SHTIGJE TË BLERËTA

Do të kisha dashur të jem ujë i burimit malor

Dhe të jetoj rrëzë shkëmbit kristal,

Të mbyllem në guacën e fildishtë të lumit

Dhe ta shkruaj aty tregimin tim të pikëllimit

Për Kumanovën time.

 

Do të kisha dashur të jem njeri,

Që s’dëgjon britma ligësie,

Asnjë sharje, asnjë gjë, a më kuptoni,

Përveç  shtigjeve të blerëta.

 

Do të kisha dashur

Të mos lejoj të derdhet koha

E të shteret dashuria,

Në gjëmën e rëndë me ngjyrë venerike

E me sy të përgjakur.

 

Do të kisha dashur shumë gjera

Për këtë qytet

Po ju më takoni gjithnjë në ngushticë

E s’i them dot.

 

A  s’e dëgjoni atëherë

si e quajnë ëndrrën time të vërtetë

si e quajnë të keqe

dhe një ditë më vonë

o sa e mirë, sa e kthjelltë, sa e verdhë.

 

Unë e shtrij mbretërinë e heshtjes

Të heshtjes sime që është det dashurie,

Të fjalës sime që është  unazë me rubina,

E pashqiptuar,

E pathënë,

Gotë e thyer, e ndrydhur ndër shekuj,

Që ka qenë udhë e verbër

Skaj të cilës është një gur me shenja.

 

Heshtazi e shikoj Kumanovën

Si bëhet çdo ditë më e bardhë,

Ashtu në heshtje

Dhe si ngrihet përreth saj një blerim,

 

Kalon një vashë nëpër heshtje

Kalojnë shumë vasha

E ndjej prekjen e tyre të butë

Prekjen e bardhë.

 

Ngrihet i bardhë pastaj vektori,

E bardhë është edhe rrita jonë

E cila do ta shpërndajë heshtjen

E do t’i bëjë shtratin përroit

 

Kurse historia do t’ia gjejë emrin kohës sonë

Kohës së shirave

Të ëndrrës për bardhësi,

Kohës kur fillojnë të bulëzojnë pemët e Kumanovës

Të vendosur rrëzë heshtjes

Ku kalon një vashë

Ku kalojnë shumë vasha

Nëpër shtegun e bardhë

Rreth të cilit ngrihet blerimi

Që do t’i jetë i bujshëm.

 

Poezi nga Asllan SELMANI
Zgjodhi Xhabir AHMETI