Zogu që prore digjet
Fluturon nëpër kohëra
shekujt i parakalon
flakë që digjet e nuk shterron
plot me dritë
me dhembjen e kalljeve të veta
sikur është mësuar
ku ndalet e pushon
flakën e merr me vete
pa lënë gjurmë
vetëtimë pa zë
të tmerron kur e sheh
qenie e gjallë shkrepëtin nëpër këngë
e shkrumin e fjalëve të veta
e derdhë prore
nëpër valavitje
cili mundet nëpër kalljet e flakta
të oshëtinë nëpër këngë
në vend se të qajë
duron prushin e dhembjeve të veta…
A jam unë feniksi i quditshëm
e pyes veten nëpër dallgë,
kur ndalet pushi i kalljeve
është koha e hirit të fjalëve…
Autor: Brahim Avdyli (Fushë-Kosovë, 31.08.2017)