Zogu që prore digjet

 

Fluturon nëpër kohëra

shekujt i parakalon

 

flakë që digjet e nuk shterron

plot me dritë

 

me dhembjen e kalljeve të veta

sikur është mësuar

 

ku ndalet e pushon

flakën e merr me vete

pa lënë gjurmë

 

vetëtimë pa zë

të tmerron kur e sheh

qenie e gjallë shkrepëtin nëpër këngë

e shkrumin e fjalëve të veta

e derdhë prore

nëpër valavitje

 

cili mundet nëpër kalljet e flakta

të oshëtinë nëpër këngë

 

në vend se të qajë

duron prushin e dhembjeve të veta…

 

A jam unë feniksi i quditshëm

e pyes veten nëpër dallgë,

 

kur ndalet pushi i kalljeve

është koha e hirit të fjalëve…

 

Autor: Brahim Avdyli (Fushë-Kosovë, 31.08.2017)

Lajme të ngjashme

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to top button