NJË ÇIK HESHTJE NATE

Ndodhi gjithçka në një ndërmjetstinë aq të dëshiruar, mes pranverës dhe verës, kur i vinin ëndrrat me ngashërim, një nga një, ato që s’i kishte përjetuar në trajektoren e tij jetësore. Kishte edhe parandjenja trishtuese. Ato i kishte mbërthyer në parzëm dhe i mbante sekret nga frika e zbulimit. Kishte drojë që të mos i bëzajë pahiri shpella e fjalëve. Sidomos në këtë natë kaq të gjatë, që kishte pranë dhe mikun, me të cilin kishte lidhur dy vjet më parë miqësi, pasi që velin e nusërisë ia kishte pranuar të birit të vetëm, për të trashëguar breza për familjen. I biri ishte i pari gëzim prindëror, si pjellë e dashurisë me gruan që kishte ikur në amshim, kur ky kishte 6 vjeç.

Miqtë kishin biseduar kodër më kodër e rrasur, plotë katër orë. Pastaj, në verandë, ku ishin vendosur për të thithur ajër bjeshke, sakaq u mboll një heshtje e pashpjegueshme. Gotat e gostitjes ishin zbrazur. Nusja e shtëpisë, që shërbeu me çaj e kafe për disa orë, ishte strukur në dhomën e saj të fjetjes, me mendime ëndërrimtare. Nikoqiri dhe miku i tij, heshtur, kishin ngulitur sytë në ekran të televizorit. Një përpëlitje ethesh përshkoi në ato çaste trupin e njërit prej burrave.

“Tre persona janë vrarë, ndërsa 11 të tjerë janë lënduar sot gjatë një sulmi të kryer nga një vetëvrasës me bombë në qytetin Tikrit të Irakut. Sulmi është kryer në afërsi të një restoranti të qytetit, që gjendet afër 170 kilometra në veri të Bagdadit. Grupi xhihadist i Shtetit Islamik intensifikoi sulmet edhe në disa pjesë të tjera të Irakut…”, kumboi si bombë lajmi në zemrën e Avni (Rrustemit), drejtpërdrejt nga goja e spikeres së TV-së, në lajmet kryesore të datës 9 qershor, që i referoheshin  forcave irakiane të sigurisë.

Avniu, një malësor, me rrënjë nga katundet e hedhura të bjeshkëve, përmbi qytetin e lindjes, vendosi me nervozizëm teledirigjuesin në pëllëmbën e tij të madhe dhe drejtoi nga televizori HD i fjalës së fundit, duke shtypur sustën e kuqe. Zëri ndjellakeq i spikeres pushoi… Përnjëherë ofshau thellë, derisa mbushi mirë e mirë me oksigjen mushkëritë e tij të bllokuara nga sekrecionet bronkiale të duhanit, atë natë të freskët, në verandën e shtëpisë së tij, pranë mikut Esat (Toptani), i cili kërkoi të dëgjonin lajmet e ditës, pasi ishte shterur muhabeti. Ky burrë, miku, ndonëse fjalëpakë, përkundrazi, s’e duronte fare heshtjen, madje detyronte me sjelljen e tij prej dëgjuesi të kujdesshëm, nxitjen e rrëfimeve të njerëzve të tjerë për ngjarje, madje edhe të kota.

-Nuse! Bija ime!, -thirri me zë të ngjirur Avniu. Shpesh e thërriste nusen, “bija ime”, sepse e kishte pranuar si bijën e vet këtë nuse të djalit, meqë s’i kishte dhënë Perëndia një vajzë në shtëpinë e tij.

Sakaq ajo doli te dera e verandës, me buzëqeshjen e zakonshme, tashmë me një ngjyrim të thellë gëzimi që po i vjen bashkëshorti, Dritoni, shpirti i saj, nga rruga e largët e Lindjes së Mesme, ku kishte shkuar dy vjet më parë me punë kurbeti tek paqeruajtësit, për të nxjerrë familjen nga një krizë të thellë financiare.

