ku dora e të panjohurës

t’i palon rrudhat njërën mbi tjetrën

në çdo çast

 

kurse unë e papërmirësueshme

sërish ngrihem

dhe pa pushuar përpiqem t’i gjej fjalitë e panjohura

kthesat dhe monopatet e fjalës

që shpijnë matanë librit të fizikës

dua vendosmërisht t’ia shtrij dorën gjuhës së jeronim de radës

të ndre mjedës gjergj fishtës dhe naim frashërit

dua ta bëj një kurorë prej fjalëve të saj

vështirë është dhe e thërras druidin plak për ndihmë

të m’i hapë dyert e çudive

të gjej stoli

për këngën time të kënduar në gjuhën e zef serembes

 

por më përgjigjet babai

nga dega e lisit shekullor

me rrënjë në qiell

 

nëpër dritaren e thyer

fjala e tij e artë më bie në duar

më ngroh

dhe më prin

guximshëm nëpër këto trungje

nëpër këta gurë

të ishullit

 

dëgjohet si kërcëllon dera e ndryshkur

që hapet

hej po babai i paska çelësat

them

dhe pres të më thotë një fjalë

po ai ndalet

dhe qetë-qetë e hap derën e hekurt

të kam thënë

thotë ai

hape derën kah perëndimi

e mos u ndal

e para nesh shfaqet një ëndërr e paparë

dhe së bashku gjendemi në peizazhe të paskajshme

ngjyra ngjyra ngjyra

dhe bukuri fjalësh të rralla

dhe gjuha kumbon ndër lule

liria shtrihet në pafundësi

kufij s’ka askund

si muret e dhomës sime

nuk ka as trungje lisash të prerë

dhe gurë

si në ishullin tim

 

në këtë horizont të ndritshëm çdo gjë është e pashtatshme

fjalët u ngjajnë fluturave

këngëve të zogjve

dhe notave të dashurisë

atje nuk ka fjali të ngjyera në ujëra të papastra

atje mendja e fjala kanë horizonte të hapura gjerë e gjatë

atje je si në vuthaj

si në theth

si në pargë

si në rekë

ëndrra mund të preket e të dëgjohet

atje është mbretëri e dashurisë

 

papritmas mbyllet libri i fizikës

grihet lart çekani që godet

dhe drapri që pret

ndërpritet dhunshëm ëndrra

pas saj – përsëri

dhoma

 

përsëri shfaqet vetmia polare

ishulli i tmerrshëm midis dhome

me plot trungje të lisave të prerë

plot copa gurësh të shkëmbit të thyer

dhe qindra të zeza

 

këtu asgjë s’e sjell një rreze gëzimi

përveç gotës me tamël të ngrohtë

që ta sjell nëna

e ndonjë gacë nga zjarri i babait që digjet

 

këtu detyrohesh t’i kalosh netët e gjata

duke luftuar me pikëllimin

lotët që s’ndalen

dhe të bësh prej tyre një ujvare yjesh

e vargje

sa t’i gëzosh disa njerëz

dhe të gjithë fëmijët

me muzikën e gjuhës shqipe

e ta ngresh perden e këngës

të shihet se çfarë ka matanë librit të fizikës

 

duhet shumë dashuri ta përballosh

duhet dashnorin përjetësisht ta mbash në zemër

t’ia kesh dhënë besën atdheut

se jeta jote është e tij

e ta kapërcesh këtë ishull

plot trungje të lisave të prerë

rërë e gurë me thepa

të grumbulluara në ëndrrat e mia

dhe që qëndrojnë mbi shpatullat e mia

në këtë dhomë

në këtë ngushticë

dhe kur i del kësaj sfide matanë

ke dalë në pranverë

 

Poezi nga Linidta Ahmeti