Këngët e Laurës XXXVIII

S’ka lumë që hesht, o kont, s’ka patur kurrë,
S’ka det vërtet ku s’derdhet ndonjë lumë,
S’ka mur e ledh, a pyll me gjethe shumë,
S’ka re që lag qiellin fsheh e murrme,

Pengesë s’ka, o cop’ o vel, o pëlhurë,
që syt’ e mi t’i fsheh prej saja prorë;
ato vështrime të ëmbla njerëzore
më ngjajn’ se thonë: me lot po shkrin qyshkur.

E kur në tokë vështrojn’ ashtu të qetë,
Për shtysë në tokë, për preh, për kusëri,
Natyra ngjan kanatat se mbyll vetë.

E dor’ e bardhë më shfaqet përsëri
Që sjell mërzi, më ngjan me to më prek,
Kur syn’ e saj me timin e përpjek.

Poezi nga Petrarka