– Çfarë date jemi sot? -pyeti nusen vjehrri Avniu, por nga dalldisja e thellë ndjellakeqe, nuk e dëgjoi as përgjigjen. Filloi Avniu të belbëzojë më vete, duke përsëritur sa e sa herë pyetjen kaq të rëndë: “A thua im bir u gjet një ditë më parë në atë sulm barbar terrorist, me tre persona të vrarë dhe 11 të lënduar rëndë, në qytetin Tikrit, apo kishte arritur po atë ditë, si shkruante në biletë, të hip në aeroplan për kthim në vendlindje?” Por, përgjigje s’gjente dot. Zemra i tkurrej nga një parandjenjë e hidhur.

-“Ah, ah!”,- mallkonte veten Avniu.

Në atë vend, Dritoni punonte tashmë plot dy vjet, sa dy shekuj të gjatë për babanë e tij, që ishte i dhënë kaq shumë pas të birit, i cili kishte lënë nusen e re, për të fituar para kurbeti, që ishin sikur  “buka me shtatë palë korre!”.

Avniu ktheu kryet kah miku Esat, i cili kotej nga kjo heshtje vrastare, pastaj shikoi orën e rrumbullakët, të varur në një cep të verandës, me numra romakë nga fosfori që bënin dritë edhe në terr, një dhuratë e paharruar nga vëllai, të cilin e quante Bacë dhe i cili e kishte sjellë atë pas vizitës së tij të parë në Arnautkoy të Turqisë, tridhjetë vjet e ca më parë, për t’u parë me farefisin në një vendbanim që ishte enklavë e vërtetë e të shpërngulurve shqiptarë nga dy krahina të Ilirisë.

Akrepat tregonin orën dy të pas mesnatës. Avniu, i cili e kishte lënë mikun Esat në botën e tij, pa nxjerrë asnjë fjalë për sa kohë, me dy pëllëmbët e tij të gjerë e të regjur, fërkoi fortë fytyrën, për t’u kthjellur nga ky ankth, duke i ndalur gishtërinjtë për një çast te zgavrat e syve, me vetulla të trasha. Ky fërkim faqesh, sikur bëri një kthesë në rradaken e tij, që s’dorëzohej gjithaq lehtë. “Pse jam kaq melankolik, ç’janë këto mendime ogurzeza. Im bir tashmë është në aeroplan drejt Stambollit!? Prej andej do të vazhdojë me autobus për në vendlindje. Që prej aty do të më bëjë telefonatë me celular!”, – i dha kurajë vetes.

Pasi i erdhi paksa një rehati në shpirt nga ky autosugjestion, me nxitim mori nga tavolina tabakon italiane, hoqi me një lëvizje cigaren nga kapaku i saj, si gozhdën nga dërrasa e drobitur, shkrepi zjarrin nga çakmaku i tij që kishte një simbol kombëtar dhe tymosi kushedi për të satën herë atë natë të freskët qershori, në verandën e tij, ku disa vite po e kalonte verën përcëlluese.

Miku Esati, që s’kishte vu cigaren në buzë gjatë gjithë jetës së tij, nga tymi që i shkoi drejt fytyrës, u ngulfat për një çast dhe hapi sytë i shastisur. Avniu, i ngazëllyer që u kthye miku nga dremitja, ktheu situatën e rëndë në pak humor: “Miku, tymi i cigares po të vjen ty, kudo që kthehem! Kjo tregon se paratë janë te ti!” –tha Avniu, me një buzëqeshje të dozuar dhe vazhdoi: -Unë s’e shpika këtë urti popullore: “Nga shkon tymi, aty është paraja!”, -përsëriti shpotinë Avniu, për të provokuar e nxjerrë ndonjë fjalë nga miku i tij, Esati, fjalëpakë e zemërbutë.