POETI QË E ADHUROJMË

Para së gjithash Salajdin Saliu është poet. Për shijen dhe dijen time: njëri ndër më të mirët që krijon aktualisht në arealin estetik shqiptar dhe ballkanik.

Salajdini është po aq i mirë edhe si prozator, dramaturg, publicist, përkthyes, studiues dhe profesor universitar. Thjesht: Ai është model krijuesi e intelektuali. Është personalitet që nderon kulturën shqiptare.

Përgjatë njëzet viteve të fundit Salajdini ka botuar vepra mbresëlënëse të gjinive të ndryshme: poezi, tregime, drama, ese, studime, tekste universitare… Për vlerën e krijimtarisë së Tij flasin shpërblimet e shumta nga institucionet prestigjioze kulturore, përkthimi i saj, veçmas i poezisë, në disa gjuhë të botës dhe përfshirja nëpër antologji brenda dhe jashtë vendit.

Rrugëtimin prej poeti Salajdini e nisi në vitin 1996 me përmbledhjen poetike “Vdes pas gjërave të imëta”, me të cilën solli vargun ndryshe, vargun e një ndjeshmërie dhe artikulimi të ri, vargun e artistit rebel, që ka për strehë shpirti dashurinë e shpërfaqur me vello misteri. Vargu i Tij është artikulim i veçantë i ndjenjës së braktisjes, trishtimit, fundosjes, zhgënjimit, asgjësë, që munden për një çast nga dashuria dhe ledhatimi i një femre të ëndërrt si fluidi…

Poezia e Salajdinit, bashkë me ato të 2-3 poetëve të lindur të këtyre anëve, shënoi vijën ndarëse ndrëmjet artit dhe pseudoartit, ndaj, si e tillë, u vlerësua lart prej lexuesve me shije dhe kritikës letrare profesionale.

Mbështertur në konceptin e Lasgush Poradecit, sipas të cilit: Poeti s’duhet të shkruajë shumë. Një vëllim me poezi të mira, domethënë me poezi shumë të mira…, Salajdini e ka pavdekësuar emrin që me librin e tij të parë poetik. Fatmirësisht, shtytja e Tij për të krijuar nuk është fama, po nevoja që ka bilbili për t’ia marë këngës. Si poet shpirtunivers Ai vazhdoi të këndojë bukur këngët e pakëndueme të përmbledhura në veprat e radhës: “Nata e parë e pushtimit”, ”Vonë për gjëra të turpshme”, “Gënjeshtër e sinqertë”, “Poetët vijnë me vonesë”…, duke inspiruar njohësit e poezisë ta vlerësojnë ashtu si vlerësohen abatrosët e një letërsie. Të shijojmë disa prej tyre…

Ali Aliu:

Salajdin Saliu është, para se gjithash, poet meditativ, për të cilin dashuria shndërrohet në kështjellë strehimi nga brutaliteti dhe agresiviteti i përditshmërisë. Ajo është oazë që të mbron nga rruga me sy të lig, nga smira dhe urrejtja, aq me tepricë përreth folësit lirik. Në krahët e këtyre dy jehonave, autori artikulon ekspresion modern në lirikën e vet intime. Në mbështetje të të dy ngasjeve, poeti arrin të shpalosë thellësitë mjegullore të dashurisë, të tërheqë rezonanca kuptimore për jetën dhe botën e njeriut…

Agim Vinca:

Salajdini i përket brezit të rokut, i çliruar nga komplekset dhe i zhveshur nga iluzionet… Në poezinë e Salajdin Saliut hetohet qartë gërshetimi i dy përvojave: i përvojës së jetës së përditshme në mjedisin në të cilin jeton subjekti lirik dhe i përvojës së leximit, pra i përvojës empirike dhe asaj artistike…

Parid Teferiçi:

Salajdini është poeti që e adhuroj…

Bardhyl Zaimi:

I zënë gand në trishtimet e boshësisë, në çastet e vetmisë supreme, kur ndjenë vetëm praninë e kufomave që ecin, krijuesi i kthehet dashurisë, magjisë së pafundme të ekstazës, ngushëllimit të bukur që e shpëton nga kotësia…

Kristina Nikolovska:

Salajdin Saliu është autor i një diksioni poetik rezonant… krijon jo vetëm një imazh filozofik, por edhe një “koncentrat’ të paharrueshëm ekonomik në poezinë e shkurtër “Sytë”… Germat ose “qeniet e zeza” janë një “lidhje” e “syve të rinj”. E kur “i verbëri” shikon nëpërmjet tyre kjo është më kristalorja deri në përsosuri: është mendimi, poezia, sikurse edhe vdekja!

Ky pra është, në vija të trasha, Salajdin Saliu dhe ne jemi me fat që Ai është yni.