BREHTIANE
Fshatrat tona kanë mbetur thatë.
Në to nuk lëviz frymë e gjallë,
përveç korbave
që fluturojnë lirshëm
e zbresin herë pas here
dhe pushojnë mbi shtatoren e Skënderbeut.
S’ka burrë që i përzë korbat.
Rrugëve të qeta rrjedh si llavë pikëllimi,
rreth mureve janë rritur barishta e hithëra,
kurse para dyerve të mëdha
dora e huaj nga veriu e jugu
çdo ditë u ngre përmendore harresës
dhe marrisë që i kemi kultivuar ne vetë.
Në bazamentet e monumenteve të kotësisë
rrinë ulur misionarë të cilët na mësojnë
mos t’i përdorim fjalët përshëndetëse: tungjatjeta
Mirëmëngjesi, mirëdita, mirëmbrëma,
sepse qenkan fjalë të gjuhës së zjarrtë,
që duhet ta kuptojmë se kjo gjuhë është e hadit.
Fushave të zbrazura nga fshatarët
bredh koha e shkuar
me hijet e bujqve të dikurshëm.
Dhe, endet jehona e këngës së tyre të dhembshme
për djemtë e mbetur në Tivar,
në fushat e gjera të Vojvodinës
ose për ata që kalbeshin nëpër burgjet
e Idrizovës, të Nishit, të Zabelës, të Zenicës
dhe të Goli Otokut,
me një “faj” të vetëm: pse ishin shqiptarë.
Po s’ka njeri që ta deshifrojë këtë këngë të pashkruar.
Institutet merren me punë gjumi,
shkollat kanë mbetur pa fëmijë,
thuaje të gjitha institucionet e dijes promovojnë suksese partiake.
Vetëm mbishkrimet e dikurshme të tyre
kanë mbetur varur mbi një gozhdë të ndryshkur
ku mezi lexohen emrat që kanë pasur shkollat:
Ismail Qemali Faik Konica Luigj Gurakuqi.
Pa pullaze janë çerdhet e dijes e pa dritare
dhe s’u gjen dot krahasim tjetër
përveç tullumbave të Lulit të Vocërr,
dytëshori i të cilit
iku i fundit për Zvicër,
duke i vënë drynin e rëndë fjalës shqipe.
Çfarë qetësie vrastare!
Si në varreza!
Në krye të fshatit është ulur këmbëkryq pasiguria,
pranë saj edhe perspektiva e mbyllur,
edhe identiteti i plagosur.
E gjithandej sillen aktivistë e misionarë të ndryshëm
nga nga brenda e nga jashtë,
nga fqinjët të cilët derdhin ortiqe gënjeshtrash
e të gjithë së bashku
duan ta mbushin zbrazëtinë e fshatit të molisur me ideologji:
të kuqe të kaltra tringjyrëshe të gjelbra të verdha
dhe t’i fusin fitilat e grindjeve midis vëllezërve.
Nëpër qytete çajtoret janë përplot “heronj”,
të udhëhequr nga arrivistët e pasur.
Ecën padija me fustane të zeza midis tyre,
nga njëra çajtore në tjetrën
dhe flet për diturinë.
E kudo që ulet “zonja” injorancë,
rreth saj ulen krerët e bitpolitikës
“me bajrak në dorë”..
Disa syresh e shajnë shëngjergjin,
disa e pagëzojnë shën Ilinë si “ilinditas”,
të tjerët i rrotullojnë rruzaret
e i luten dikujt
ose flasin me zjarr për moralin që s’e kanë.
Rrugëve pa emër e pa krye
ecin gra me të zeza
përfund çizmeve të rënda e të vrugta
ku thonë se ndjehen mirë.
Vijnë dikur te dyert e hekurta të kasolleve
dhe u bëjnë zë fëmijëve:
Xhoela, Alperen, Rajan, Rej, Gadaf,
Medina, Emilio, Abdulkadër, Ajnur!
Erdhëm ne!
Futen pastaj brenda.
Oborret e tyre rënkojnë nën beton,
kurse nëpër shtëpitë përreth
kalërojnë mjerimi injoranca mujshia dhe vrugu,
katër kalorësit e marrisë
që rrahin gjoks se na kanë bërë pronë të tyre.
ndërsa ne pohojmë heshtazi me kokë
dhe miratojmë: amin, amin!
Shkrimi është shkruar enkas për Portalb.mk. Të drejtat e publikimit i kanë vetëm ©Portalb.mk dhe autori, sipas marrëveshjes mes tyre.